Ze verkocht zeven jaar geleden al haar spullen en startte een leven als digitale nomade. Mariëtte van Beek reist de hele wereld over en leeft van haar verdiensten als schrijver en reisbegeleider.
Voor een wereldburger spreekt Waddinxveen niet echt tot de verbeelding. Toch is het tijdens dit interview de locatie waar Mariëtte van Beek verblijft. Ze woont er niet. Ze is er tijdelijk, over een paar weken gaat ze weer naar een ander huis. “In de zomermaanden begeef ik me in Nederland van oppashuis naar oppashuis. Woningen van onbekenden of vrienden van vrienden. Soms krijg ik via mijn social mediakanalen de vraag of ik op een huis en katten kan passen.” De rest van het jaar reist ze als digitale nomade de wereld over. Dat doet ze sinds 1 januari 2016, het moment waarop de nu zestigjarige Mariëtte niet meer ingeschreven staat als inwoner van Nederland.
Het idee om een nomadisch bestaan te gaan leiden, ontstond geleidelijk aan. Na haar studie Arabische taal en cultuur verrichtte ze eerst lange tijd promotieonderzoek naar heiligenverering in Marokko. “Zo woonde ik een jaar in Marrakech, samen met mijn zoon van vier maanden. Van mijn Marokkaanse man ben ik na die veldwerkperiode gescheiden. We waren negen jaar getrouwd geweest, maar het beviel me goed, zo in mijn eentje. Ik voelde me vrij. Ik ben een heel sociaal mens, maar ik kan ook heel goed alleen zijn.” Als Mariëtte na terugkomst in Nederland haar onderzoek aan de universiteit afmaakt, volgen aanvankelijk banen in het ontwikkelingswerk. “Inhoudelijk waren het nog wel aardige jobs waarvoor ik ook regelmatig reisde, naar projecten en trainingsbijeenkomsten, maar het was toch vooral kantoorwerk. Ook van het constant soebatten met organisaties had ik snel genoeg.”
“Ik realiseerde me op een gegeven moment dat ik permanent schrijven en reizen veel leuker vond. Het allerleukste eigenlijk. Ik schreef me in voor colleges reisjournalistiek bij bioloog en reisjournalist Arita Baaijens, werkte nog kortstondig in de zorg – wat ik als student ook had gedaan – en gooide mijn leven om nadat mijn vader in 2015 was overleden. Ik wist dat hij spijt had van dingen die hij in zijn leven vooral níet gedaan had en dat wilde ík voorkomen. Het versnelde het proces.”
Het voelde heerlijk vrij om geen bezit te hebben
Zonder sentimentele gevoelens verkocht ze haar spullen. “Ik was al flink in woonruimte gekrompen na samen met mijn laatste partner een ruim koophuis gehad te hebben. Ik woonde in een appartement van twee kamers. Vond dat eigenlijk wel genoeg, ook al stond het helemaal vol met de spullen die ik nog had. Ik ben alles gaan verkopen en weggeven en toen mijn zoon (nu inmiddels 26) ook nog eens de deur uit ging om in Rotterdam te gaan studeren, kon ik los. Het voelde heerlijk vrij om geen bezit meer te hebben. Foto’s gaf ik aan mijn zoon en een klein deel ervan heb ik gedigitaliseerd, maar verder was ik vanaf dat moment niet meer afhankelijk van spullen. Dat scheelt enorm veel tijd, want je hoeft dan ook te niet te werken voor bezit. Ik kan nu prima leven van netto vijftienhonderd tot tweeduizend euro in de maand. Ik kan er alles van doen dat ik wil, dus van krapte is geen sprake.”
Inmiddels schrijft ze in opdracht reisverhalen, wordt soms gesponsord, werkt als reisbegeleider en schrijft verhalen voor haar eigen website over religieus toerisme waar ze deels links in verwerkt die haar nog wat euro’s opleveren. Zo komt ze prima rond. “Ik ben heel geïnteresseerd in alle mogelijke religies en pelgrimsroutes. In devote mensen, in rituelen en in symboliek. Daar ligt een groot deel van mijn focus als het om reizen gaat. Het maakt wezenlijk onderdeel uit van duurzaam toerisme. Het gros van de wereldbevolking is nu eenmaal religieus bewogen en als je daarvan iets probeert te begrijpen maak je beter contact met locals. Opgegroeid in een katholiek nest noem ik mezelf niet echt gelovig, maar respect voor religie heb ik wel meegekregen. Ook het minimalisme trouwens. We hadden het niet heel breed, maar dat was niet de reden om geen auto te rijden of geen huis te kopen. Vooral mijn vrijdenkende moeder wilde dat gewoon niet. Ze wilde zelfs geen keukenmachines. Ze vond het allemaal onzin en meende dat ze je alleen maar geld kosten en je daarna extra schoonmaakwerk opleveren. Hoe anders wordt er doorgaans gedacht! Van jongs af aan wordt erop gehamerd dat je een goede baan moet hebben, een auto, een koophuis. Ik heb dat allemaal nooit gemist, we kwamen niets tekort. Ik heb dat van haar meegekregen. Onlangs logeerde ik in een huis met een designkeuken en een digitale waterkoker. Prachtig hoor, maar je moest zowel de tijd als de watertemperatuur instellen om dat ding aan de praat te krijgen. Ik vond het gewoon een rotding. Ik logeer ook in huizen met heel simpele keukens. Prima!”
Ik heb een groot vertrouwen in het leven
Die opvoeding, het ouderlijk nest en haar karakter maken Mariëtte tot een wereldreiziger, zo meent ze. “Ik ben behoorlijk stabiel, flexibel, nieuwsgierig en ook wel een tikkeltje ambitieus. Die stabiliteit uit zich in het feit dat ik goed met tegenslagen om kan gaan en tegen onzekerheid kan. In de coronatijd was ik in één klap al mijn oppasadressen kwijt. In no time kreeg ik via social media logeerplekken aangeboden. Ik zat maanden in een tweede huis van mensen. Gratis, want ik had enorme inkomstenderving. Ik ben echt door mensen geholpen. Ik liet het er natuurlijk niet bij zitten en ging, net als vele anderen, tijdelijk voor een aantal uren in de zorg aan de slag. Ik heb echter niet wakker gelegen van het feit dat het even anders was. Ik heb blijkbaar een groot vertrouwen in het leven. En ik ben vooral praktisch en daadkrachtig.”
Het feit dat ze zo flexibel is, betekent volgens Mariëtte echter ook dat ze in relaties vaak degene is die zich aanpast. “Ik heb meerdere lange relaties gehad. Mijn stabiele en flexibele karakter zit me dan eigenlijk in de weg. Zo’n relatie ging goed, meestal door mij. Die ander kwam mij dan niet tegemoet. Dan hakte ik vaak zelf de knoop door, door solo verder te gaan. Ik wil me niet constant hoeven aanpassen. Heeft misschien ook wel met de leeftijd te maken. Ik blijf voor niemand meer thuis, behalve voor mijn moeder van 87 en mijn zoon. Geen mens stopt mijn plannen. Ooit nog een relatie? Iemand, een vrouw of een man, moet dan wel echt iets aan mijn leven toevoegen. Anders kan ik het prima alleen.”
Het geeft me een lekker gevoel niet te weten waar ik volgend jaar zit
Ze reisde de afgelopen jaren de hele wereld over om verhalen te schrijven en mensen te begeleiden tijdens een reis. Afgelopen winter zat ze veel in Midden-Amerika, en ze is net terug uit Schotland. Eerdaags vertrekt ze voor korte trips naar het Slowaakse Bratislava en het Belgische Antwerpen. “Na deze zomer ga ik weer een tijdje naar Marokko om reizen te begeleiden. Daarna ga ik op een gesponsorde trip naar Jordanië. En daarna wil ik naar Azië. Meestal ben ik de hele herfst- en winterperiode continu weg uit Nederland. Dan draag ik zo’n achttien kilo aan bagage met me mee die bestaat uit een basisgarderobe en een toilettas. Daar komen dan nog mijn laptop en een dagrugzak bij. Dat is alles. Natuurlijk gaat het niet vanzelf en moet ik als ondernemer aan acquisitie doen, maar dat moet ook als ik in Nederland zou blijven. Ik kijk wat er op mijn pad komt. Hoe lang ik hiermee doorga? Dat hangt van mijn gezondheid af, denk ik. Ik ben fit. Kom uit een sterk geslacht. We zullen zien. Het enige nadeel van ouder worden is dat de ziektekostenverzekering steeds duurder wordt. Ik wil nog altijd graag nieuwe dingen zien. Het geeft me een lekker gevoel dat ik niet weet waar ik volgend jaar zit. Valt er een gat dan lost zich dat wel weer op. Er is altijd één vriendin waar ik in de hoogste nood terechtkan. Lukt het niet dan plan ik zelf een reis; ik ga snel nog eens naar Japan, waar ik een pelgrimsroute langs tempels wil gaan lopen.”