Reis mee met Martin en Miriam
Martin en Miriam Lammertink zijn sinds 1989 een setje. Ze wonen samen met dwergteckel Joep en beiden zijn zelfstandig ondernemer. Gezelligheid met vrienden, lekker koken en lachen, daar houden ze van, maar vooral ook van samen reizen. Jaren hadden ze een caravan en daarna kwamen de verre vliegreizen. Tot die eerste camperreis in Amerika. Dat was zo’n geweldige ervaring dat ze gingen dromen van een eigen camper. Die kwam er in 2014, de Lambortinki. De naam is een knipoog naar hun achternaam en het luxe automerk Lamborghini. De eerste korte reizen met hun camper gingen prima en het smaakte naar meer. Scooter achterop en sinds dit jaar gaat Joep ook mee. Inmiddels toeren ze alweer drie jaar regelmatig rond met hun rijdende huis en we volgen Martin en Miriam. We pakken hun reisverhalen op vanaf het begin in 2014 in een wekelijkse blog. Hun reizen zullen ons leiden naar mooie plekken binnen Nederland, maar ook naar Italië, Schotland en San Marino. Vandaag deel 15 van Camperjoy.
Brockenhurst – Pevensey
Zaterdag 2 mei 2015
De afgelopen twee dagen hebben Miriam en ik op de camping heerlijk genoten van de omgeving in The New Forest. Toen we vanmorgen wakker werden zagen we dat er super veel mensen op de camping waren gekomen in verband met het vrije lange weekend van de Engelsen. Veel gezinnen hadden de avond ervoor nog laat hun tent opgezet en we waren inmiddels omsingeld op onze plek. Er moet ons ook nog wat anders van het hart: wat kun je soms toch begaan zijn met mensen om je heen. Zo, dat je niet weet wat je moet doen en of het verstandig is om te doen wat je zou willen doen. Wat was het geval? We hebben de afgelopen twee dagen een buurvrouw gehad die helemaal alleen bivakkeerde voor haar tent, onder nogal barbaarse omstandigheden gezien het weer en de temperaturen dit weekend. We konden onze ogen niet afhouden van deze jongedame en hadden allebei een nogal “ach gut….” gevoel. Laat ik eerst een beeld schetsen van wat we denken te hebben gezien. We kregen bij dit meisje het gevoel dat ze in haar eentje op vakantie was, omdat ze niemand had om met haar mee te gaan. Maar omdat ze toch het weekend weg wilde, was ze alleen gegaan. De dag voordat ze ging, heeft ze op het allerlaatste moment een tentje gekocht met wat spulletjes, die ze allemaal nog uit de verpakking moest halen voordat ze alles in gebruik kon nemen. Vervolgens heeft ze de tent opgezet en er twee dagen bij gezeten. Tussendoor ging ze regelmatig in haar auto zitten om warm te worden, want ze had twee dagen dezelfde kleding aan, zonder jas. Vooral de momenten dat ze een tijdschrift pakte en voor haar tent ging zitten, op een manier die moest uitstralen hoe lekker ze het had, vielen ons op. En het bosje bloemen voor haar tent, speciaal meegenomen voor dit weekend, dat een huiselijk warm gevoel moest geven. Wij zaten binnen, met een heerlijke warme maaltijd, kacheltje aan, drankje erbij en comfortabel zittend op leren stoelen en banken. Zij op de koude grond, op dekentje, in legging en blote benen in zomermuiltjes. Ons dilemma was dan ook: zullen we haar uitnodigen en vragen of ze met ons mee-eet en gezellig een wijntje meedrinkt? Kun je dat wel maken? Ze had immers al een kant en klare wokprut in heet water gegeten en zat op haar ‘gemak’ de engelse versie van Vriendin te lezen. We zaten er echt mee en we voelden ons oprecht lullig en ongemakkelijk. Uiteindelijk hebben we het toch maar niet gedaan. Bang om haar te kwetsen of gewoon stom te zijn tegen haar. Jammer dat je dan toch niet spontaan durft te zijn. Je doet het immers vaak niet goed, terwijl je bedoelingen dat wel zijn. Maar goed, dat beeld heeft ons dus dagen in zijn greep gehad.
Nu we dit met jullie gedeeld hebben, gaan we verder met de reis. We zijn op pad gegaan naar onze volgende stop, Pevensey, een plaatsje aan de kust van East Sussex. Al redelijk op weg naar Folkestone, waar we onze vrienden Kees en Jose, die ook met een camper reizen, morgen gaan ontmoeten. Onderweg zagen we verschillende landschappen. Industrieel en saai, maar ook prachtig en groen. Engeland is echt mooi! Wij zouden een ieder aanraden om toch eens te overwegen om er naartoe te gaan. Aangekomen bij de kust reden we het dorpje Pevensey in op zoek naar de camping die we in gedachten hadden. Daar aangekomen vonden we dat het er erg druk was en ook dat de ligging van de camping niets had om voor te blijven. Waarschijnlijk hadden ze toch geen plek, dus we reden door naar het alternatief, een paar kilometer verderop. Het was best mogelijk dat daar ook geen plaats was, omdat alle Engelsen aan het kamperen waren dit weekend. Op goed geluk hebben we aangeklopt bij Camping Fairfields Farm in Pevensey, Sussex. De aardige eigenaar was wel in voor een praatje over voetbal en de camping en ze hadden nog een plek, dus we stonden weer gestald voor de nacht. Aangezien dit dorpje er ook weer mooi uitzag, wilden we meteen op pad om het te bekijken en in een pub een lunch te nuttigen.
We hebben een mooie wandeling gemaakt langs een kasteel en oude huisjes en zijn toen de pub ingerold. Daar zaten allemaal bijzondere types, maar het oogde allemaal wel gezellig en ook de Fish and Chips was weer verrukkelijk. Na onze biertjes en wijntjes te hebben opgedronken zijn we maar weer wandelend terug naar camper gegaan. Het was geen weer om buiten te zitten; het zou zo november kunnen zijn. Daarom gingen we binnen lezen en mooi vroeg onder de wol, aangezien dit geen dorp is waar je uit je dak kunt gaan ’s nachts (niet dat we dat van plan waren). Morgen echt de laatste etappe in Engeland. We hebben afgesproken om nog één nachtje bij Kees en Jose te gaan staan om ervaringen uit te wisselen. Op The Black Horse Farm Caravan Club Site in Folkestone. Daarna nog een nachtje ergens in Nederland, voordat we weer naar huis gaan.