Caroline woont in een camper en reist de wereld rond

Voor Caroline Hoek (57) kan reizen alle kanten op. Als coach en therapeut is ze geïnteresseerd in de binnenwereld en loopt graag een stukje mee op het pad van haar cliënten. De aardbol verkennen doet ze het liefst alleen. Na 34 jaar besloot ze haar relatie te beëindigen en het roer om te gooien. Haar motto `schaamteloos vrijuit` gaat over trouw zijn aan jezelf, wat een ander er ook van vindt. Ze woont in een camper en begeleidt cliënten online. Zo kan ze waar ook ter wereld blijven werken zonder haar reislust op te geven. Met haar manier van leven hoopt ze anderen te inspireren. Regelmatig houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen.

Teruglezen:

Deel I 

Deel II

Deel III

Deel IV

Aankomst in Bogor

Bij het eettentje bij het station, dat een soort snackbar is maar dan met gebakken rijst, is geen tafeltje leeg. Terwijl ik buiten op zoek ga naar een stoel wenkt een jongeman mij. Ik mag bij hem aanschuiven als ik wil. Zijn Engels is erg goed en we zijn al gauw in een geanimeerd gesprek verwikkeld. Over zijn werk (iets in de financiële wereld), religie (ja, ik ben echt te bloot gekleed voor deze stad) en reizen (hij zou graag eens naar Nederland gaan waar hij via internet vriendschappen onderhoudt.) Ik ben redelijk handig met mijn mobiel, maar ook wat gemakzuchtig dus ik vraag zijn hulp. Mijn zoon had doorgegeven dat ik twee apps moest downloaden. Varianten op Uber maar dan beter. Dat had ik braaf gedaan, maar dan komt stap 2: er gebruik van maken! Het adres waar je opgepikt wilt worden komt vanzelf in beeld. Lang leve de techniek. Waar ik naartoe wil moet ik zelf intoetsen natuurlijk en dat wordt wat lastiger. Ik kom steeds in de knoei met de spelling. Hendy typt het voor me in en legt uit dat ik het kan opslaan, dat hij meteen maar even voor me doet. Zo fijn om gewoon hulp te durven vragen. Dat is in het verleden wel anders geweest. Caroline loste het zelf wel op. Een eigenschap die me goed van pas komt tijdens reizen. Ik voel me niet snel ontmoedigd en even mijn tanden erin zetten is geen punt.

Voor mij geen teleurstelling in het leven

Nu ik mijn tanden in de nasi en ayam goreng heb gezet kan ik mijn tocht voortzetten. De taxi die ik via de app heb besteld staat klaar. Hendy loopt met me mee nadat we nummers hebben uitgewisseld. Mijn telefoon heeft inmiddels al een boel internationale nummers bij de contacten staan. Indonesië wordt daar vandaag aan toegevoegd. Vorig jaar tijdens Moederdag heb ik een video op facebook geplaatst waarin ik mijn waardering uitsprak over hoe zij, Magda (ik zei zelden mamma) me van jongs af aan leerde openstaan voor niet Nederlands. Hoe dit gestraft werd toen zij als tiener tijdens de tweede wereldoorlog vriendschap sloot met `de vijand`. `Maar`, had ze gezegd, `heel veel van die jongens wilden dit helemaal niet en deden mee omdat het niet anders kon’. Bovendien was ze dus, net als ik, nieuwsgierig. Ze sprak vloeiend Duits en Engels. Als ze niet zo jong per ongeluk zwanger geworden was, had haar leven er waarschijnlijk heel anders uitgezien. Ik heb haar vooral gekend als een vrouw die (op een voor haar kinderen niet zo’n fijne manier) er het beste van probeerde te maken maar uiteindelijk teleurgesteld was in het leven. Wat ben ik blij dat ik van een andere generatie ben die het hoog in het vaandel heeft staan dat je jezelf mag vinden. Ik heb er zelfs mijn werk van gemaakt. Nee, voor mij geen teleurstelling in het leven. In tegendeel.

Natuurlijk ben ik wel eens teleurgesteld en dat blijkt nu onverwacht dichtbij. Allereerst over Bogor zelf. Een drukke stad die qua verkeersherrie nauwelijks onderdoet voor Jakarta. Daar kom ik achter onderweg naar mijn volgende slaapplek. Ik had vooral idyllische plaatjes gezien. Een stille tuin, een gezellig plein. Foto’s voor de toerist die in de geschiedenis van deze stad geïnteresseerd is. En ja, daar kom ik voor, dus die zal ik nog wel vinden, maar toch…

Wat natuurlijk altijd ten grondslag ligt aan waarom we teleurgesteld raken, is een verwachting hebben. Die had ik ook over mijn verblijfplaats. Een soort appartement naast het huis van de eigenaar. De naam `River Run`, omdat het bij een rivier ligt, deed vermoeden dat ik bij een lekker rustig plekje vlakbij het water terecht zou komen.
Het begon al bij aankomst. De rivier zie ik niet en op zijn Hollands gezegd: de inrichting is een samengeraapt zooitje. Buitenom de temperatuur, is de sfeer niet bepaald warm te noemen. Ook al hingen de wanden vol met wijze spreuken en foto’s van het gezin. De Amerikaanse gastheer, waarmee ik leuk app contact had gehad, was nu minder sociaal. Hij leidde me in sneltreinvaart rond.

De keuken met rijstkoker, wok en kruiden. Het waterreservoir, er kan namelijk niet uit de kraan gedronken worden, had net een nieuwe 19 liter fles dus daar kon ik mee vooruit. Hier is de slaapkamer en als je liever boven ligt kan dat ook. De douche heeft, en dat is voor Indonesische begrippen best luxe, warm water. `Want je moet er toch niet aan denken om drie dagen alleen een koude douche te hebben’, zei hij. Nou, die koude douche kwam er toch. In de vorm van een speaker die naast mijn bed leek te staan waardoor om 4 uur in de ochtend de imam de gelovigen wakker maakte, waarna er nog heel lang allerlei teksten werden gezongen. De honden van de buren deden vrolijk mee. Ja, ik sta open voor andere culturen maar hier had ik even niet op gerekend…