Voor Caroline Hoek (57) kan reizen alle kanten op. Als coach en therapeut is ze geïnteresseerd in de binnenwereld en loopt graag een stukje mee op het pad van haar cliënten. De aardbol verkennen doet ze het liefst alleen. Na 34 jaar besloot ze haar relatie te beëindigen en het roer om te gooien. Haar motto `schaamteloos vrijuit` gaat over trouw zijn aan jezelf, wat een ander er ook van vindt. Ze woont in een camper en begeleidt cliënten online. Zo kan ze waar ook ter wereld blijven werken zonder haar reislust op te geven. Met haar manier van leven hoopt ze anderen te inspireren. Regelmatig houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen.
Teruglezen:
Deel V
Uitstapjes
De Amerikaanse gastheer heeft me het telefoonnummer gegeven van een chauffeur. Ik wil hem vragen met mij naar de langste hangbrug van Zuidoost-Azië te gaan. Morgen heeft hij gelukkig tijd, dus vandaag ga ik de stad verkennen. Gisteren was ik naar het centrum gegaan achterop de scooter. Via de app geregeld. Was best tevreden over mezelf. Zo leuk om door de stad te crossen. Want ja, zo voelt het wel. We slalommen langs auto’s en andere weggebruikers. Mocht je nu voor je zien dat we dat keurig links doen: nee dus. Er wordt hier links gereden, als het al `keurig` zou gaan, deden we het rechts. Maar er lijken geen regels te zijn. Je doet gewoon wat het beste uitkomt. Met een grote grijns op mijn gezicht heb ik met mijn telefoon een klein videootje gemaakt voor het thuisfront. Ik voelde me prima, zo achterop. Ze rijden zoals wij, of in ieder geval ik, op de fiets kunnen sjezen.
Ik had me prima vermaakt met door de straten slenteren en een saté kambing eten. Mijn favoriet. Helaas niet de beste kwaliteit, maar wel fijn dat het weer kan! Vandaag geen scooter voor mij. Lekker de pas erin. Op goed geluk en op richtinggevoel. Als ik de rivier maar links heb zou ik in het centrum moeten uitkomen. Zo kom ik door een kampong die ik anders niet gezien zou hebben. Een heerlijke sfeer met spelende kinderen, moeders die over de waslijn met elkaar in gesprek waren en een groepje tandeloze oude mannen die onder een afdak hun koffie nipten. Allemaal prachtige onderwerpen om te fotograferen maar ik doe het niet. Het voelt een beetje als voyeurisme. Ik verwacht dat er nog maar weinig buleh, oftewel toeristen, door deze straten hebben gelopen. Het heeft me op al mijn reizen soms verbaasd hoe, bij het respectloze af, meneer en mevrouw toerist zich als gast kunnen gedragen. Want wat mij betreft is dat wat we zijn. De camera tevoorschijn halen zou me ongemakkelijk doen voelen. Maar ja, misschien ben ik te voorzichtig…
Wat me destijds wel heel erg verbaasde waren de in weinig verhullende hotpants en in T-shirts met spaghettibandjes geklede Russische vrouwen in Egypte. Overduidelijk de dresscode negerend van rok over de knie en schouders bedekken. Zoiets ging me ècht te ver. Dan viel ik met mijn linnen jurkje met mouwen hier bij aankomst nog best mee.
Vanaf nu houd ik het bij de lokale dis
De kampong verlatend, kom ik meer in de natuur. Op een veldje zijn jonge gasten aan het voetballen onder het toeziend oog van wat ik denk, de vaders. `Hey mister`, wordt er naar me geroepen. Zoals zo vaak al is gedaan. Meestal lach ik er maar om. Nu besluit ik uit te leggen dat het niet klopt. ‘Nyonya saya, is misses, Tuan is mister’. Probeer ik maar wat. Ze schijnen het te snappen want ze corrigeren zichzelf.
Als ik vraag of ik zo de goede kant opga naar de stad, wijzen een paar jochies een andere kant uit. Hun minder moedige vriendjes kijken met spanning hoe ik ga reageren. Ik doe alsof ik ze, al `naughty` roepend, ga pakken en gillend rennen ze allemaal weg. De volwassen mannen lachen gemoedelijk met twinkelingen in hun ogen. Gedag zwaaiend zet ik mijn weg voort. Nog best een eindje, maar dan sta ik eindelijk op de brug die ik hebben moet. In de buurt is een groot winkelcentrum, weet ik. Daar ga ik verkoeling zoeken. Het doet me een beetje denken aan Amerika. Omdat mijn oudste zus daar woont kom ik er al veertig jaar. Deze mall is wat meer ingetogen, met natuurlijk andere merken. Rituals herken ik. Maar sla ik over. De koffie corner lonkt. In deze meer westerse omgeving wordt meteen duidelijk hoe geconditioneerd ik ben. Ik bestel een latte en laat me verleiden door een grote punt red velvet. Aan een ander tafeltje zie ik zowaar de eerste andere witte. Een vlezige Engelsman die met een Indonesische man en vrouw in gesprek is. Zijn gidsen denk ik.
Maar, ik ben niet in het westen en hoewel de kwaliteit prima is kan het me niet echt smaken. Nee, geen uitstapjes meer naar Europese gewoonten. Vanaf nu houd ik het bij de lokale dis. Aanpassen in kleding en voedsel. Dat maakt reizen juist ook zo leuk!