Onze columnist Rinnie Nauta (tachtig plus) geeft weer een kijkje in haar boeiende leven. Dit keer vindt ze haar oude typemachine terug. Dat brengt mooie herinneringen.
Vandaag besluit ik iets te doen, dat ik al een poos heb uitgesteld omdat vaak andere dingen mijn aandacht vragen. Het betreft het schoonmaken op opruimen van een kledingkast en het openen van het luikje in de achterwand van de kast, om te kijken wat ik daar ooit heb neergezet toen de kast er nog niet voorgebouwd was. Ik schuif de deuren open en begin aan de klus. Als de kast leeg is en schoongemaakt, kruip ik erin met een grote schroevendraaien in de hand om het luik te openen naar een kleine bergruimte onder het schuine dak.
De lichtbundel valt op een stevige zwarte koffer
Het is er donker en in wezen vind ik het best een beetje eng. Wie weet kruipen er spinnen of muizen rond in die ruimte. Ik kruip dus weer achteruit en haal er een grote zaklamp bij om in de lege ruimte te schijnen. Er ligt isolatiemateriaal, ik zie kruimeltjes van vogelzaad en een spinnenweb. De lichtbundel valt dan op een stevige zwarte koffer en er is nog een doos, waar kennelijk ooit eens aan geknaagd is door een muisje. Met behulp van een lange stok trek ik de beide voorwerpen door het luik de slaapkamer in. Daarna schroef ik het luikje weer dicht.
Zou er nog Tipp-Ex bestaan?
De koffer komt me bekend voor. Daar moet mijn oude typmachine in zitten. Jarenlang gebruikte ik die voor het maken van verslagen en artikelen voor een provinciaal maandblad. Vreemd dat de witte kleur in de koffer na veel jaren helemaal verkleurd is. Voorzichtig haal ik hem eruit en druk op de ronde toetsen. Het vereist meer kracht dan een modern toetsenbord van een computer. Automatisch rollen mijn handen een vel papier in de wagen en ik begin te tikken. Mijn linkerhand schuift na een lange zin zonder aarzelen de handel naar rechts, waarbij een mij bekend geluid hoorbaar is. Het zwarte lint is echter een beetje verdroogd en de letters zijn niet meer zo duidelijk te zien. Een nieuw lint, zou dat nog te koop zijn? En zou er nog Tipp-Ex bestaan, waarmee ik ooit de foutjes in de tekst kon wegpoetsen?
Veel oude herinneringen komen boven en ik zie mezelf weer als beginnend redactielid van Foar de Frou op pad gaan voor een verslag van een tentoonstelling over creativiteit. Ik schreef niets op, liet pen en papier in mijn tas, maar keek mijn ogen uit. Vrouwen die schapenwol verfden met uienschillen, enorme quilts lagen er, maar ook kleine geborduurde kunstwerkjes. Thuis dook ik achter mijn trouwe typmachine om een verhaal uit te werken. Ik heb het ergens nog bewaard, net als een foto van toen. Ik zoek hem op.
Mijn typmachine die nu gelig is, was daar op die foto nog spierwit, mijn haar dat nu grijs is was mooi donker van kleur. De tijden veranderen. Er kwam na mijn oude machine een elektrisch exemplaar, daarna een kleine computer met een enorme kast erachter, nu is het beeldscherm van mijn computer plat en is alles ingebouwd en betekent corrigeren slechts een druk op een knop. Dit verhaal kan ik straks gewoon via de computer op mijn eigen website plaatsen, zonder daarvoor allemaal stroken op een groot vel papier te hoeven plakken en naar de drukkerij te brengen.
Ik ben nog steeds enthousiast over schrijven
Zou er in de toekomst ook zoveel veranderen op dat gebied, zoals ik beleefde in de periode na mijn eerste verslag? Misschien is praten tegen je scherm dan al voldoende. Wie weet. Na veertig jaar schrijven is een ding echter wel zeker: ik ben nog steeds enthousiast als het om schrijven gaat. Misschien kan ik dat nog vele jaren blijven doen, thuis achter de computer en ergens onderweg met een van de vele pennen die altijd in mijn handtas liggen, want ik kan niet zonder.
Boektip!
Rinnie schrijft al lange tijd over haar leven en bezigheden. Veel van die verhalen zijn gebundeld in een boek: Er slaapt een lied in alle dingen. Een boek vol herinneringen en inspirerende verhalen. Het boek is te koop via www.boekscout.nl.
Op de hoofdfoto zie je niet de originele typemachine van Rinnie. Die zie je wel op de foto in de tekst.