Reis mee met Martin en Miriam
Martin en Miriam Lammertink zijn sinds 1989 een setje. Ze wonen samen met dwergteckel Joep en beiden zijn zelfstandig ondernemer. Gezelligheid met vrienden, lekker koken en lachen, daar houden ze van, maar vooral ook van samen reizen. Jaren hadden ze een caravan en daarna kwamen de verre vliegreizen. Tot die eerste camperreis in Amerika. Dat was zo’n geweldige ervaring dat ze gingen dromen van een eigen camper. Die kwam er in 2014, de Lambortinki. De naam is een knipoog naar hun achternaam en het luxe automerk Lamborghini. De eerste korte reizen met hun camper gingen prima en het smaakte naar meer. Scooter achterop en sinds dit jaar gaat Joep ook mee. Inmiddels toeren ze alweer drie jaar regelmatig rond met hun rijdende huis en vanaf nu gaan we Martin en Miriam volgen. We pakken hun reisverhalen op vanaf het begin in 2014 in een wekelijkse blog. Hun reizen zullen ons leiden naar mooie plekken binnen Nederland, maar ook naar Italië, Schotland en San Marino.
ALTHANDHU – LAIDE, WESTER ROSS
26 juni 2015
Vanmorgen zijn we op tijd opgestaan en hebben ons klaargemaakt om te vertrekken. Eerst nog even alles bijgevuld en afgestort en toen zijn we op weg gegaan naar onze volgende stop: Ullapool. Daar wilden we de boodschappen doen voor de twee á drie dagen die we in het wild zouden gaan kamperen. Vorig jaar waren we daar ook en we wisten dat er een redelijk grote Tesco Supermarkt was. Onderweg hebben we weer dezelfde weg als gisteren gereden, maar nu vanaf de andere kant. Ongelofelijk hoe anders dan de uitzichten zijn, maar zeker niet minder mooi. Het viel ons op dat het druk was op de weg. Er was vast iets te doen ergens, want het was echt opvallend. We kwamen nu 15 auto’s tegen op een stuk van 45 kilometer, in plaats van gisteren 9 stuks. Toch een stijging van 75-80%.
Aangekomen in Ullapool hebben we eerst even getankt en bij de medewerker van tankstation gevraagd of er ergens een brommerwinkel was of een soort van garage. Die was er ooit wel, maar bestond niet meer. Dat verrast ons niet zo, aangezien we deze vakantie maar 2 brommers/scooters zijn tegengekomen. Tegenover de Tesco bleek wel een fietsreparatieshop te zitten. Daar konden ze mij echter ook niet aan een nieuwe achterband voor onze scooter helpen. Wel ging de beste man meteen bellen of iemand wist waar we terecht konden. Inverness of Fort William, daar moesten reparatiemogelijkheden zijn. De laatste plaats zouden we nog aandoen, maar Inverness kwamen we niet meer. We besloten ons scooteravontuur maar los te laten en verder te genieten van een tot nu een fantastische vakantie. Wat een land, wat een natuur en wat een rust! Na Ullapool gingen we richting Wester Ross, het gebied ten zuid-westen van de stad. We waren nog nooit in dat gebied geweest en keken er naar uit om er doorheen te rijden. Wat opviel was dat dit gebied groener en meer Rocky Mountains Montana-achtig aandoet. Totaal anders dan de andere gebieden. Wel een super mooie omgeving, met ook weer altijd die bergen, die er dramatisch uitzien in de donkere wolken en regenachtige mist die we de hele vakantie al om ons heen hebben. We hoeven de bikinilijn niet te harsen en factor 30 zonnebrandolie is ook niet nodig deze vakantie. Een zuidwester met kaplaarzen is een betere keuze. Maar al met al zijn er genoeg droge momenten om te gaan wandelen of buiten te zijn.
Na ongeveer 40 kilometer kwamen we langs de grootste watervallen van het Verenigd Koninkrijk, The Falls of Measach. Deze watervallen zijn gelegen in de Carrieshalloch Gorge, een enorme kloof tussen de bergen, die steeds smaller wordt en uiteindelijk dus uitmonden in de watervallen. De wandeling ernaartoe was goed te doen, alleen terug was even een klim. Maar zonder te stoppen en stevig wandelend kwamen we weer boven, terug bij de camper. Na dit watervalbezoek zijn we nog even doorgereden totdat we weer bij een prachtige vallei uitkwamen, met op de achtergrond Loch Broom. Daar besloten we om te stoppen en lekker te lunchen in onze camper. Na de lunch kwam de laatste etappe: ergens een leuke plek vinden om los te gaan staan, oftewel niet op een camping maar in de natuur op onszelf. Langs de weg staan zagen we niet zitten, dus we zochten een zijweg die doodliep richting een mooi uitzicht op een baai. Voordat we aan het einde van deze weg kwamen, moesten we toch zo’n vijf kilometer doorrijden tot het eind. En toen bleek er al iemand te staan die niet van plan was om te vertrekken, gezien het mooie uitzicht. Dus wij gingen maar door naar een volgende zijweg. Ook daar konden we geen plek vinden om te staan. Nadat we hier weer een uur aan besteed hadden, besloten we maar weer op een camping te gaan staan. Onderaan een strand, ook met uitzicht op een baai. Vlak naast een kerkhof. We waren in ieder geval niet alleen..
Vanmiddag hebben we gezellig buiten een biertje en wijntje gedronken en super gezellig zitten kletsen over al onze nieuwe plannen voor de toekomst. Het weer betrok helaas zodanig, dat we in de camper verder zijn gegaan met de gezelligheid. We hebben gedanst en veel lol gehad. Ik had namelijk weer eens de Ben Liebrand Jaarmixen vanaf 1982 tot en met 2005 meegenomen. Het geluid uit onze boxen in de camper is hartstikke goed, dus we waanden ons in een dancing. Tijdens het eten hebben we ons echt bescheurd, ook door de hoeveelheid drank die we genuttigd hadden. Mir was verse pasta aan het koken, met eigengemaakte groentesaus en gehakt. We waren aan het eten en aan de pasta zat een rare smaak. Niet goed thuis te brengen, maar wel een bekende smaak. Wat bleek nu? Normaal kookt Miriam in flessen water uit de supermarkt en niet uit de watertank van de camper. Nu had ze door haar totale delirium wel water uit de kraan gepakt en zodoende smaakte de pasta naar Steradent! Nu hoor ik jullie denken:’ Steradent’? Ze hebben toch wel nog hun eigen tanden? Ik leg het even uit. Steradent voeg je in je watertank toe als je de leidingen en tank wilt schoonspoelen. Na dit ritueel spoel je alles een paar keer met schoon water na en klaar is Kees. Dat naspoelen waren we voor de vakantie dus vergeten en zodoende smaakte het water naar Steradent. Wij zagen het al helemaal voor ons: dat mensen dachten dat we een epileptische aanval hadden door de hoeveelheid schuim op onze bekken. En dat ze er in het ziekenhuis achter kwamen dat het Steradent was. Of dat iedereen na de vakantie zou zeggen: ‘Hebben jullie je tanden laten bleken in de vakantie? Nee, we hebben pasta van Miriam gegeten, namelijk Pasta Steradenti!’ Nou, dit waren dan weer de beslommeringen van vandaag. We gaan manden en morgen rijden we verder naar Gairloch. Moet ook een mooi plekkie zijn!