Van Kuala Lumpur naar Mexico 

Een bezoek aan Kuala Lumpur, zorgde ervoor dat Jeanette nu in Mexico woont. Hoe dat zit lees je hier.

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is?

Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven  voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week vertelde ze haar eerste Onafhankelijkheidsdag in Mexico.

Van Kuala Lumpur naar Mexico

Een jaar geleden liep ik door Kuala Lumpur, en wat vond ik dat een mooie stad! Ik was er meteen verliefd op. Na drie jaar leven in de Filipijnen was Kuala Lumpur een soort van oase. De stad opende mijn ogen voor waar ik nu eigenlijk mee bezig was.

Ik leefde in de Filipijnen op een wel heel lage levensstandaard. Met winkels waar producten niet constant aanwezig waren, rijst met beestjes er in en weinig tot geen echt verse mooie producten van het land, gebrek aan diversiteit in winkels en vooral gebrek aan prettig onderhouden cultureel erfgoed. Ik stond als levensgenieter in alle opzichten op een mager dieet. Het enige wat uitbundig is in de Filipijnen is de natuur, die is geweldig, maar een lekkere groene appel, een fatsoenlijke BH kopen of een paar goede outdoor sandalen of zelfs een nieuwe band voor mijn motor, dat soort dingen was altijd een drama.

Foto: downtown in Kuala Lumpur

Houdbaarheidsdatum bereikt

In Kuala Lumpur had ik het gevoel dat ik in een keer weer de beschaving instapte. In de stad wonen verschillende culturen vreedzaam bij elkaar en je vindt er boeddhistische tempels, moskeeën en katholieke kerken allemaal binnen loopafstand van elkaar. Kuala Lumpur is een smeltkroes van culturen. Ik heb er met volle teugen genoten, ook van het heerlijke eten op straat vol verse groene knapperige groentes.

Het betrokken en goed geïnformeerde personeel in winkels, het uitstekend openbaar vervoerssysteem en de heerlijk gekoelde wandelgangen hoog boven de straten. Dat bezoek aan Kuala Lumpur heeft er voor gezorgd dat ik nu ben waar ik ben. Want bij terugkeer realiseerde ik me dat ik mijn houdbaarheidsdatum met de Filipijnen had bereikt. Zelfs het exclusieve Makati in Manila stak schril en fantasieloos af tegen de diversiteit van Kuala Lumpur.

De toon was gezet. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die jarenlang in een land kunnen wonen, kunnen wennen en er gelukkig zijn, maar blijkbaar ben ik niet een van die mensen. Zelfs in Nederland ben ik vaker verhuisd dan de gemiddelde Nederlander ooit doet in zijn leven. Maar waar dan naar toe?

Kuala Lumpur was gezien de visum regels geen optie. Bovendien is het er veel te duur voor mijn beperkte budget. Ik besprak het toen ik mijn zoon in Dumaguete bezocht. Hij bekende met dezelfde gevoelens van onvrede rond te lopen, misschien nog wel meer dan ik, want hij woonde in een chaotische stad, met verkeer wat puur gevaarlijk was en vol stinkende open riolen.

Foto: Arabische wijk in Kuala Lumpur

Loensen naar Zuid-Amerika

Ik zat veilig weggestopt in het klif huis en kon me aardig afsluiten voor de wereld van stof, rondslingerend afval, schurftige honden en blote billen kinderen. Voor ons en vooral voor mij, is het belangrijk dat een land soepele visumregels heeft voor lang-verblijvende toeristen. Drie maanden in een land, wat de gemiddelde visum periode is, is te kort om je een oordeel te vormen over de alledaagse realiteit.

Het vinden van een volgend land wordt mede bepaald door de visumregels en de financiële eisen die gesteld worden aan lang verblijf. Er waren een paar opties, maar omdat we ook wel weg wilden uit Azië, besloten we naar andere werelddelen te kijken. Eerlijkheidshalve loenste ik al steeds vaker naar Zuid Amerika, omdat ik daar op 17-jarige leeftijd al een paar jaar had rondgezworven.

We besloten tot een reis door Europa en ons onderzoek vandaar voort te zetten. En zo ging ik in drie maanden tijd de halve wereld over en nog verder. In Italië ontdekten we dat de visum regels voor Mexico niet zo ingewikkeld waren. Je moest alleen je eerste aanvraag bij de ambassade in je thuisland doen. Dat kwam mooi uit, Nederland was nu bijna om de hoek en we konden dan gelijk onze bijna verlopen bankpassen vervangen en ons gezicht weer eens laten zien bij onze fiscaal adviseur.

Zo kwam het dat Kuala Lumpur, een jaar geleden, een keerpunt werd. En dat een bezoek aan die stad vol lekker eten, verse groente en prachtig geconserveerde tempels en gebouwen er voor zorgde dat ik nu in Mexico zit te wachten op mijn tijdelijke verblijfsvergunning.

Geduld, geduld, geduld

Hier leer ik weer andere dingen. Leerde ik in de Filipijnen alles over tevreden zijn met wat je hebt, minimalisme en genieten van de natuur om mij heen, hier leer ik mee te drijven op de stroom van bureaucratie, een proces te accepteren wat ik niet kan beïnvloeden. Wonen in de stad, te midden van de Mexicaanse bevolking. ik leer geduld hebben, loslaten me overgeven aan het onvermijdelijke.

Soms mis ik het klif-huis, de Filipijnse adelaar die daar s’ochtend voor mijn huis op de thermiek zweefde, zo dichtbij dat ik hem kon aanraken. Ik mis de prachtige witte stranden waar ik soms de enigste bezoeker was, het uitbundige groen van de natuur. En ik kan niet wachten om het overvolle toeristengebied te verlaten en het echte Mexico te gaan ontdekken. Maar ik leer om geduld te hebben. Mijn visum aanvraag is vorige week van stapel A naar B verhuisd is mij verteld, en dat betekent dat er vooruitgang in zit.