Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.
In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste.
‘Na vier jaar tijd hangt er een jurkje in mijn kast!’
Ik heb een jurkje gekocht, net boven de knie, zwart met een bloemenprint, driekwart mouw, ronde hals. Dit is mijn eerste echte leuke en redelijk nette jurk in vier jaar tijd. In de Filipijnen maakte het niet uit wat je droeg. Mensen liepen daar rustig in hun pyjamabroek over straat, vrouwen zonder BH en de meeste mensen droegen kleding met gaten er in en liepen op teenslippers. Alleen als er iets te vieren was kleedde men zich netjes aan, en dat betekende dat die ene zondagse jurk of broek uit de kast kwam.
Dus ik liep daar meestal in een korte broek, ik had een flodderjurk, voor in en om het huis. Maar dat was niet iets waar ik mee over straat wilde. Trouwens, om die straat te bereiken moest ik op de motor en met een jurk op een motor is niet echt elegant. Zeker niet zo’n racemodel wat ik daar had. Hier in Mexico is het anders. Mensen kleden zich veel netter. Echt heel veel netter. Bijna niemand loopt op teenslippers en voor het eerst in jaren voel ik me underdressed. Door de hoge luchtvochtigheid en omdat het kwik regelmatig rond de 40 graden bungelt, loop ik er altijd al bij als een lekkende kraan, met klef haar en vochtige plekken in mijn kleding, maar als die kleding dan ook nog opvalt in het straatbeeld omdat het net niet netjes genoeg is, is dat een raar gevoel.
Kleurrijk Mexico
Ik heb echt zelden last gehad van dat gevoel. In Nederland droeg ik ook gewoon waar ik zin in had, tenzij ik naar mijn werk moest, dan ging ik wel netjes gekleed. Maar hier val ik op, althans zo voelt het. Omdat alle vrouwen hier zo vrouwelijk zijn en zonder schaamte hun veel te dikke lichaam in veel te krappe kleding proppen en alle rondingen goed laten zien, voel ik me vaak een soort van wandelende wigwam. Los, flodderig en wijd is heerlijk als het zulk zweterig weer is. Ik denk dat dat een typisch Nederlandse houding is? En dan zeker van mijn generatie? Korte broek, los hemdje en klaar. En als je thuis bent lekker de BH uit. Want dat is ook maar een zweterig ding.
Nu ja, in de Filipijnen kon dat allemaal best en hoefde ik niet zo op mijn kleding te letten, hier voelt dat anders. En opeens heb ik de behoefte om mijn correcte zwarte onderbroeken en sport bh’s te vervangen voor frutsels en bloemetjes en beugel BH’s. En verlang ik weer naar het zwierige gevoel van een jurkje rond mijn benen. Winkels genoeg hier, er is zelfs een H&M en ik vind de kleding van Old Navy ook leuk en betaalbaar. En dan nog de 101 kleine leuke winkeltjes en de Mexicaanse folklore. En uiteraard de typische strandkleding die je hier overal kunt kopen.
Toen ik de foto van mij in mijn jurkje op Facebook plaatste kreeg ik zoveel leuke reacties. Mijn vrouwelijk deel van mijn hersenen barstte spontaan in een tango uit en nam er een cocktail op, zo een met een parapluutje. En brulde tegen de praktische kant van mijn hersenen dat ik niet zo moest zeuren over hoe ik dat ooit op de hand moest wassen in mijn mini emmertje en droog moest krijgen voor de airco. En past het wel in mijn koffer? Dus nu hangt er een jurkje in mijn kast. Het volgende probleem staat gelijk op de loer: schoenen, want mijn stevige outdoor sandalen kan wel, maar niet als je een avondje uit gaat, en op teenslippers? Kan dat? Ik ben er nog niet uit. Dat komt wel, voorlopig ga ik niet uit. Ik ben niet zo’n uitgaanstype.