Wat goed is dat blijft: speelgoed van toen in een nieuw jasje

Sinterklaas is weer in het land en de speelgoedwinkels liggen vol. Tot Boukje haar verbazing blijkt veel van het speelgoed van toen nog steeds te bestaan, maar dan in een hippere uitvoering. Ken je bijvoorbeeld de viewmaster nog?

Sinterklaas is weer in het land  en de speelgoedwinkels liggen vol met alles waar kinderen blij van worden en meer. Het brengt bij veel ouders en grootouders herinneringen naar boven aan de tijd dat ze zelf jong waren. Er is veel veranderd, maar toch ook weer niet.

Misschien zijn de cadeaus die de Sint brengt tegenwoordig wat groter en duurder. Maar het gevoel van toen is vast nog hetzelfde. De spanning als de pakjesboot in Nederland aankomt. Het zetten van de schoen met een verlanglijstje erin en een wortel voor het paard. Die geweldige dikke speelgoedcatalogus, waar je uren in kon bladeren en kruisjes zetten bij wat je graag zou willen hebben. O wat was dat genieten! Natuurlijk wist je best dat je dat allemaal echt niet zou krijgen. Maar het was gewoon heerlijk om naar al dat moois te kijken en je voor te stellen dat je daarmee zou mogen spelen.

In een hippere uitvoering

Tot mijn verbazing blijkt veel van het speelgoed van toen nog steeds te bestaan, zij het in een hippere uitvoering. Ken je bijvoorbeeld de viewmaster nog? Dat was een soort fototoestel met ronde schijfjes waar plaatjes op stonden en die kon je doorklikken zodat er een klein filmpje ontstond. Ze zijn nog gewoon te koop en eigenlijk zien ze er nog hetzelfde uit. Alleen zijn de kleurtjes wat feller.

En dan het poëziealbum. Die van mij staat nog steeds in mijn kast en zit vol met mooie plaatjes en schattige gedichtjes. Inmiddels delen kinderen vriendenboekjes uit, die je kunt zien als een moderne versie. Maar wie nog een echt poëziealbum cadeau wil doen: ze zijn er in allerlei soorten en maten.

In de categorie knutselen: een houten paddenstoel met haakjes eraan, bolletje wol en naald erbij en je kon uren punniken. Veel verder dan een sjaaltje voor de pop kwam ik geloof ik niet. Op internet zie ik een hedendaagse punnikklos van plastic met op de doos leuke voorbeelden van wat ik ermee had kunnen maken. De houten klosjes zijn er trouwens ook nog.

Bij de spelletjes waren Twister en Dokter Bibber favoriet. Ook die liggen beide nog in de speelgoedwinkels. De patiënt ziet er in de nieuwe Dokter Bibber wat cooler uit. Voor de liefhebber is er een Verschrikkelijke Ikke uitvoering, waarbij een Minion onder het mes gaat.

Uren heb ik op de grond gezeten voor mijn mooie poppenhuis met felrood dak. Het leuke was dat je steeds weer nieuwe meubels en poppetjes kon vragen. Ik had zelfs een badkamer met toilet en bad. En een wenteltrap. In de catalogus van nu kun je op het gebied van poppenhuizen te kust en te keur. Ze zijn wel een stuk groter dan vroeger. Sommige exemplaren zijn even groot als het kind zelf.

Knuffels doen het altijd enorm goed bij kinderen, ook dat is niet veranderd. In onze tijd had je het aapje Monchichi. Echt heel schattig, met een kunststof gezichtje en verder lekker zacht. En ja hoor, ook die zijn er nog steeds. Ik zie er een met een té schattige rode lieveheersbeestjesregenjas aan en ben meteen weer verkocht.

Had jij ook een zilveren bedelarmbandje? Daarmee voelde ik me echt een dametje. Je kon de armband uitbreiden met nieuwe bedeltjes. Ik weet nog dat ik een dolfijn en een vis had. Het waren vooral dieren volgens mij. Helaas is het sieraad ergens in de loop van de tijd zoek geraakt. Ook nu nog kan de Sint iemand blij maken met een mooi bedelarmbandje. In de ouderwetse uitvoering, of met meer kleurtjes en Disneyfiguurtjes.

Mijn kinderen lezen een stuk minder dan ik deed toen ik jong was. Op mijn verlanglijstje stonden steevast één of meer boeken. Floortje Bellefeur bijvoorbeeld of de Dolle Tweeling. Die laatste serie was geschreven door Enid Blyton en speelde op een kostschool. Hoofdrolspeelsters waren de tweelingzusjes Pat en Ann. De boeken zullen voor deze tijd wel wat te oubollig zijn, ze zijn er alleen nog tweedehands. Wel zag ik dat er minimaal vier films zijn van de Dolle Tweeling. Het verhaal is blijkbaar in een nieuw jasje gestoken, er staat op de cover ‘gebaseerd op de boeken van Enid Blyton’. De meiden heten in de film Hanni en Nanni.

Kortom: wat goed is blijft. In een nieuw modern jasje, dat wel. Maar daar is niks mis mee toch?