Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.
In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico.
Jeanette gaat regelmatig een bijdrage leveren als schrijfster voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week kon je lezen hoe ze in Mexico helemaal inkakte.
Eindelijk draag ik weer vrouwenkleding!
Omdat het hele proces bij de Immigratiedienst veel langer duurt dan ik ooit had kunnen voorzien, blijf ik noodgedwongen langer in Cancún. Beetje jammer wel, want ik kijk enorm uit om dit toeristische gebied te verlaten en het ‘echte’ Mexico in te duiken.
Nog langer in deze stad geeft me veel te veel tijd om te winkelen. Want aan winkels geen gebrek hier. In Azië is het lastig kleding kopen als je een grote grove Nederlandse vrouw bent. Alle dames zijn daar petite, althans, ooit waren ze dat. Want ook op de Filipijnen wordt de gemiddelde mens dik en overgewicht is daar eveneens een probleem. Maar kleding kopen, voor mijn lengte, gewicht en leeftijd was een drama daar. In de meeste dorpen zijn geen goede winkels en kun je alleen zogenaamd Ukay Ukay (Spreekt je uit als oekaj oekaj) kopen. Ukay Ukay is door het westen afgedankte kleding en die wordt dan daar verkocht.
Daar vond ik soms wel eens wat leuks tussen en gelukkig was dat wel beschikbaar in mijn maat. Maar ja, het was niet nieuw en als je ging winkelen was dat te ruiken, want het werd niet gewassen. In de grote stond vond ik alleen tuttige mode of tienermode en dat was vaak erg duur. Kleding slijt snel in de tropen. Alles op de hand wassen zal daar ook invloed op hebben. Alle kleuren worden vaal en er vallen zomaar gaten in op de meest onverklaarbare plekken. Dus de uit Nederland meegenomen kleding was geen lang leven beschoren. Omdat ik veel en snel afviel na aankomst moest ik lokaal kleding zien te vinden.
Mannenbroeken
Ik heb heel lang in mannenbroeken gelopen. Omdat ik tijdens het motorrijden van veel broekzakken hou en van loszittende kleding. Ik kon niets anders vinden dan mannenbroeken die aan die eis voldeden. Gelukkig kon ik dat dan wel combineren met Westerse tweedehands shirtjes en dan leek het nog wel wat. Maar kleding kopen die IK leuk vond dat heb ik al heel lang niet meer gedaan.
Ook niet toen ik in februari even in Nederland was, want ik ging immers weer naar de tropen en in Nederland hing de voorjaarsmode in de winkels. Ik heb wel rondgeneusd hoor, want ik ben een vrouw en kan echt niet in een rechte lijn door een winkelstraat lopen, maar ik heb eigenlijk niets gekocht, behalve praktische dingen, ondergoed, BH’s dat soort kleding. Voorjaarskleding is veel te warm om in een tropisch klimaat te dragen.
Maar nu ben ik in Mexico. Hier hebben ze wel leuke dameskleding en ook in mijn maat. Ik geniet volop en hoewel ik de hand op de knip probeer te houden is dat best moeilijk. Want het is zulke leuke mode. Ik kan niet teveel kopen, vanwege het feit dat ik nog lang niet op de plaats van bestemming ben aangekomen. Dus ik moet alles in mijn rugtas proppen, maar ik heb wel wat dingen vervangen. Mannenbroeken en tweede hands T-shirts. Mijn kledingkeuze blijft praktisch, onderling uitwisselbaar en makkelijk in de was.
Leuke printjes
Ik ben in het land van de leuke printjes en de leuke korte broeken, de mouwloze shirtjes en het leukste is dat het allemaal betaalbaar is. Een korte broek voor 15 euro, een linnen mouwloos bloesje voor 10 euro en voor 3 euro zo’n leuke macramé riem erdoor van de souvenir-winkel. Het maakt me zo blij! Eindelijk weer eens kleding die ik leuk vind en niet alleen maar praktisch is.
De kapper blijft een drama, waar ik ook ben. Hier hebben de meeste vrouwen lang dik haar en mijn fijne blonde haar heeft een goede kapper nodig. Aangezien een gemiddelde knipbeurt hier 2 euro kost, heb je wellicht al een beeld bij hoe je dan geknipt wordt.
Het is lastig uit te leggen hoe ik mijn haar wil hebben, laagjes, niet te kort, speels, lekker los en dat het meer lijkt en niet minder, voller. Ik krijg vaak een wat warrige blik als antwoord en dan hoop ik er maar het beste van. Soms lijken ze heel zelfverzekerd, ja hoor, ze begrijpen het, ook als ik een foto laat zien van hoe het was. Knipperdeknip en dan loop ik met een mannenkapsel.
Geweldig model
Ik ben in Mexico nog niet geweest. In Nederland knipte de kapper het zo kort dat het nog wel even kan wachten. Ik hoop ooit weer een kapper te treffen die niet helemaal enthousiast wordt van het idee een blonde vrouw te knippen en het net zo mooi knipt als die ene kapper in de Filipijnen. In dat onooglijke salonnetje met afgebroken kappersstoel die met duct tape aan elkaar hing. Waar bergen ‘oud’ haar in de hoeken wapperden onder de fan en ik een vieze kapmantel omkreeg met vlekken.
Ik ging die dag zonder enige hoop naar binnen, vertelde ondanks dat ik wist dat ze me niet zou begrijpen wat ik wilde en ze knipte mijn haar in een geweldig model. Met zorg en heel professioneel werkte ze aan een gestructureerd kapsel. Zo heel anders dan andere kappers, die maar wat in het rondte knipten op mijn hoofd. Creatief met schaar zeg maar. Deze mevrouw die geen woord Engels sprak, had er duidelijk voor gestudeerd. En ze rekende me 50 php, dat is omgerekend nog niet eens 1 euro.
Kleding en de kapper, ik zei altijd dat ik er niet zoveel om gaf wat ik droeg en hoe mijn haar zat, maar dat was makkelijk gezegd in een land als Nederland waar dat soort zaken goed geregeld zijn. Eenmaal op reis merkte ik dat het me wel degelijk uitmaakt. Als je alles achter laat wil je wel dat je haar goed zit!