Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.
In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is?
Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige keer vertelde ze over het feit dat het nooit stil is in haar buurtje.
Mi vida laten we in de campo gaan wonen
Voor de beheersing van COVID 19 werkt Mexico met met een stoplicht systeem, de “Semáforo” om aan te geven hoe erg een Staat nog opgesloten zit en hoe open de maatschappij en de economie weer zijn. De kleuren zijn Rood, Oranje, Geel en Groen. Rood dan zit de economie op slot en is de mobiliteit in een Staat of stad minimaal. Winkels dicht en er is alleen essentieel verkeer, de mensen moeten thuisblijven.
Oranje dan werkt men toe aan een 30% opening in stappen, per week gaat er iets meer open, startend met 10% en mag de mobiliteit langzaam omhoog. Als het mis gaat is het met een kleine stap terug weer onder controle. Ik woon in Quintana Roo en wij zijn geel. Al maanden is hier bijna alles open op de scholen na. Hotels zijn hier op 60% open en we werken allemaal keihard toe naar groen. Dan mogen zelfs de scholen weer open. Het verlangen om te reizen groeit, maar ik kan nog steeds niet weg, want voor andere delen van het land betekent dat dus dat hotels dicht zijn als de staat niet geel is. Als de staat oranje is mag maar 10% van de hotels en hotel kamers open en werken ze langzaam naar die 30% toe.
Is een staat rood zijn hotels (en restaurants) gesloten. Als een staat oranje is, is het hotel wellicht wel open, maar alle voorzieningen zijn nog gesloten, dus heeft het hotel een zwembad dan zit dat dicht. En een hotel mag alleen essentieel bezoek ontvangen. Het is allemaal vastgelegd in een plan van aanpak door de Federale Overheid en geldt voor het hele land. Dat plan lag klaar op het moment dat hier de “Quedate en Casa” oftewel de algehele lockdown afgekondigd werd.
Draaiboek van hoop
Mexico heeft halverwege de pandemie besloten om in positieve acties te praten, zodat de mensen betrokken blijven en gemotiveerd als het gaat om wat in het westen “Het nieuwe Normaal” heet, die term is hier al heel snel overboord gegooid. Want er is natuurlijk niks normaals aan mensen die geen inkomsten meer hebben en elkaar niet meer mogen aanraken. In Mexico is een lockdown voor veel mensen een moment dat er ook geen cent meer binnenkomt, zo anders dan in Nederland. Maar goed, de lockdown is op twee staten na voorbij en reizen wat dus heel lastig is geweest de afgelopen maanden lijkt wat meer mogelijk.
Ongezellige hotels
Als test was ik de afgelopen week een weekend in Cancun in een hotel en dat was helemaal niet leuk. Roomservice gebruikt van die schuimplastic bakjes voor eten, er zijn geen glazen in de kamers, en je moet bijna smeken om een koffiemachine. De bar en zwembad zijn nog dicht, ook al is alles hier volgens de semaforo dus geel. En overal lopen mensen die gangen dweilen met azijnwater en handvaten en randjes die mensen aanraken poetsen. Totaal ongezellig en de drie lagen bescherming van het balie personeel maken het een heel ongastvrije ervaring. Eerst een perspex plaat met een mini gaatje erin voor papieren, dan het gezichtsscherm en dan een mondmasker. De kaart voor de kamerdeur moet jezelf in de machine doen om te activeren en je paspoort wordt eerst met azijnwater schoongemaakt voordat ze hem aanraken. Ik denk dat we die gele status wel verdient hebben met al die maatregelen, alle mensen wat een vreselijke ervaring.
Mexico heeft twee groene staten, binnenkort wellicht drie, want ook Quintana Roo, mijn staat bereid zich voor op het open gaan van de scholen. Dan is het leven weer normaal, met de nieuwe maatregelen van afstand houden, ontsmetten en mondkapjes plicht in gesloten ruimtes. Mijn buurstaten waren tot voor kort oranje. En dan is reizen niet aanbevolen. Ik wil ook niet uren met een mondkapje op in een bus zitten bijvoorbeeld, dat lijkt me vreselijk oncomfortabel. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar inmiddels reageert mijn huid heel fanatiek op dat mondmasker, bij een hoge luchtvochtigheid en een klimaat van 35 graden Celsius gemiddeld is het erg zweten onder zo’n ding en ik krijg er uitslag van.
Dromen over de toekomst
Al met al is mijn avontuur in Mexico niet gelopen zoals ik hoopte, ik heb dan nu wel mijn ID kaart en toestemming om lang te blijven, maar ik zit nog behoorlijk vast. Ik probeer her en der via via een rijbewijs te kopen, dat lijkt nu te lukken. Fingers crossed! Want dan hoef ik geen Mexicaans rijexamen te doen.
Mijn zoon en ik hebben elke week wel nieuwe ontsnappingsdromen. Nu het kopen van een rijbewijs lijkt te lukken kunnen we opeens nadenken over motoren kopen. Dat moet ik naar Guadalajara. Daar hebben ze de motoren die wij op het oog hebben. En omdat we nog bijna niets van de staat Quintana Roo gezien hebben overwegen we terug te verhuizen naar Cancun. Twee huizen te zoeken met een garage, de motoren op te halen in de grote stad 3500 km hier vandaan en ze dan terug te rijden. Ik krijg spontaan de zenuwen in mijn buik als ik dat typ. Dan ga ik eindelijk mijn tas weer inpakken en reizen. Wel weer naar een huis voor langere tijd en op een andere manier dan gepland, maar goed dat is dan maar zo.
Tegen de tijd dat ik in Guadalajara aankom en eindelijk mijn felbegeerde KTM 390 kan bekijken en vergelijken met mijn eerste motorliefde de Kawasaki (Bajaj) Dominar 400, ben ik 60. Mijn zoon lacht me uit als ik zeg dat ik ernstig twijfel aan mijn motor plannen gezien mijn leeftijd. En op sommige dagen vind ik mijzelf ook wel flauw en truttig dat ik dat doe. Maar soms verlang ik ook zo erg naar vestigen, een kat in de vensterbank en een tomatenplant op de patio. Of nog beter: kippen om het huis en een leuke vent op de bank.
Hoe het zou kunnen zijn
Onlangs ontmoette ik een man, laat ik hem “De Dichter” noemen, want hij stuurt van die fantastische kleffe gedichten naar me. De Dichter dus, hij kwam uit het niets, hij is ook een dromer net als ik, iemand die in zijn hoofd prachtige taferelen schildert van “hoe het zou kunnen zijn als…….”.
Op een avond schetste hij een beeld, zijn stuk land ergens in de bergen: Mi vida (Schatje), zei hij, laten we een Cabaña (klein huis) bouwen op de Campo (het platteland) met een grote open haard, want het is daar kouder (20 graden) en uitzicht op de vulkaan. Fruitbomen in de tuin en jouw kippen die daar scharrelen. En dan rook ik een sigaar en drinken we tequila en worden we samen oud.
Ik haak een beetje af bij die tequila, want ik vind dat spul niet te kachelen en vraag aarzelend: heb je daar stroom en internet? Si, mi amor, dat is daar. Soms laat ik me even meeslepen in die droom, of hij daar dan ook woont hangt een beetje van het moment van de dag af en van de status van wat we samen zijn, want omdat hij geen woord Engels praat en mijn Spaans gebrekkig is hebben we het ene misverstand na het andere. Mujer (vrouw), je maakt ruzie als een echte Mexicaanse, zei hij laatst wanhopig toen ik hem weer eens geblokkeerd had, omdat hij naar mijn idee raar deed.
Ik weet niet of ik bij De Dichter wil wonen, het klinkt ernstig verleidelijk, maar mijn grote liefde de motor, trekt ook heel hard en het verlangen om over die horizon weg te rijden naar onbekend gebied groeit. Ik denk dat ik het weet als ik op die motor stap en op pad ga. Mis ik dan die Cabaña op het platteland, al dan niet met De Dichter er in? Of is die horizon sterker dan welk uitzicht op een vulkaan dan ook?
Laatste inzending
Dit was mijn laatste inzending voor 50+in Nederland, als u mij verder wilt volgen kunt u mij toevoegen of volgen op Facebook (https://facebook.com/jcfromholland/) U bent van harte welkom!