Jeanette heeft dierbare herinneringen aan de Filipijnen

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is?

Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven  voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week vertelde ze over haar staaroperatie.

Dierbare herinneringen

Ik ging de afgelopen week door oude foto’s heen, even opruimen. Als je reist verzamel je zoveel foto’s. En ik vond nog een paar leuke foto’s terug waarvan ik niet eens meer wist dat ik die had. Zoals onderstaande foto, ik en mijn motor.

Ik sta op het eiland Mindoro (Filipijnen), halverwege tussen Mindoro Oriental en Occidental. Ik had net een maand in Puerto Galera gezeten, en de hele oostelijke kant van het eiland uitgekamd. Watervallen bezocht en rivieren overgestoken. En na de jaarwisseling besloot ik verder te rijden. Op naar de westelijke kant van het eiland. Om daar met twee tussenstops die westelijke kant te bekijken en dan over te steken naar Luzon, en via Batangas, het Taal-meer omhoog te rijden naar Baguio City.

Alleen zo ver ben ik niet gekomen. het verkeer was hopeloos boven het Taal-meer en dus ben in na Tagaytay afgebogen naar Leyte en Samar. Het was echt te gevaarlijk om op zo’n kleine motor in dat verkeer te rijden. Dus ben ik via het zuidelijk deel van Luzon Eiland via Bohol en Cebu naar Siquijor gereden en heb ik daar nog een jaartje gewoond en een grotere motor gekocht.

Zelfs later met de grote 400CC motor was het levensgevaarlijk om lange afstanden te rijden. Je werd van de weggedrukt en over het hoofd gezien. In de Filipijnen is het rij-examen een makkie, je kunt ook, als je de 30 vragen, zonder praktijk-test, niet wilt doen een rijbewijs kopen, dat is ietsjes duurder maar heel goed mogelijk. Dus er rijden mensen in grote SUV’s die absoluut geen rij-ervaring hebben. Je vraagt een student-permit aan, dan mag je rijden en na drie maanden mag je rij-examen doen. Veel vragen de student-permit aan en rijden geen meter. Kopen een rijbewijs en een SUV en gaan de weg op.

Ik ben wel eens gestopt naast een SUV rijder die me afsneed alsof ik niet eens bestond, en heb hem gevraagd waarom hij me afsneed, of hij me niet zag. Hij reed me bijna dood met zijn inhaal-manoeuvre die absoluut niet brekend was op overige weggebruikers en snelheid. Hij zei dat hij me prima voorbij was. Dus ik antwoordde: ja man, jij wel maar de rest van je auto niet, je bent groter dan alleen de voorstoelen! Hij keek me verbaasd aan. Ik geloof dat hij helemaal geen besef had van de afmetingen van zijn auto.

Pure momenten

Ik heb mooie herinneringen aan die reis. En ik heb het land veel beter leren kennen dan ik ooit had verwacht, van die pure momenten waarin ik de plaatselijke bevolking tegenkwam. Zoals deze foto.

Het gezin in de rivier wat zijn kip wast voor het kerstdiner. Ik kwam ze tegen omdat mijn weg daar ophield en ik met de motor de rivier door moest om aan de overkant verder te kunnen. Dus ik stopte om de overkant te bekijken of dat met mijn motor haalbaar was. Ze hadden er geen probleem mee dat ik een foto maakten van hun native chicken die schoongespoeld werd in de rivier. Een native chicken is anders dan een standaard kip. Ze heeft langere poten en na bereiding is ze vleziger, smaakvoller, en voedzamer dan haar kippenfokkerij-zus. Ik vond ze lekkerder dan die zachte doorgefokte kippen.

En deze: kinderen in bad langs de kant van de weg. Soms zag je ook volwassenen. Die hielden dan hun ondergoed aan uiteraard, emmer erbij voor de bucket-shower. Een emmer-douche. Een emmer water en een schepje en dan hurkend ernaast met het schepje gooi je dan water over je heen. Nat maken, inzepen, afspoelen. Soms stonden mensen echt bijna op de weg met hun ingezeepte lichaam en emmer om zich te douchen. als je in huis geen stomend water hebt moet je wel. Zo’n pomp voorziet soms wel 100 huishoudens van water.

De huizen in de Filipijnen waren magertjes, alleen heel rijke mensen wonen in stenen huizen. gemaakt van hollow blocks, veel mensen wonen in nipa huizen, gemaakt van bamboe en palmbladeren. En heel veel mensen wonen ‘buiten het land’ op palen in het water. Soms zijn dat wel aardige dorpen en netjes georganiseerd, zoals op de foto hieronder in Catarman, maar meestal is het een bende, een sloppenwijk, vol ellende en armoede. mensen wonen daar omdat ze dan geen problemen krijgen over landrechten. Hoewel veel stukken land zomaar opeens bewoond worden door zwervende mensen, die daar dan hun huisje bouwen, is dat niet toegestaan in de Filipijnen. Toch, als ze er eenmaal wonen is het heel lastig om ze weg te krijgen. Je bent dan als landeigenaar verantwoordelijk voor de herhuisvesting. Als mensen op het water wonen, kan niemand bezwaar maken.

Wat dan weer niet lukt is in je hangmat onder je huis hangen als het te warm is om wat anders te doen. Ik trof dit gezin aan in Siquijor, ergens in de bergen. Onder het (houten) huis is een opslag, daar ligt bijvoorbeeld het brandhout, koken wordt nog gedaan op open vuren in dit deel van het land. Kleding die de mensen dragen is vaak afkomstig van de kleding inzameling in de Westerse wereld, die kleding wordt verkocht voor een paar pesos per stuk in de Filipijnen, dat heet Ukay Ukay.

Blije kinderen

Kinderen in de Filipijnen hebben niet veel. Sommigen hebben niet eens schoenen of slippers. Toch zijn ze blij met alles. Ze spelen met wat voor handen is. Maar geef ze een kleurboek en potloden of een pak viltstiften, dan zijn ze helemaal gelukkig. Ze groeien op met rijst en vis, en veel te veel suiker. Veel kinderen hebben een slecht gebit, vooral buiten de steden.

Op Mindoro kwam ik deze mini meneer tegen, op de achtergrond de school voor agrarisch onderwijs. Hij hoepelde met een motorband, met nog een prima profiel, ik heb wel slechter om motoren gezien daar, dus ik denk niet dat hij heel arm is. Maar hij wilde, met enige tegenzin wel poseren voor de foto.

 

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top