‘Na vijftien jaar pensioen en vrijheid werd ik toch een beetje moe’

De gepensioneerde Rinnie reist graag, maar de kleine caravan heeft inmiddels wel plaats gemaakt voor wat meer ruimte en comfort.

Rinnie (78) is al jaren met pensioen en omschrijft hoe ze die vrijheid beleeft met steeds een andere vorm van vakantie vieren. Een persoonlijk verslag van koffers in- en uitpakken, caravanvakanties, chalets en fietstassen. Tot de chambre d’hôte in Frankrijk.

BLOG – Bestemming  bereikt. We zetten de auto op het pleintje, waar de juffrouw van de tomtom ons heen leidde. Het ziet er niet onaardig uit, maar waar is nummer 9? Als we uitstappen zien we een  brede rivier vlakbij. Schilderachtig mooi. De laag staande zon beschijnt de huizen aan de overkant. Wat is het hier stil en vredig. Nu maar snel een paar foto’s  maken. We lopen langs het water en vinden het adres waar we vannacht zullen slapen. Echt op z’n Frans: buiten hangt een bordje ‘chambres d’hôtes’, daarboven fleurt een uitbundig bloeiende plant met veel rode bloemen de hele muur op en de lichtblauw geverfde deur staat uitnodigend open. 

We kunnen hier nog van alles ontdekken

Het is ons eerste adres ergens in Bourgondië. Ik vind het heerlijk om opnieuw de spanning te voelen van het onbekende. We hebben geen idee hoe het er binnen uitziet, hoe onze slaapkamer zal bevallen en waar we straks kunnen gaan eten. We kennen dit plaatsje niet en kunnen hier nog van alles ontdekken. 

Dat pensioen betekende een ongekende vrijheid

We hebben plotseling besloten om het te doen. Zomaar op reis gaan en niet precies weten waar je de volgende dag zult zijn. We zijn al bijna twintig jaar met pensioen en zijn inmiddels achtenzeventig en tachtig jaar. De eerste jaren betekende dat pensioen een ongekende vrijheid. We kampeerden, boekten vliegreizen en busreizen, gingen op ontdekkingsreis door vele landen, binnen en buiten Europa. Ik werd een expert in het indelen van koffers en caravankasten. We hadden de tijd, voor kinderen, vrienden en ook voor elkaar. Dat was een bijzonder mooie periode. We ontdekten naast die reizen ook andere passies, die  ons leven nog meer inhoud gaven. Ik leerde schilderen en mijn man verdiepte zich in boeken, in schrijvers en samen bereidden we bijeenkomsten voor, waarin we gesprekken voerden over spiritualiteit en geloof. 

Na vijftien jaar werd ik een beetje moe

Na vijftien jaar van vrijheid en af en toe die onbezorgde vakanties van meerdere weken, werd ik een beetje moe. Het was alsof ik meer rust nodig had. Misschien had dat wel iets te maken met het ouder worden. Niet steeds maar inpakken en uitpakken, dacht ik. Wat zou een vaste staanplaats voor de caravan voor ons betekenen? We probeerden het uit op een mooie plek met prachtige meren, lieflijke bossen en leuke stadjes. Er volgden drie van zulke jaren, met af en toe een klein beetje buitenland. Maar de ruimte in de caravan werd te klein, te benauwend. Iets groters? Het werd een chalet. Ideaal. Veel meer ruimte en meer luxe, maar toen een onbekende koper uit zuid Duitsland onze caravan achter zijn auto haakte en de straat uit reed, moesten we wel even slikken. Dit betekende het einde van een lange periode, waarin we gehecht waren geraakt aan dat kleine huisje.

We gingen de spanning missen

Er volgden weer drie jaren. Alles was opeens anders met ons chalet. We genoten enorm van de ruimte, de omgeving en de nieuwe mensen die we ontmoetten. Langzaamaan verdween ook de moeheid. Na de rust en het genoegen van deze mooie plek, begon het ergens in mij toch te kriebelen. Ik voelde me een beetje onrustig, omdat ik ondanks al het mooie toch iets miste. Het was het verlangen naar het avontuurlijke, naar de spanning van het onbekende, al hoeft dat niet beslist ergens ver weg te zijn. Dus besloten we om op een andere manier op vakantie te gaan. We kozen voor een fietsvakantie in Nederland. We kochten fietstassen en gingen op avontuur in eigen land met slechts een adres voor de volgende nacht. Heerlijk, dichtbij en toch die spanning. 

Met iets meer comfort

Een heel winterseizoen daarna hield de volgende vakantie ons bezig. We pendelden tussen thuis en chalet en brainstormden over de komende zomer. We wilden wel op reis naar het buitenland, maar dan anders. Wel het avontuur zoeken in het land, waar we met onze caravan vele zomers doorbrachten, maar met iets meer comfort. Gewoon de auto pakken en slechts een adres voor de volgende nacht in je tas. Tegenwoordig heb je via internet snel een plaats voor een overnachting gevonden. De prijs kun je zelf bepalen. Hoe meer luxe je wenst, des te meer betaal je. Veertien dagen lang zwerven door Frankrijk. Even hier en even daar. 

‘Oudere mensen kunnen soms zo zeuren’

Aan het ontbijt in onze Franse verblijf ontmoeten we ‘s morgens een oudere dame. Ze is een ondernemend type, zo blijkt. Ze reist alleen en vertelt dat ze de laatste jaren tijdens haar vakantie vaak het gevoel had, steeds mantelzorger te moeten zijn voor haar eveneens oudere vriendinnen. Ze wil tijdens deze vakantie eens zelf beslissen of ze vandaag een markt zal bezoeken of juist een museum zal binnengaan. “Oudere mensen kunnen soms zo zeuren,” meent ze. 

Het bevalt

We wandelen dit jaar op onbekende plaatsen, ontdekken oude stadjes, eten in kleine restaurantjes  met  schitterende uitzichten over de velden van de Provence.  Slapen in een souterrain van een buitenhuis, in een chalet of in een hotelletje. We genieten opnieuw van alle spanning, alleen met iets meer luxe dan voorheen. We ontmoeten leuke mensen, hebben interessante gesprekken. Het bevalt. We gaan dit zeker vaker doen.

Hoofdfoto: stockfoto
Foto’s in tekst: Rinnie Nauta