foto’s uit privé collectie
De puberteit is voor veel pubers een woelige periode vol gierende hormonen, onzekerheden, eerste liefdes, botsen met ouders, rebels en impulsief gedrag of juist jarenlang een muurbloempje. In de rubriek Pubertijd blikken mensen terug op hun tienerjaren.
Renate Memelink, 52 jaar en puber eind jaren ‘80 
“Aan het begin van mijn puberteit was ik nogal jongensachtig. Niet alleen in mijn gedrag, want ik klom nog tot mijn dertiende in bomen en speelde in een voetbalelftal, maar ook in mijn uiterlijk. Daarin was ik niet de enige, want in mijn vriendinnenclubje zagen we er allemaal uit als halve jongens, met onze korte kapsels en spencers met bloesje eronder. Hoewel ik onderdeel was van een clubje vriendinnen, had ik altijd het gevoel er niet helemaal bij te horen. Ik voelde me op een of andere manier altijd een beetje het vijfde wiel aan de wagen en worstelde met een onzekerheid en gevoeligheid die ik niet herkende bij mijn leeftijdsgenootjes. Dingen kwamen bij mij dieper binnen, ik was sneller van slag, eerder geraakt. Mijn vriendinnen waren in mijn ogen veel stoerder en sterker. Nu weet ik dat ik hoog sensitief ben en kan ik dat gevoel er niet bij te horen veel beter plaatsen. Toen paste ik me gewoon aan, want ik wilde er wel graag bij horen.”
Een Kappa trui en Nike schoenen
“Ik was dan ook wel gevoelig voor de modetrends van die tijd. Zo droeg vrijwel iedereen in die tijd een Kappa trui en Nike schoenen. Daar ging ik dan ook in mee, want als je erbij wilt horen draag je wat er in de mode is. Mijn vriendinnen en ik hadden niet altijd geld om nieuwe kleren te kopen, maar als we uitgingen gooiden we alle onze kleren op een hoop in iemands slaapkamer en deden dan elkaars kleren aan zodat we toch nog weer iets nieuws konden dragen, of net een andere combinatie. De kamer was dan een grote ravage, maar wij waren klaar om uit te gaan!”
Urenlang bellen
“Ik kwam uit een klein dorpje waar dus niet zoveel te doen was. Wat ik me kan herinneren is dat we heel veel buiten waren. Mijn vriendinnen en ik waren ook veel met sport bezig. Ik deed aan volleybal, tennis en fietste elke dag elf kilometer naar school. Mobiele telefoontjes had je toen natuurlijk nog niet, dus als je met elkaar wilde praten, dan sprak je meestal gewoon ergens af en ontmoette je elkaar. Al kon ik ook rustig urenlang bellen met een vriendin die vijftig meter verderop woonde en die ik net had gezien.”
Van de fiets vallen van het lachen
“Wat mij het meeste is bijgebleven van die tijd, is het uitgaan en dansen. En hoeveel lol we hebben gehad. Dat je samen zo hard moet lachen dat je bijna van de fiets valt. Vanaf mijn dertiende of veertiende ging ik op zondagmiddag naar de disco in het dorp. Dat was echt het uitje van de week en ik vond het geweldig, vooral omdat ik dan lekker kon dansen. Ik hield toen al van dansen en dat doe ik nog steeds. We luisterden onder anderen naar U2, Duran Duran, Simple Minds en Prince. Toen ik iets ouder werd gingen we uit in een dorp dat vijf kilometer verderop lag en weer iets later gingen we naar de stad. Mijn ouders vonden het allemaal prima. Want in het dorp kent iedereen elkaar, en wij gingen altijd met hetzelfde clubje. Dat was allemaal heel vertrouwd. Het was een hele onbezonnen tijd waarin eigenlijk nooit iets slechts leek te gebeuren.”
Ieder weekend verliefd op een ander
“In de brugklas zat ik in een Havo/VWO klas. Samen met zes of zeven meiden vormden we een hecht clubje. Toen na een jaar bleek dat ik en een andere vriendin VWO konden doen en de rest naar de Havo ging, hebben we expres een jaar lang niks uitgevreten, zodat ons vriendinnengroepje een jaar later weer herenigd was. Mijn sociale leven was veel belangrijker dan welk onderwijsniveau ik deed. Dat boeide mij echt voor geen meter. Ik wilde gewoon bij mijn vriendinnen zijn.
Ik was ook een fanatiek dagboekschrijver en schreef alle gevoelens van mij af. Ieder weekend was ik verliefd op een ander, en als het dan uit ging of het was niet wederzijds, dan leek dat het einde van de wereld. Die dagboeken gooide ik op een dag allemaal in de container, waar mijn moeder ze gelukkig stiekem weer uit viste om ze later aan mij terug te geven.”
Ik vergeleek mezelf altijd met anderen
“Als ik terug kon gaan in de tijd om iets tegen mezelf als puber te zeggen, dan zou ik zeggen, je bent goed zoals je bent. Ik denk dat ik in die tijd helemaal niet goed zag hoe leuk ik eigenlijk was. En dat ik veel meer had mogen genieten van wie ik ben, dat ik helemaal ok ben. In die tijd vergeleek ik mijzelf continu met anderen. Vooral met een vriendin die in mijn ogen alles kon.
Vergelijken met anderen kan je heel ongelukkig maken, omdat je dan niet je eigen unieke zelf ziet en kunt zijn. Toch wist ik, mede door die onzekerheid, al heel jong wat ik wilde doen. Omdat ik een moeilijke huid had als puber stuurde mijn moeder me naar de schoonheidsspecialist. Ik was erg onzeker over mijn huid en in mijn beleving zat ik onder de puistjes. Nu weet ik dat dit heel erg mee viel, maar als puber maak je dat heel groot. Bij de schoonheidsspecialist werd ik gezien en aangeraakt. Daar voelde ik me zoveel beter door. Ik besloot dat ik dat ook voor anderen wilde betekenen. Nu heb ik mijn eigen praktijk als De Huidfluisteraar en help ik anderen met huidproblemen. Je huid laat zoveel zien van hoe het echt met je gaat. Niet alleen aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant. Je huid vertelt echt een verhaal. Ik vind het nog steeds erg mooi dat ik in mijn praktijk naar die verhalen mag luisteren.”
Hoe zag jij eruit als puber? Had jij schoudervulling waardoor je twee keer zo breed leek? Getoupeerd haar? Wijde pijpen? Een hanenkam? Een oogverblindend fluorescerend trainingspak? Of zag je er heel anders uit? Wil jij ook graag met ons terugblikken op je puberteit in de rubriek Pubertijd? Stuur dan een e-mail met (minimaal 3) puberfoto’s en een recente foto naar marloesvandersingel@gmail.com en dan nemen we zsm contact met je op.
