Rondkomen van 600 euro per maand, gaat dat lukken?

Jeanette is net aangekomen in Mexico. Ze leeft als digitale nomade. Gaat het haar lukken om rond te komen met zeshonderd euro? Lees al haar avonturen bij 50+!

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde.

Jeanette gaat regelmatig een bijdrage leveren als schrijfster voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week kon je lezen hoe ze naar Mexico vertrok, nu het vervolg.

Rondkomen van 600 euro per maand, gaat dat lukken?

In de Filipijnen kon ik makkelijk rondkomen van 600 euro, sommige maanden hield ik wel 150 euro over van dat budget om te sparen voor bijvoorbeeld mijn visumverlenging of een reis op de motor. Of ik dat in Mexico ook ga redden moet nog blijken. In Cancún waar ik nu ben is het leven duur. Dat komt door het toerisme. Ook al woon ik niet eens in de buurt van de toeristenzone, toch val ik genoeg op in de massa om meer te betalen voor  eten op straat of losse aankopen.

Prachtig huis op klif

Op het eiland Siquijor in de Filipijnen waar ik een lange tijd een huis huurde, betaalde ik maar 300 euro huur voor een prachtig huis op een klif met uitzicht over de Bohol zee. Ik kon de zeeschildpadden zien zwemmen en de Filipijnse adelaar vloog regelmatig in de baai beneden mijn huis op zoek naar thermiek. Soms was hij zo dichtbij dat het leek of ik hem kon aanraken. Die huur was all in, dus inclusief gas, water en elektriciteit en in mijn geval ook de kosten van internet.

De weg naar dat huis was een drama. Het huis lag heel afgelegen en de weg was stijl, onverhard vol losse stenen en kuilen. Lastig om te rijden, zeker met mijn motor, een Kawasaki Dominar 400 die meer geschikt was voor de weg dan voor onverharde wegen vol kuilen.

Ik trok ook altijd de aandacht als ik als vrouw in een redelijk traditioneel land op zo’n grote motor voorbij kwam. Ik at vaak in Filipijnse eethuisjes, voor 50 pesos had ik dan een maaltijd van rijst met twee soorten vlees in saus. Omgerekend is dat gemiddeld zo’n 85 eurocent. Maar ik ging ook vaak lekker luxe uit eten in een van de vele restaurants of resorts. Dat kan, als het levensonderhoud zo goedkoop is.

Drie taco’s voor 70 Mexicaanse pesos

In Mexico liggen de prijzen allemaal net even hoger. Ik kan op straat drie taco’s kopen voor 70 Mexicaanse pesos, dat is 3 euro. Dat was in de Filipijnen de prijs van een lunch in een luxe restaurant. Hier zit ik dan op een krukje langs de weg. Het voordeel van mijn levensstijl is dat ik werk naar mijn financiële behoefte. Niet zoals in Nederland dat je een vast inkomen hebt en een pak rekeningen en dan maar zien of het lukt. Als ik meer geld nodig heb, zoek ik meer opdrachten.

Maar omdat de kosten van het levensonderhoud lager zijn dan in Nederland en omdat ik veel minder rekeningen heb, hoef ik veel minder te werken. Ik werk gemiddeld 4-6 uur per dag. En niet eens elke dag van de week. Want soms heb ik helemaal geen zin. Vooral niet als ik tussen al die genietende vakantievierders zit. Dan moet ik echt wel een dosis motivatie hebben om aan het werk te gaan.

Geen vakantie, maar ‘gewoon’ wonen

Iemand zei eens: jouw leven is een grote vakantie. Zo lijkt het vaak wel, maar eigenlijk is dat niet zo. Hoewel ik intens kan genieten van de toeristendrukte is het voor mij ‘gewoon wonen’. Maar dan in een ander land dan ik gewend ben, met een andere cultuur, een andere taal. en een ander kostenplaatje.

Dat laatste is de reden waarom ik dit leven gekozen heb. In Nederland zou ik heel veel uren moeten maken om alle rekeningen te betalen. Er zou weinig tot geen tijd meer over zijn om dat te doen waar het leven eigenlijk om draait: genieten en ontdekken.

Mijn visumprocedure loopt nog, de ID kaart is aangevraagd en koste 186 euro. Nu moet ik wachten. Wachten op goedkeuring en dan mag ik 1 jaar blijven. Na dat jaar mag ik voor 3 jaar verlengen, en na 4 jaar kan ik, als ik dat wil een vaste verblijfsvergunning aanvragen. Dan heb ik geen visumkosten meer en mag ik ook hier een bedrijf starten of bij een Mexicaans bedrijf werken zonder een werkvergunning.

Ik zie wel, dat is nog zover weg. Eerst maar eens kijken hoe het land bevalt en hoe de kosten zijn als ik straks uit het toeristengebied weg ben. Voorlopig werk ik nog online en zwerf ik over de prachtig witte stranden hier en bezoek ik toeristenplekjes. Als ik straks mijn ID kaart heb ga ik op reis. Die reis ben ik nu al aan het voorbereiden. Die reis maak ik grotendeels samen met mijn zoon. Heel bijzonder. Mexico is niet zo veilig dat ik alleen op stap ga op de manier die ik in gedachte heb.

Volgende week verhuis ik naar een huis meer in het centrum van Cancún, want het huis waar ik nu woon ligt wel heel ver van het centrum. Vandaag ga ik op stap, foto’s maken, zodat u als lezer mee kunt kijken.