Mijn ziel verwarmen kon alleen de kolenkachel

BLOG – Ik heb een kolenkit. Deze staat naast mijn centrale verwarming. Hij wordt erdoor verhit. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik ze nog lopen. Vijf jaar ben ik. Door het tuinhek komen ze binnen, de mannen in witte overals met zwarte vegen op het gezicht en handen. Sterke grote mannen. Ze hebben een zware stem en roepen wat naar elkaar. Niet door het huis, oh nee, dan wordt de vloer vies. 
Aan de brede band om hun hoofd hangt de zak van stof met daarin de kolen. Ze gaan de hoek om en mijn vader staat als een poortwachter bij de deur van de schuur en houdt toezicht. Ik vind mijn vader zo stoer. Hij durft dat zo maar.

Vier keer lopen ze langs en storten de zakken leeg in de grote houten bak achter in de schuur. 
Ik zag verschil tussen hem en hen. Klasse verschil. Het babbeltje dat hij maakte, deed denken aan een groots gebaar. Een gebaar van liefde omdat hij eigenlijk ontzag had voor deze mannen, die lachend hun zware werk deden. Als kind voel je die dingen soms toch.
Ze gaan weg, en vlak voor donker gaat mijn moeder naar de schuur en ik mag mee dribbelen. Ik mag het luikje open doen en de kolen rollen in de kit, die mijn moeder er onder houdt. Voel mij zo bijzonder. Wij gaan naar binnen en zij plaatst de kit naast de kachel… Daarin gloeien de kooltjes op. Ze verspreiden een heerlijke warmte. Ik zit bij de kachel op de grond. Mijn voorkant is warm en mijn rug koel.

Tijd

Wij nemen de tijd, mijn moeder en ik. Ze drinkt een glas sherry en ik chocolademelk. De warmte maakt mij soezerig. Deze gezelligheid zit diep in mij verankerd. 
Er valt een kooltje sissend naar omlaag en zij pookt met de pook, een metalen met een kronkelig handvat. Alles staat mij zo helder voor de geest. Boven de 50 lijkt alles steeds terug te keren in duidelijke beelden en met de emotionele beleving. Ik ben bevoorrecht, dat besef ik. De warme jeugd en geborgenheid waren er niet voor iedereen.

Vandaag stemt dit gevoel mij dankbaar en helpt mij als ik het water hoor stromen met geknor van luchtbellen, dat zich door de centrale verwarmingsbuizen een weg baant om het huis te verwarmen. Mijn ziel verwarmen kon alleen de kolenkachel met de knisperende kooltjes en weten dat alles goed was. 
Ik sta op en gooi de proppen papier van mijn geesteskind in de kolenkit. Die nu dienst doet als prullenbak en als associatie aan een voorbij gegane tijd.

Gastschrijver: Francine van Amstel
Foto: dora-besparen.nl

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top