Jeanette in Mexico: “Het is nooit stil in mijn buurtje, midden in de stad”

Jeanette is digitale nomade en woont in Mexico. Vandaag lees je in haar blog over straathandelaren. In haar buurt is het nooit stil. Tot diep in de nacht hoor je getoeter van broodhandelaren. Kan Jeanette daar aan wennen?

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is?

Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven  voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige keer vertelde ze dat ze eindelijk haar ID-kaart op kon halen bij het Mexicaanse Immigratiekantoor.

“Het is nooit stil in mijn buurtje, midden in de stad”

Mijn buurt is een beetje bekend om zijn straathandelaren. Mannen die op fietsen, lopen met een kar of zelfs in de auto door de straten rijden om hun waren aan te prijzen. Deur aan deur verkopers, maar dan niet echt deur aan deur. Dat hopen ze, maar helaas voor hen gaan ze vele deuren voorbij voordat ze stoppen voor een klant. Daarom rijden ze constant rondjes, en zo ontstaat een eindeloze carrousel van lawaai op straat. Naast het gewone dagelijkse leven van luide muziek, blaffende honden, verkeer en hier en daar schreeuwende mensen.

Hebben ze wel een klant gehad dan is er hoop, en komen ze elke dag een paar keer terug in de hoop dat die ene persoon nog meer koopt. Dat is dan het stukje waar ik afhaak, want als ik net tien minuten geleden taart of brood heb gekocht, hoef ik niet nog meer. Maar goed, dat zit in de hoop wellicht dat ik het aan mijn buren vertelt heb en de buren nu het gevoel hebben dat ze een unieke aanbieding hebben laten lopen.

Op een verveelde dag heb ik ze eens geteld. En hier is mijn opsomming:

Om zeven uur beginnen we met de meneer van Soni gaz. De meneer die gas verkoopt, ze rijden in een bestelauto met gasflessen voor huishoudelijk gebruik rond en er speelt een vrolijk deuntje over gas en koken en dan de lange uithalen Soni Gaz!! Voordat het eindeloze liedje weer overnieuw begint. Hij komt tussen 7.00 en 9.00 uur  in de ochtend twee keer langs. Dat valt wel mee.

Hij wordt op de voet gevolgd dor de eerste waterverkoper. Toeterend en roepend probeert hij de grote waterflessen met Aqua Economica (goedkoop drinkwater) aan de man te brengen. Zijn rondje is zes keer per dag, twee keer in de ochtend, twee keer in de middag en twee keer in de avond, zijn laatste ritje is rond 22.00 uur. Hij heeft een collega op de fiets, en die doet hetzelfde en ze lijken elkaar goed af te wisselen in hun rondes, zo anders dan de broodverkopers.

De meneren van het brood, zijn het meest irritant, soms rijden er wel vijf, ze hebben zo’n knijptoeter en klappen heel hard in hun handen. Vanaf het moment dat die de wijk binnenrijden zijn ze er eigenlijk constant tot ongeveer 1 uur in de nacht. En soms wel met drie man in een straat. Die mannen zorgen er soms voor dat ik de neiging heb het raam open te doen en iets heel onbeleefd te roepen, omdat ze in de hoop op handel midden op straat blijven staan toeteren voor een minuutje of tien.

Heel soms komt de politie en stuurt ze weg, pakt toeters af en dan is het even rustig. Ze fietsen op en neer tussen de twee grote Avenidas, acht blokken heen en acht blokken terug, en zijn er dus zo vaak dat je eigenlijk wel elke minuut “vers” brood kunt kopen.

De vuilniszakken meneer, “10 bolsas por 9 pesos” (10 zakken voor 9 pesos) rijdt regelmatig rond, drie keer per dag ongeveer. En gaat om 19.00 uur wel naar huis. Hij heeft een megafoon die non stop een bandje afspeelt met de prijs van de diverse vuilniszakken per maat en aanbieding in een tempo dat het me weken geduurd heeft het te ontcijferen.

De elotes-meneer die rondfietst met een grote pan kokendhete maïspap of maiskolven komt een keer per dag, hij schreeuwt “Elotes”…….en fietst rustig door.

De man met Panuchos, een Mexicaanse snack van een gefrituurde tortilla met vlees en avocado, doet eigenlijk hetzelfde, hij heeft een koelbox die hij als warmhoud-box gebruikt achter op de fiets en een bakje met room en chili saus en weggooi bordjes om je ontbijt of lunchhapje te maken. Dat doet hij dan ter plekke, tortilla, sla of kool, vlees, tomaatplakje, stukje avocado en dan een klodder room en een dikke toef chili saus. Ze zijn erg lekker, maar niet van de fiets, liever vers gefrituurd.

Foto: links Panucho en rechts Salbute 

Dan is er de taarten meneer die komt in de namiddag. Een meisjesstem zingt een liedje over taart en feestjes (15-jarige verjaardagen en andere gelegenheden) en er klinkt een vrolijk soort ijscoman deuntje, voorop zijn fiets heeft hij een koelvitrine met allerlei taarten, “Chocolate, Napolitana y flan”……zo vertelt het meisje mij. Hij fietst drie of vier keer door de wijk.

En dan de onregelmatige verkopers, die niet dagelijks komen. Want ik kan ook pizza kopen, deze meneer komt alleen als hij zin heeft of geld nodig heeft denk ik, hij huurt de pizza kar. En als hij in de avond een rondje fietst met zijn rijdende pizza tent inclusief gasfles, komt hij elk kwartier voorbij: “pizza, pizza, peperoni, hawaiana, 10 pesos”….een luidspreker verstopt onder de pizza-opwarmplaat laat me dat weten.

De groenteboer komt af en toe en loopt al schreeuwend net datgene aan te prijzen wat er in zijn plastic zakjes zit. Vaak limes, jalapeños, soms ananas, en soms wordt hij vervangen door een auto vol fruit die al toeterend en schreeuwend vanuit de achterbak door de straten trekt.

Er is een visboer met verse garnalen, die heeft een megafoon en rebbelt iets waarvan ik alleen “Camarones por Ceviche” van kan verstaan, dus die lepelt een aantal recepten op waarom je zijn garnalen moet kopen. Hij komt maar een of twee keer per week.

Er komt een opkoper voorbij die een soort van grofvuil ophaalt, volgens de megafoon bovenop de cabine van de pick-up truck, matrassen, maar ook oud goud, radio’s en koelkasten en nog een hele lijst. Aangezien er goud genoemd wordt neem ik aan dat hij spullen van jou opkoopt. Elke twee dagen. Toch fijn te weten dat hij er is, als je geldgebrek hebt. Zijn achterbak staat vaak vol met oude fietsen, matrassen en koelkasten. Daar is dus best vraag naar.

Dan is er “de hysterische auto”, die rijdt rond met een grote megafoon op het dak en daar komt een bende Spaans uit wat ik nog steeds niet begrepen heb, het gaat zo snel en hij rijdt ook zo snel dat ik niet snap waarom die man door de wijken trekt. Hij lijkt ook nooit te stoppen. Hij maakt ongelofelijk veel lawaai je hoort hem al van ver aankomen en langzaam in de verte verdwijnen.

De messenslijper doet het wat kalmer aan, op de fiets, met zijn slijpsteen op de bagagedrager, aangesloten op het achterwiel kondigt hij af en toe roepend aan dat hij je messen wil slijpen. Ik heb hem al een tijdje niet gezien, maar het is ook een heel oude meneer.

Soms rijdt het autootje van de overheid voorbij met de anti-muskieten vergasser achterop, ter bestrijding van Dengue en Zika virus. Die roept niks om, maar maakt wel herrie voor tien, omdat die generator zo hard gaat om de rook te verspreiden.

En heel soms heb je een overheidsauto die mededelingen van huishoudelijke aard doet, die is vaak van het DIF, die afdeling verzorgt onderwijs, sociale dienstverlening en educatie voor volwassenen, welzijn en culturele zaken. Zo verzorgde DIF vanaf dag een van de lockdown psychologische hulp, campagnes tegen huiselijk geweld met een hotline en voorziet zij de stad van stickers over Sana distancia (1.5 meter, cubrebocas (mondkapjes) en hoe je je huis moet ontsmetten inclusief jezelf en huisdieren om besmetting met Covid te voorkomen. Via internet voorzien zij in leuke cursussen en trainingen om de verveling te verdrijven en zij geven huiswerklessen aan de kinderen die al maanden thuis onderwijs volgen via de TV.

Als ze door de straten rijden kondigen ze economische maatregelen aan zoals gratis gas of water, voedselpakketten, kortingsbonnen, maar ook cursussen en programma’s en dat soort dingen, alles voor de welzijn en ontwikkeling van de lokale bevolking. Soms in twee talen: Spaans en Mayan.

Nooit stil

Een dagje thuis in Mexico is dus nooit stil. Menig ingesproken video die ik opneem voor mijn YouTube kanaal hoor je op de achtergrond een verkoper voorbij trekken en soms zo luidruchtig dat ik het wel een paar keer opnieuw moet opnemen. Er zijn dagen dat het letterlijk en figuurlijk langs me heentrekt, maar er zijn ook dagen dat ik me er aan stoor en het meer lijkt op te vallen, vooral de broodverkopers die tot diep in de nacht door toeteren. En met de niet zo geluidsdichte woningen hier woon ik op straat.

Het hoort bij het leven hier, het hoort bij mijn leven.