Met mijn oudste dochter drie dagen naar Praag, een cadeautje voor het slagen voor de Havo. Mooi te combineren met mijn bezoek aan een congres voor professionals waaronder mediators en psychologen met als onderwerp: ouderverstoting en Europese samenwerking.
Het is voor ouders en betrokkenen een beladen onderwerp dat vaak heftige reacties oproept. In mijn mediationpraktijk heb ik er steeds vaker mee te maken. Moeders en vaders die het contact met hun kinderen zijn verloren in een complexe echtscheiding (hoog conflict) of soms zelfs een contactverbod opgelegd hebben gekregen. Dat laatste meestal veroorzaakt door acties uit wanhoop om juist wel contact tot stand te brengen. Niet zelden tegen de zin van de hulpverleners en de andere ouder in.
Het wordt door deskundigen, onder andere de directeur childcare protection uit Zagreb, één van de sprekers op het congres in Praag, gezien als een ‘mental health problem’. Een probleem dat zich bij het kind uit middels een totale afwijzing van één ouder. Voor een kind een beschadigend psychologisch proces om tot de volledige afwijzing van één ouder te komen. Splitsen wordt dit door professionals genoemd. De totale goedkeuring van de ene ouder versus de totale afkeuring van de ander.
Er zijn verschillende stadia voor zowel het conflict tussen ouders als voor het stadium van de afwijzing van de ouder door het kind. Het vaststellen van ouderverstoting en de rol van de niet afgewezen ouder daarin, roept veel op. Op social media wordt direct gereageerd als het over dit onderwerp gaat en niet zelden door de afgewezen ouder die het aan den lijve heeft ondervonden. Er is nog veel onbekendheid met deze problematiek en ik wil als mediator mij op dit terrein nader specialiseren met als doel weer verbinding te maken tussen ouders en kinderen. Voor de duidelijkheid, het gaat hierbij niet om kinderen die misbruikt en mishandeld zijn, het gaat om afwijzing van een ouder ten gevolge van het conflict tussen ouders of ten gevolge van beïnvloeding door de verzorgende ouder.
Rijkdom
Wat een tegenstelling heeft het onderwerp van dit congres met mijn samenzijn met mijn dochter. We hebben kilometers samen door Praag gebanjerd en delen samen een hotelkamer. Best intiem voor een puberdochter en haar moeder. Het voelt heel anders dan thuis, waar we met z’n drieën zijn. Mijn twee dochters van zeventien, achttien en ik.
Thuis mag ik af en toe met ze meepraten en splitsen houdt bij ons vooral in dat zij zeggen: “mam ga jij daar maar even op een terrasje zitten dan zien we je straks wel, wij gaan even……”. Doe mij dan maar een droge witte en ik accepteer de rol waar ik ingedrukt word. ”Kunnen we je pas niet even mee dan kopen we een bikini, die hebben we echt nodig en verreken het maar met het geld dat we nog krijgen omdat we toen de bezorger van de pizza’s betaald hebben. Weet je nog?” Dan nog maar een droge witte voor mij, die betaal ik wel van m’n zakelijke rekening!
Zo gaat het vaak, maar nu -zo samen met haar- is het anders. We genieten allebei van de oude stad, de Karlsbrug, een boottocht over de rivier, het museum over communisme direct naast de McDonalds. Lenin had zich omgedraaid in z’n graf. We voeren veel gesprekken, eten en drinken samen en worden samen wakker. Wat een rijkdom.
En nu wachten op het vliegtuig naar Amsterdam, met vertraging en beiden alweer met onze mobieltjes in onze eigen social media, waar ik even een paar dagen afstand van had genomen. We waren even helemaal los en samen. Echt vakantie.
