Als het vriest krijgt 50+ schrijfster Francine de kriebels. Een overdenking over elf steden, het hart, de liefde en verbroedering.
De tocht der tochten blijft mij intrigeren. Als februari nadert dan krijg ik kriebels. Waarom? Ik ben geen Friezin en toch ligt mijn hart nog steeds in het Friese. De verbroedering die plots optreedt. De stille blikken tussen Friezen en de ijsmannen. Hoopvol over een nieuwe triomf. Hoe minder klunen hoe beter.
Uitgeput en zwetend
Schaatsen zal je. Uitgeput en zwetend met kapotte voeten. Bloed in de Noren…scherpe ijzers. Chocolademelk en Berenburg. Juttersbitter…lekker om warm te worden. De rode konen van de kou op de gezichten van de schaatsers lijken zich te willen meten met de konen van de heren die zich binnen tegoed doen aan de Friese godendrank. Het vloeit rijkelijk.
Friese bodem en de Betuwe
Door de stempelposten heen en het einde halen. Als dat nou toch weer eens kon. Tegen beter weten in postte ik vanmorgen de route maar weer eens op facebook. Het mocht eens vergeten worden. Na vijftien jaar op Friese bodem gezeten te hebben ben ik voor de liefde verhuisd naar de Betuwe. Niet toevallig woon ik nu in het prachtige stadje Buren. Ook hier ligt een connectie met de tocht der tochten en Friesland.. Immers onze Koning Willem Alexander gebruikt de naam Meneer van Buren als hij deel nam aan de Elfstedentocht.
Liefs uit Buren
Buren is Oranjestad door geschiedenis en ik mag er wonen. De verbinding met Friesland blijft. Ik word er blij van. Vanavond neem ik een juttersbitter in mijn koffie en ga de dvd kijken van de tocht uit 63. Ik kan het nu eenmaal niet laten. Ik moet winter en een tocht. Liefs uit Buren.
