Marijke Steenbergen heeft op 52-jarige leeftijd het roer omgegooid. Toen haar beide zoons het huis uit gingen zette ze haar 25 jaar lange carrière als onderwijskundige ‘on hold’ en is ze een opleiding (camera)journalistiek gaan volgen die ze onlangs heeft afgerond.
Wat Marijke nu doet? Ze blogt, vlogt en filmt naar hartenlust en daar geniet ze enorm van. De komende weken blogt Marijke over haar persoonlijke ervaringen in Peru. De vorige keer kon je lezen hoe het zover is gekomen en vandaag lees je over haar bezoek aan een aantal dames die prachtige kleding maken.
Peru: hoe maken ze die mutsen, shawls en truien nu eigenlijk?
Ik heb een engeltje op mijn schouder. Inmiddels ben ik drie weken in Peru. Met een slechte start: ik heb mijn vliegtuig gemist, ben mijn portemonnee en fototoestel kwijtgeraakt, heb die op opmerkelijke wijze ook weer terug gevonden en heb helaas ervaren hoe naar hoogteziekte is.
Maar terwijl ik dit schrijf, ben ik gezond en geniet ik van een (duur) wijntje met uitzicht op de Plaza de Armas van de op 3350 meter hoog gelegen stad Cuzco. Ik film en schrijf voor een reisbureau en reis in totaal zes weken door het land. Ik leef uit de koffer met bijna elke nacht een ander hotel. Nu heb ik heel even rust en blijf ik een week in een eenvoudig appartement in Cuzco; de stad nabij Machu Picchu, wie heeft er nooit iets over gehoord of gezien?
Geld verdienen met lama- en alpacawol
Vandaag mag ik op pad naar de Cacacolla Community, een kleine dorpsgemeenschap waar de vrouwen hun geld proberen te verdienen met zelfgemaakte kleding en textiel van lama- en alpacawol. De community wordt gesponsord door het reisbureau waar ik voor film.
Ik kom aan in Cacacolla op een klein, rustig pleintje. Een vrouwtje in een zwart-rood gekleurde rok wacht me op. “Maria?” vraagt ze. Als ik ja knik omhelst ze me alsof ik haar al jaren ken. Ze neemt me mee naar een smal zandpaadje en we lopen een stukje heuvelopwaarts.
Dan kom ik op een binnenplaats waar circa dertig vrouwen druk aan het werk zijn met weefgetouwen en lamawol. Ook hier word ik begroet alsof ik familie ben. Ik versta ze amper; de dames spreken Quechua, maar ze zijn in elk geval blij me te zien. Gelukkig zijn er twee vrouwen die Spaans en een klein beetje Engels spreken, zodat we elkaar zo goed en zo kwaad als het kan, begrijpen.
Ik mag alles filmen en fotograferen en daar maak ik dankbaar gebruik van. Een van de vrouwen laat me zien hoe ze de lamawol wassen. Daar gebruiken ze een natuurlijke shampoo voor, ze legt een plantje in een kommetje met water en na wat schudden ontstaat er een schuimige vloeistof. Als ze de lamawol er in doet is die direct helder van kleur.
Daarna kleurt ze de wol. Met planten, fijngewreven insecten, limoen en zout tovert ze de mooiste kleurstoffen in een bakje. De lamawol kleurt rood, groen, geel of paars. Ik sta met grote ogen toe te kijken. Er komt geen chemische kleurstof aan te pas.
Verderop zie ik weefgetouwen waar tanige dames ingewikkelde patronen weven. Als ik vraag hoe ze weten wat ze moeten doen, halen ze hun schouders op en lachen me verlegen toe. Ik kan alleen maar toekijken en me verwonderen over hun ambacht.
Ik krijg een lunch aangeboden; Quinoa soep en rijst met kip. Ik eet netjes mijn bordjes leeg en realiseer me dat ik de rest van de dag niet meer hoef te eten. Na de lunch zie ik dat de dames hun waar weer achter slot en grendel zetten en de lama’s weer naar het veld geloodst worden. Ook de weefgetouwen worden weer ingepakt en de binnenplaats is verlaten. Ik koop nog een mooie rode shawl voor 101 soles; ‘handmade by Bertha’, staat er op het stickertje.
Na vele knuffels vertrek ik weer, toch een beetje in twijfel; ‘the show must go on’ zegt een piepklein stemmetje in mijn hoofd. Maar hoe dan ook, ik gun deze dames een inkomen en een eerlijke prijs voor de prachtig geproduceerde textiel. Dus ga je ooit naar Peru, zet deze community dan toch maar op je lijstje…..
Meer lezen over mijn avonturen in Peru? Kijk ook op www.mareistverder.com.