Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.
In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is?
Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige keer vertelde ze over teruggaan naar het ‘nieuwe normaal’ in Mexico.
Minimalistisch leven en toch het leven van een prinses
Jeanette, je doet de was op de hand, hoe is je leven dan beter geworden?
Een tijdje geleden kreeg ik een lezersvraag, de persoon kon niet begrijpen hoe mijn leven verbeterd was nu ik maar een handjevol kleding heb en de was op de hand doe. En dus niet langer omringt ben door alle luxe die een Nederlands huishouden biedt.
“Handwas doen bepaalt niet mijn geluk”
Tja, dat blijft een lastige vraag om te beantwoorden, niet omdat ik het antwoord niet weet, maar door de complexiteit van de emotie die ik dan moet verwoorden. Voor mij zit geluk niet in het gemak van spullen, dat zou een correct antwoord kunnen zijn, maar ik word wel heel gelukkig van bijvoorbeeld een huis met een wasmachine. Ik herinner me een huis in Cancun waar een wasmachine stond en de huizen in Italië, allemaal met een prachtige wasmachine en soms zelfs een droger en dan ben ik toch zo intens blij! Dan was ik al die drie korte broeken tegelijk en heb ik weer echt schone kleding. Althans zo voelt het dan. Omdat het heerlijk een uurtje heeft rond gebuiteld in een wasmachine zonder dat ik hoef te schrobben.
Maar dat is een soort kers op een taart die ook zonder die kers heerlijk smaakt. De handwas doen bepaald niet mijn geluk. Het is mijn mindset die verandert is en daardoor kan ik veel makkelijker taken doen die ik in Nederland graag uitbesteedde aan een apparaat in huis. En ja ik mopper soms ook als mijn studio vol natte was hangt wat niet wil drogen door de hoge luchtvochtigheid. Zeker de sokken van Jorge zijn een drama om droog te krijgen. Van die dikke sportsokken, dat duurt soms wel een dag of wat. Maar ik word er handig in, als de zon schijnt hang ik alles over een stoel in de zon en is het sneller droog en het zonlicht en de hitte dood alle achtergebleven bacteriën.
Eenvoud van leven
Deze levensstijl leert mij ook dingen, van die vergeten truukjes om een huis schoon en fris te houden, zoals je matras in de zon leggen en sprayen met water vermengd met azijn, zodat alles doodgaat wat op je matras rondloopt en het weer fris ruikend naar binnen gaat. Maakt dat gezeul met een matras me dan gelukkig? Nee, maar de eenvoud van mijn leven wel. Dat matras is maar een moment in een leven wat te mooi is om met woorden te beschrijven. Minimalistisch leven en toch leven als een prinses.
En daar is dan die complexiteit waar ik mee begon in dit stukje tekst: het is een mindset en die is lastig uit te leggen. Ik ben verandert. Heel erg verandert. En ja ik kan genieten van een huis met een wasmachine, maar als ik jarenlang geen wasmachine heb, kan ik daar niet wakker van liggen. Momenteel leef ik luxe: lakens en handdoeken gaan naar de wasserette om de hoek. Veel te zwaar en te groot om dat in een emmertje in de badkamer te doen. Maar er zijn ook tijden geweest in de Filipijnen waar ook mijn handdoeken en lakens door mijn eigen bakken met sop gingen en hingen te droge in de straffe zeewind of de blerende zon rondom mijn huis.
Of ik betaalde een vrouw uit het dorp om de was voor mij te doen. Die stond dan, vaak met hulp van een nieuwsgierige buurvrouw heel vrolijk al mijn lakens te schrobben en mijn BH’s te spoelen bij de plaatselijke dorpspomp voor een paar euro. Dolblij met het werk.
Geen uren meer voor de kast
Het feit dat ik maar heel weinig kleding heb en geen luxe spullen maakt mijn leven simpel: ik sta bijvoorbeeld niet meer uren voor de kast te bedenken wat ik moet aantrekken. En welke schoenen daarbij horen. Ik schuif mijn voeten in mijn flip flops of sandalen en trek aan wat schoon en droog is, want de rest is in de was of hangt te drogen. Simpel. Met vier korte broeken en een jurk (en dat is voor mij teveel kleding, als ik ga reizen moet ik kiezen wat ik achterlaat) is er weinig fraai’s te kiezen. Hoewel ik wel moet zeggen dat nu, nu ik langer op een plek woon dan ik ooit heb gedaan vanwege de bureaucratie rondom mijn visum en papieren en COVID19, ik wel meer spullen verzamel.
Maar bijvoorbeeld kruidenpotjes zijn voor mij lege mayonaise potjes, en mijn rijst zit in yoghurt containers, want ik koop geen fancy plastic potjes en bakjes meer bij Xenos of HEMA. Toch heb ik elke maand een schoon nieuw zeepbakje omdat ik de oude vieze weggooi. Ik maak een zeepbakje van de bodem van een pet fles, die hebben hier geen statiegeld, dus daar snij ik dan de bodem uit en dat is mijn zeepbakje.
Strand, uiteten, vlinders en papegaaien
Klinkt dat schraal? Misschien wel ja, ik verzucht ook wel eens dat ik een oven wens, of een echte kookplaat. Maar aan de andere kant loopt deze Assepoester op de mooiste stranden van de wereld, bezoek ik de meest toffe plekken en ontmoet ik elke dag nieuwe mensen. Ik eet op sommige dagen wel twee keer buiten de deur en in ieder geval elke dag wel een keer. Als ik naar het strand ga neem ik geen zelf gesmeerde boterhammen mee, maar lunch of dineer ik aan een tafel, met een ober en met mijn voeten in het zand, terwijl een warme wind met mijn haren speelt en de nieuwe gevonden schelpen van die dag op tafel liggen. Mijn tuinvogels zijn papegaaien en mijn vlinders zijn vol kleur en bont, in de nacht vliegen vleermuizen door mijn straat en neusberen kruisen bijna dagelijks mijn pad.
Ultieme rijkdom
Ziet u? Het is een keuze, een mindset. Natuurlijk was mijn leven met al die luxe in Nederland geweldig, maar om het te betalen, betaalde ik een hoge prijs: ik gaf mijn vrijheid deels op om dat allemaal bij elkaar te werken. Door mijn levenskeuze werk ik nu maximaal 4 uurtjes per dag, of als ik zin heb, ben ik eigen baas, en leef ik als een prinsesselijke soort van assepoester. Mijn glazen muiltje geef ik af en toe aan Jorge en dan doe ik de was, op de hand. Daarna gaan we samen uit eten, op straat tussen de Mexicanen of in een restaurant tussen de toeristen, net hoe onze pet staat en onze maag rammelt. Ik blijf erbij dat het lastig is om uit te leggen, maar als je in het leven staat met zoveel vrijheid als ik heb, dan is het eenvoudig te begrijpen. Niets bindt mij anders dan de lust voor het leven en het ontdekken. De hartenwens om deuren te openen en de horizon over te gaan. En dat is ultieme rijkdom.
En geloof me, dat zouden meer mensen moeten nastreven.