Op reis met de Lambortinki

Niet alles verloopt op rolletjes, en zeker niet wat betreft de scooter van Mar en Mir. Maar de camper rijdt en de natuur - en de witte wijn- maken veel goed.

Reis mee met Martin en Miriam
Martin en Miriam Lammertink zijn sinds 1989 een setje. Ze wonen samen met dwergteckel Joep en beiden zijn zelfstandig ondernemer. Gezelligheid met vrienden, lekker koken en lachen, daar houden ze van, maar vooral ook van samen reizen. Jaren hadden ze een caravan en daarna kwamen de verre vliegreizen. Tot die eerste camperreis in Amerika. Dat was zo’n geweldige ervaring dat ze gingen dromen van een eigen camper. Die kwam er in 2014, de Lambortinki. De naam is een knipoog naar hun achternaam en het luxe automerk Lamborghini. De eerste korte reizen met hun camper gingen prima en het smaakte naar meer. Scooter achterop en sinds dit jaar gaat Joep ook mee. Inmiddels toeren ze alweer drie jaar regelmatig rond met hun rijdende huis en vanaf nu gaan we Martin en Miriam volgen. We pakken hun reisverhalen op vanaf het begin in 2014 in een wekelijkse blog. Hun reizen zullen ons leiden naar mooie plekken binnen Nederland, maar ook naar Italië, Schotland en San Marino. 

Durness naar Altandhu

23 juni 2015 

De ochtend begon niet zo erg goed. Na het ontbijt gingen we naar buiten om de scooter op het scooterrek te plaatsen en toen hij op het rek stond, zag ik dat de achterband over de gehele zijkant was beschadigd en zelfs bijna tot aan het karkas doorgesleten was. Wat bleek; de nieuwe verzwaarde vering die ik erop had laten zetten, heeft tegen de zijkant van de band aangezeten en deze helemaal weggesleten tijdens ons eerste ritje van een uur. He-le-maal aan gort gereden. Einde scooter avontuur deze vakantie. We zijn er ziek van en balen enorm. Eerst moet je zeven maanden wachten totdat je eindelijk je gekochte scooterrek geplaatst krijgt op je camper, zodat je het al een vakantie zonder scooter hebt moeten doen. En dan nu dit. Koop je bij een erkend scooterbedrijf een verzwaarde verenset en die laat je er vervolgens door hun eigen monteur opzetten. Die zegt nog: “Het is wel krap allemaal, maar het past!” Dus niet. We hadden zo’n schik met het scootertje hier, dat we overwegen om morgen in Ullapool naar een scooterdealer te zoeken om de band en veer te laten wisselen.

Scooterband

Vervolgens begon de omvormer weer alarm te piepen. Deze was tijdelijk geplaatst door onze camperdealer, omdat onze nieuwe omvormer voor garantie terug naar importeur moest. Ook deze liet ons in de steek, leek het. Ik met al mijn technische vernuft (vergelijkbaar met een prehistorische fossiel) op zoek naar de storing. Bleek er een kabeltje ergens niet goed te zitten. Nu werkt het weer, dus als we in het wild kamperen, hebben we in ieder geval stroom om de tandenborstel, de laptop, baardhakkelaar en mobiele telefoons op te laden. Tja, ik weet het, allemaal geen levensbedreigende beperkingen als het niet werkt, maar toch. We zijn er zo aan gewend. Nadat we op onze camping voor vertrek alle tanks hadden geleegd of gevuld, gingen we op pad richting Altandhu via een prachtige weg. Deze weg hadden we vorig jaar al grotendeels gereden, maar er zitten nog stukken tussen die we niet gehad hebben. Verkeer was er op deze normale werkdag niet te bespeuren, op een enkele auto na. Kortom; we hadden alle rust om ons heen om te stoppen wanneer we wilden en niemand tot last te zijn met de toch redelijk grote camper op een eenbaans weggetje. Deze weg moesten we zo’n vijftig kilometer volgen, voordat we echt in de verlaten wereld verdwenen. Onderweg zoals gewoonlijk mooie meren gezien, met op de achtergrond de bergen, waarvan de schaduw in de meren weerspiegelde. Geen rimpeltje op het water en echt spiegels. De bergen zien er qua vorm zo uiteenlopend uit, dat je na iedere bocht weer een ander schilderij inrijdt. Miriam was veel aan het fotograferen en video-opnames aan het maken. Ze was helemaal in haar nopjes. Dit landschap vinden we allebei zo fijn voelen. Onderweg stopten we om langs een meer te gaan lunchen. Met de bergen op de achtergrond en het meer pal naast onze camper genoten we van een heerlijk broodje met schotse gerookte zalm, pesto en een wit wijntje.

Lunch in camper

 

Vervolgens gingen we weer verder. Dat is het mooie van de camper; je hebt altijd alles bij je en kunt gaan en staan waar je wilt en wanneer je wilt. Veel vrijheid dus. Na verloop van een aantal kilometers zagen we een hele mooie kasteelruïne, Ardvreck Castle. Dit kasteel stond statig op een soort schiereiland, op de punt dicht bij het water. We hebben de camper daar op de parkeerplaats gezet en zijn wandelend naar het kasteel gegaan om het te bekijken. Ongelooflijk hoeveel troep mensen achterlaten bij zo’n toeristische plek. Walgelijk! Zakjes met hondepoep, etensresten, papiertjes en lege flessen. Je kunt er toch niet bij dat men naar zo’n mooie plek gaat, meestal als toerist en dan troep achterlaat. De gevangenissen die we in het kasteel zagen, mogen wat ons betreft gebruikt worden voor dit soort lieden.

Ruïnes

Het laatste stuk naar onze volgende overnachtingsplek was ook werkelijk prachtig. Hier eigenlijk hetzelfde als overal, zoals we al beschreven. We kunnen er niet veel meer aan toevoegen. Slingerend door de natuur en langs de meren kwamen we uiteindelijk aan bij de Am Fuaran Bar & Camping. Vorig jaar hebben we hier een paar keer een biertje gedronken en heerlijk gegeten met onze vrienden Neil en Yvonne en toen zeiden we dat we hier terug zouden komen als we een camper hadden. Wel: hier zijn we weer! Prachtige plek met de zee direct voor onze camper. Niet zo spectaculair als gisteren, maar ook zeker de moeite waard. Nadat we kamp hadden opgemaakt, heeft Miriam de was gedaan en heb ik heerlijk gelezen in een tweetal leuke boeken. ‘Altijd Viareggio’ van Rick Nieman en ‘Topshow’ van de mannen van Voetbal International. ‘Altijd Viareggio’ was leuk, omdat er hele herkenbare situaties van motorrijders in beschreven staan. Ik moest aan mijn eigen ‘Mild Hogs’ denken (we zijn inmiddels allemaal 50+). ‘Topshow’ is gewoon een lekker makkelijk te lezen boek.

Tot slot hebben we vanavond heerlijk gegeten in de Am Fuaran Bar tussen een werkelijk niets uitstralende familie, waar niemand met iemand sprak en iedereen doodstil het eten naar binnen werkte met een chagrijnige kop. Wij worden daardoor juist drukker en drukker en hebben dus van een gezellig avondmaal genoten. Nu weer warm in de camper, blog schrijven en Mir aan het lezen. Morgen eerst naar Ullapool om voor een paar dagen boodschappen te halen omdat we de komende dagen in het wild gaan kamperen, dus geen WiFi in de buurt om te kunnen bloggen. We vinden het best een beetje spannend om de komende dagen ‘los’ te staan ergens midden in de natuur, zonder iemand in de buurt. Jullie horen nog hoe dat is bevallen. Tot dan!