Jeanette verblijft in Mexico: “Terug naar Nederland? Liever niet!”

Jeanette beschrijft vandaag in haar blog hoe het is om tijdens de coronacrisis in Mexico te verblijven en waarom ze liever niet teruggaat naar Nederland.

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is?

Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven  voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige keer vertelde ze over hoe de situatie in Mexico is wat betreft de coronacrisis.

Jeanette verblijft in Mexico: “Terug naar Nederland? Liever niet!”

Als ik vanmorgen wakker word en het raam open gooi is het eerste wat ik zie een gepantserde legertruck met gewapende militairen op het dak. En de realiteit wrijft wreed de slaap uit mijn ogen. Mexico vecht niet alleen tegen een onzichtbare aanvaller, maar ook tegen machtsverschuivingen binnen drugskartels en plunderaars.

Beklemmend

Het land verandert snel. Het is er niet onveiliger op geworden, tenzij je ’s nachts op de verkeerde plek op de verkeerde tijd bent, maar het voelt toch dreigend al die militairen op straat. Pick-ups met stormtroepen, tot de tanden bewapend en de National Guards die overal patrouilleren en vragen waarom je niet thuis bent. Want thuis zijn is het nieuwe leven anno april 2020.

Mexico bevindt zich nog in fase 2, we lopen ver achter op de rest van de wereld, ook qua groei van het aantal besmettingen. En toch rijzen die getallen dagelijks. Ook het dodental loopt op. Mijn staat, Quintana Roo behoort tot de ergst getroffen staten. En mijn woonplaats Solidaridad tot de op 1 na ergst getroffen stad.

Toch zijn, gezien de inwonersaantallen de getallen nog vreselijk laag. Maar op de één of andere manier werkt het allemaal beklemmend en voel ook ik de angst. Ik heb altijd wel een koele kop, en kan goed relativeren, maar onder de constante persconferenties over doden, voorzorgsmaatregelen en wereldwijde malaise wankelt mijn rust. Het zal u niet anders vergaan.

Foto: hekken voor de winkelcentra 

Nog niet verplicht thuis

Ik val met mijn 59 jaar, nog net niet in de groep die verplicht thuis moet blijven in Mexico, dat is vanaf 60 jaar. Alle werkers zijn naar huis gestuurd en medisch personeel wat zwanger is, boven de 60 of in een kwetsbare groep valt wordt overgeplaatst van aangewezen corona ziekenhuizen naar andere ziekenhuizen. In Mexico word de medische zorg als we fase 3 bereiken gescheiden.

De WHO (World Health Organisation) klopt Mexico op de rug vanwege de kordate en goede aanpak en het constant uitstellen van fase 3 (community contamination) door alle maatregelen. Maar ik, vanachter mijn open raam, zie dat al die maatregelen nog niet echt aanslaan. O ja, het is stil op straat, veel stiller, en toerisme ligt helemaal op zijn gat. En heel veel mensen hebben de stad verlaten en zijn naar huis gegaan. Maar mensen houden geen afstand, er lopen dagelijks snotterige kindertjes voor mijn voeten in de supermarkt en hoewel ik wel een thermometer op mijn hoofd krijg als ik boodschappen ga doen, krijgen ook heel veel mensen dat niet. Het is een beetje bij willekeur.

Daarbij is ook het federaal stelsel verwarrend. Mexico stad, de algemene overheid, legt basis regels op, en dan mag elke staat er zelf nog wat van vinden en elke stad ook nog eens. Zo kun je in Cancún leven, 1 uurtje rijden hiervandaan en de straat niet meer op mogen, en in Chetumal leven en verplicht een mondkapje moeten dragen, en op Cozumel hebben ze een curfew. Iedereen moet binnen zijn na 7 uur in de avond. Ik loop dus het risico dat ik regels mis en zoek me soms suf naar updates over de gang van zaken.

Voedselpakketten

Toch ben ik onder de indruk over de 60.000 voedsel pakketten die uitgereikt worden aan de talloze werkelozen, de korting op de maandelijkse rekeningen en gratis belminuten die aangeboden worden, en de gratis gezondheidszorg en hulp bij begrafenissen. Ook werkt de regering zich uit de naad om er voor te zorgen dat bedrijven mensen doorbetalen. Maar als ik zie hoeveel winkels er gewoon spoorloos verdwenen zijn in de toeristen sector denk ik dat het een gevecht tegen windmolens is.

Foto: voedselhulp bij het stadhuis 

Ik maak regelmatig, op mijn rondje wandelen video’s en foto’s. En hoewel ik probeer zoveel mogelijk thuis te blijven, nekt mijn rug me en moet ik af en toe wel lopen, dan doe ik een langer boodschappen rondje, of ga naar een gebied waar amper mensen lopen en huizen staan. Er loopt veel leger op straat, en brigades van de nationale burger veiligheid die je manen om naar huis te gaan.

Gelukkig ben je als blanke voor hen minder benaderbaar en lijken we de dans van maatschappelijke correctie een beetje te ontspringen. De hele campagne om thuis te blijven is hier uiterst patriottistisch en legt een emotionele druk op de mensen: Als je op straat bent ben je onderdeel van het probleem, als je thuis blijft maak de deel uit van de oplossing. En als je thuis blijft toon je liefde voor je vaderland en je familie. Dat is de toon.

YouTube kanaal

Ik heb op mijn YouTube kanaal een aparte serie video’s over mijn zelf opgelegde beperkingen en hoe het dagelijks leven hier toegaat. Je kunt dan zien hoe eenzaam en verlaten het toeristengebied is, en hoe het dagelijks leven in Mexico is tijdens de COVID-19 uitbraak.

Niets om voor terug te gaan

Iemand vroeg: was je niet liever terug gegaan naar Nederland nu? En ik dacht er even over na voordat ik antwoordde, ook ik heb veel te veel tijd omhanden! *grijns*. Nee, ik was niet liever terug gegaan naar Nederland. Ik vertrouw de Mexicaanse regering die het tot nog toe goed doet. En in Nederland is niets voor mij om naar terug te gaan. Waar zou ik moeten wonen? Hoe zou ik de hoge prijzen van Nederland moeten betalen?

Terugkeren na emigratie is altijd al heel lastig en ik denk dat het in deze tijd nog veel lastiger is. Ik ging niet weg uit Nederland om bij de minst of geringste tegenslag terug te keren. Dan had ik ook wel terug kunnen gaan, toen ik mijn hotel moest evacueren omdat de sloppenwijk tegen mijn hotel aan in de fik stond, of toen die keer met die super tyfoon, of na die aardbeving, of die vulkaan uitbarsting.

Foto: de ooit zo gezellige beach bar nu leeg en gesloten

Ik heb al meerdere alarmfases meegemaakt in het buitenland. En hoewel je bij emigratie alleen maar positief wilt denken en een zonnige toekomst voor jezelf uitstippelt, horen rampen erbij en gevaar en tegenslag. Dat kan geen reden zijn om halsoverkop terug te gaan naar iets wat afgesloten is. Ik hoop dat u gezond bent en blijft! Warme groet uit een onrustig Mexico, waar het leven van alledag doorgaat, maar dan met heel veel desinfecterende zeep en gel.