Pubertijd; Marlous Lazal “ik heb altijd een grote vrijheidsdrang gevoeld”

In de rubriek Pubertijd blikken mensen terug op hun tienerjaren

Foto’s uit privé collectie

De puberteit is voor veel pubers een woelige periode vol gierende hormonen, onzekerheden, eerste liefdes, botsen met ouders, rebels en impulsief gedrag of juist jarenlang een muurbloempje. In de rubriek Pubertijd blikken mensen terug op hun tienerjaren.

Marlous Lazal, 61 jaar en puber eind jaren ‘70

Foto: Wim van de Hulst

“Ik was best een vrijgevochten puber. Als ik in de tram zat naar het Montessori Lyceum in Den Haag met mijn Afghaanse jas die stonk als hij nat was, mijn geverfde Borsalino hoed en blauwe laarzen, dan gaapte iedereen mij aan alsof ik van Mars kwam. Ik zag er dan ook behoorlijk spectaculair uit. Die kleding kocht ik op het Waterlooplein en eigenlijk wilde ik ook liever in Amsterdam wonen. In Den Haag ging het er in die tijd vooral om of je ‘soulkikker’ of een ‘bluesknakker’ was. Ik besloot eerst maar een bluesknakker te worden. Dat was allemaal best serieus en ik kan me nog wel herinneren dat ik uitgescholden werd bij de bushalte omdat ik overduidelijk een bluesknakker was. Op een gegeven moment ben ik ook nog eens overgestapt naar de soulkikkers. Ik vond het nog een hele zoektocht naar de juiste identiteit.”

We verhuisden naar een woongroep in Hilversum

“Ik kan me ook nog heel goed herinneren dat ik op mijn veertiende een concert bijwoonde in de Belle Amie in Scheveningen. Mijn moeder liet mij heel vrij en dus stond ik daar als jong meisje tussen allemaal grote, zwarte mannen. En ik weet nog dat ik dacht ‘hier speelt het echte leven zich af!’
Midden in mijn pubertijd verhuisde ik samen met mijn moeder naar een woongroep in Hilversum, in een wijk die tegen Bussum aan lag. Dit was het eerste Centraal Wonen-project in Nederland en de woongroep besloeg eigenlijk de volledige straat.

Het was een vrij alternatief gebeuren daar, en er liepen mensen van allerlei soorten pluimage rond. Daardoor kwam ik in aanraking met allerlei verschillende culturen en verschillende geloven. Zo ben ik ook wel eens mee geweest met mensen van de Bhagwanbeweging. Reuzespannend vond ik dat, met die oranje gewaden. Met mijn moeder was de band juist wat te close en soms zaten we wat te intens op elkaars lip. Ik vond de woongroep juist fijn omdat ik met andere mensen kon omgaan. In de woongroep had je ook een café waar hele leuke en rare feesten georganiseerd werden, zoals verkleedfeestjes en punk party’s. We waren ook altijd bezig met het organiseren van leuke dingen.”

Hermann Hesse op de hei

“Omdat we verhuisden, ruilde ik het alternatieve Montessori Lyceum in voor het katholieke Sint Vituscollege. Dat klinkt misschien als een slechte ruil, maar op die school ging het toch een stuk beter met mij. Ik had eerlijk gezegd niet zoveel opgestoken op het Montessori, waar de leerlingen toch regelmatig stoned in de struiken hingen en je jezelf maar een beetje moest zien te redden. Op deze nieuwe school was alles heel gecontroleerd en kon ik de achterstand die ik had opgelopen inhalen. Ik had een leuke klas waarin veel gelezen en muziek gemaakt werd. Avonden lang zaten we over Herman Hesse te bomen, pluisden we Siddhartha uit op de Bussumse hei en probeerden we samen liedjes te maken die we dan konden gebruiken in cabaret voorstellingen bij theater Spant. Die gesprekken met klasgenoten zijn mij het meest bijgebleven van mijn puberteit. Hoe je dan op een heel ander niveau met elkaar verbonden bent. Ineens ben je met hele essentiële dingen bezig, in plaats van ‘is die jongen verliefd op mij’. Al ging het daar uiteraard ook nog steeds regelmatig over. Die tijd was heel vormend voor mij, ook op spiritueel gebied. Ik fleurde helemaal op van die school.”

De tango heeft mij uitgekozen

“Ik ben daarna vrij snel op reis gegaan. In mijn eentje ging ik op pad toen ik achttien jaar was, naar een spiritueel centrum in Spanje waar mijn moeder kennissen had. Ik heb altijd een grote vrijheidsdrang gevoeld en had ook een romantisch beeld bij het reizen naar andere landen. Vele jaren ging ik elke zomer naar dat centrum waar ik in aanraking kwam met mensen die met boeddhisme bezig waren. Later heb ik zelf jarenlang voor de Boeddhistische Omroep op Radio 5 gewerkt waar ik interviewprogramma’s maakte. Spanje en de Spaanse taal bleven mij trekken en toen ik vijfentwintig was ging ik dan ook een jaar in Spanje wonen om een intensieve Spaanse cursus te gaan volgen. Daar raakte ik ook bezeten van flamenco muziek en heb uren met Spaanse meiden staan stampen in een donker leszaaltje met verweerde spiegels. Maar het was uiteindelijk op Cuba waar de tango mij vond, zoals ik dat altijd zeg. Ik las daar een tango tekst en dat greep me.

Eerst moet je weten wat lijden is,

dan liefhebben, daarna vertrekken,

om uiteindelijk gedachteloos door te lopen.

(fragment uit Naranjo en Flor)

‘Dit is het’, dacht ik op dat moment. Deze prachtige poëtische teksten wil ik zingen.”

Een Nederlands geluid

“Toen ik thuiskwam begon ik gelijk met het zingen van tango. Ik vond een Argentijnse dame die het mij ging leren en daarna ging het eigenlijk heel snel. Ik verzamelde een ensemble om me heen en jarenlang gaven we concerten en tournees. We maakten twee Spaanstalige cd’s waarvan we er een presenteerden in het Concertgebouw en we speelden op plekken als De Kleine Komedie. Na jarenlang in het Spaans zingen besloot ik vijf jaar geleden dat ik ook wilde onderzoeken wat mijn Nederlandse geluid is. Expressief zijn in de Spaanse taal is heel anders dan in het Nederlands. Eigenlijk ben ik weer helemaal opnieuw begonnen met het opbouwen van een tweede muzikale carrière. Uiteindelijk is er in oktober 2022 een boek uitgekomen genaamd Zij van het Noorden’ dat vijftien achtergrondverhalen bevat horende bij de vijftien liedteksten. Eigenlijk zit mijn hele leven in deze liedjes. Ik neem je mee van het oude Scheveningen naar Madrid en Sevilla en via Buenos Aires en een grote Argentijnse liefde naar de contemplatie van zen en Leonard Cohen.”

Je bestemming vinden

“Dat opnieuw beginnen met iets nieuws gaat niet vanzelf. Soms vraag ik mij ook wel eens af waarom ik nou op mijn ‘oude dag’ nog de drang voel om een hele nieuwe carrière te starten. Want het maakt je natuurlijk ook wel weer onzeker. Ik vind die levenswijsheden altijd moeilijk, want zoals ik ook bespreek in mijn podcast Zen&Zo, is het belangrijk om in het nu te leven. Maar als ik iets tegen mijzelf als puber kon zeggen met de kennis van nu, dan zou ik toch zeggen; wees maar zekerder van jezelf, je vindt uiteindelijk wel je bestemming. Want ik had mezelf wel wat meer zelfvertrouwen gegund. Nog steeds wel, want bepaalde thema’s in je leven gaan ook niet weg maar je leert er mee leven.”

 

Hoe zag jij eruit als puber? Had jij schoudervulling waardoor je twee keer zo breed leek? Getoupeerd haar? Wijde pijpen? Een hanenkam? Een oogverblindend fluorescerend trainingspak? Of zag je er heel anders uit? Wil jij ook graag met ons terugblikken op je puberteit in de rubriek Pubertijd? Stuur dan een e-mail met puberfoto’s en een recente foto naar marloesvandersingel@gmail.com en dan nemen we zsm contact met je op.