Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.
In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is?
Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige keer vertelde ze over hoe de lockdown in Mexico en daten!
Jeanette in Mexico:”Eindelijk weer terug naar ‘het nieuwe normaal’!”
Mexico begint weer op te starten. Terwijl de armoede hier een stijgend probleem is en er dagelijks meer en meer straatverkopers rondrijden met eten en andere producten en steeds meer mensen op hun kop in de grote vuilnisbakken hangen op zoek naar waardevolle spullen. Dus het zal tijd worden dat de economie weer opstart.
Omdat ik in Quintana Roo leef, een provincie waar van elke 10 pesos die binnenkomt er 5 uit het toerisme komen, gaat het hier in een versneld tempo dat heropenen van de economie. Het toerisme komt deze weken, in nieuwe stijl op gang.
Meet-systeem
Ik zie het met lede ogen aan, overal moet ik door een bak chemische troep lopen, mijn handen zijn rimpelig en raar van de antibacteriële gel en ik krijg elke tien minuten een thermometer op mijn hoofd. Toch lijken we hier minder in te zetten op de 1.5 meter maatschappij en ik hoop echt dat ik dat nu goed begrijp. Mexico werkt al jaren met een meet-systeem voor kwetsbaren en ziektes die een epidemische vorm kunnen aannemen: Vigilancia, heet dat systeem, wat samen met de WHO ontworpen is.
COVID19 is aan dit monitoringssysteem toegevoegd. Dat betekent onder andere dat kwetsbare groepen regelmatig gecontroleerd worden en er speciale COVID units opgericht zijn naast bijvoorbeeld de standaard ademhaling- en obesitas klinieken.
Maar ook het leef en eetpatroon van de Mexicanen wordt beïnvloed. Op scholen wordt meer de nadruk gelegd op gezonde voeding en dit wordt ingebouwd in de lespakketten, en de buurtklinieken starten campagnes. De voedingsindustrie wordt aangesproken op hun productielijn en zoals ze ooit al bijna alle suiker uit de frisdrank hebben weten te weren, zal er nu ook gekeken worden naar de aanpak van obesitas. Eén van de meest kwetsbare groepen voor COVID19. Er zijn extra IC-units en noodhospitalen en de voedselhulp voor de allerarmsten gaat nog even door, totdat het toerisme weer op volle kracht draait en iedereen weer aan het werk is.
Niet achter de begonia’s hangen
Ik ben het thuiszitten meer dan zat, dus met mijn gebloemde door Mexicanen thuis gemaakte mondkapjes ga ik regelmatig op stap. De stranden zijn nog dicht, maar enkele winkels openen al en hier en daar gloort een terrasje. Ik heb in 2015 niet mijn leven verandert om nu in Mexico eeuwig achter de begonia’s te hangen en ik vertik het om me te laten beheersen door de angstcultuur die wereldwijd gecreëerd wordt.
Vooral in Europa en met name Nederland zie ik met lede ogen een maatschappij ontstaan die alles tegenspreekt waar ik ooit zo trots aan meegebouwd heb. Geschiedenis wordt herschreven, regels en wetten overschreven met nieuwe regels en wetten die van de participatiemaatschappij een politiestaat maken. En veel mensen verlaten Nederland als ratten een zinkend schip, mijn website doet het goed, iedereen loopt met emigratieplannen.
Semi samenwonen
Ik ben niet bang, ik ga gewoon verder met mijn leven, hou me aan de regels daar waar ik moet en verder ga ik lekker mijn gang. Samen met Jorge. Want we zijn ondanks de Corona-maatregelen echt wel een stelletje geworden. Als hij weg mag van zijn werk, is hij graag hier in mijn piepkleine studio. Online daten kan dus goed uitpakken en digitaal daten ook.
Onze eerste date was onwennig en met de macho mannencultuur van de Mexicaanse man voor mij best even wennen, maar nu, drie dates verder lijkt het alsof we elkaar al jaren kennen en gaat het semi samenwonen op zo’n klein oppervlakte prima.
Hij arriveert met een colectivo rond acht uur in de avond, dan haal ik hem daar op, we halen eten en doen wat boodschappen, zodat hij langzaam kan wennen aan het ‘nieuwe normaal’, want dat heeft hij, opgesloten op zijn werk allemaal gemist.
En dan naar huis, traditioneel rollenpatroon is een Mexicaan niet vreemd, dus ik kook, maar hij helpt wel. We hebben sex, kijken films en kletsen, hij belt zijn moeder en ik luister naar haar getetter en zijn gebrom. Mexicaanse mannen bellen hun moeder elke dag, dat is wel iets waar ik aan moet wennen en als ze dan hoort dat hij zegt dat we eten afhalen krijg ik via hem de wind van voren dat ik niet voor hem kook.
Ik grinnik, hij ook en knipoogt naar me terwijl zij doorgaat over de rol van een goede vrouw. En om vijf uur in de ochtend zoeken we in een stille stad die net wakker wordt na een curfew naar een taxi. En gaat hij weer richting zijn werk.
Mi vida en conejita
Dingen gaan anders in een relatie Mexico, maar op een prettige manier. Ik doe al die traditionele dingen graag voor hem, zoals koken, want hij behandelt me als een prinses. En dat vind ik dan weer prettig. Hij noemt me ‘mi vida’ (mijn leven) en ‘conejita’ (konijntje, jaja u mag lachen) en alle mannen mogen weten dat ik ‘zijn vrouw’ ben.
Tijdens zijn werk zoekt hij schelpen voor me op het strand en hij herinnert zich wat ik fijn vind en lekker en leuk. Ik krijg de lekkerste hapjes eten, en hij draagt de tas en helpt me in en uit de taxi, houdt deuren open en maakt zich zorgen dat ik veilig thuiskom. De instructies die de taxichauffeur krijgt als ik in de ochtend weer terug keer na het wegbrengen van hem liegen er niet om. Hoop geblaat en weinig wol dacht ik eerst, maar we hadden een keer een taxi chauffeur die iets zei en hij gooide geld naar binnen, sommeerde mij om uit te stappen en riep een andere taxi. Er wordt niet denigrerend over jou gesproken, was zijn uitleg.
Het is een wisselwerking tussen ons die prima werkt en waar ik geen moeite mee heb, want hij respecteert het ook als ik zeg: ga maar taco’s halen ik heb geen zin om te koken of “doe jij even de afwas?” En hij doet zijn eigen was.
Hoog tempo
Het tempo waarmee de relatie zich ontwikkeld is aan de ene kant wat beklemmend, omdat het zo snel gaat en zo anders dan in Nederland, waar je maanden kunt daten zonder ook maar vooruit te komen. Zijn hele familie weet al van mij en over mij en zijn vrienden zijn op de hoogte en ik behoor tot zijn dagelijks leven, ook al zie ik hem alleen maar als hij weg kan/mag.
Aan de andere kant vind ik het hoge tempo ook fijn, want als deze man wel mijn prins op het witte paard blijkt, de kikker die ik zoen in de hoop dat hij in een prins verandert, dan moet ik dat voor het einde van het jaar ongeveer wel weten. Misschien moet ik dan een moeilijke beslissing nemen: Geen lange motortochten meer maken en settelen, of hem achterlaten en mijn leven als motorrijdende nomade weer oppakken?
Maar dat is nog ver weg, eerst wil ik naar het strand, weer een ijsje eten, en met hem uit eten en alle Mexicaanse gerechten en drankjes proeven waarvan ik nu denk….nah……dat weet ik niet hoor. Eerst wil ik mijn leven hier weer terug, binnen het nieuwe normaal en hopelijk is dat normaler dan ik hoor vanuit Europa.