Reis mee met Martin en Miriam
Martin en Miriam Lammertink zijn sinds 1989 een setje. Ze wonen samen met dwergteckel Joep en beiden zijn zelfstandig ondernemer. Gezelligheid met vrienden, lekker koken en lachen, daar houden ze van, maar vooral ook van samen reizen. Jaren hadden ze een caravan en daarna kwamen de verre vliegreizen. Tot die eerste camperreis in Amerika. Dat was zo’n geweldige ervaring dat ze gingen dromen van een eigen camper. Die kwam er in 2014, de Lambortinki. De naam is een knipoog naar hun achternaam en het luxe automerk Lamborghini. De eerste korte reizen met hun camper gingen prima en het smaakte naar meer. Scooter achterop en sinds dit jaar gaat Joep ook mee. Inmiddels toeren ze alweer drie jaar regelmatig rond met hun rijdende huis en we volgen Martin en Miriam. We pakken hun reisverhalen op vanaf het begin in 2014 in een wekelijkse blog. Hun reizen zullen ons leiden naar mooie plekken binnen Nederland, maar ook naar Italië, Schotland en San Marino. Vandaag deel 16 van Camperjoy.
Bonte avond en thuiskomst
3 en 4 mei 2015
De laatste dag van onze reis bracht ons naar Folkestone en nadat we de camper hadden losgekoppeld, gingen we redelijk vroeg op pad. Het weer was slecht, dus het kwam goed uit dat we gingen reizen. Ook deze rit beviel ons erg. We reden op drukke wegen direct langs de kust, waar we hele mooie dorpjes passeerden. Vooral Rye, Brighton en Hastings waren erg mooi. De zee was behoorlijk onstuimig en op de boulevards liepen mensen met regenkleding, mutsen en paraplu’s maar ook in jeans en T-shirts. Typisch Engels weer dus.
Onderweg merkten we dat we rozig werden omdat we niet heel goed geslapen hadden en we besloten voordat we naar de camping Black Horse Farm in Folkestone gingen om Kees en Jose te ontmoeten, nog even een moment voor onszelf in te lassen. Even een middagdutje doen, want we wisten dat wanneer we eenmaal op de camping waren, er door de gezelligheid van enige rust niets meer terecht zou komen.
We gingen op onze navigatie op zoek naar een camperplaats die dichtbij op de route lag. Het systeem gaf aan dat er in Saint Mary’s Bay een camperplaats zonder faciliteiten voorhanden was. Feitelijk was het een parkeerplaats direct aan de dijk, waarachter een kiezelstrand aan zee was. Mooie plek, dus we hebben de camper geparkeerd en bedacht dat we eerst even gingen dutten en daarna nog over het strand konden wandelen. We waren nog maar net gaan liggen, toen er een groep Engelsen aankwam die op exact dezelfde plek 78 honden uit ging laten. Van rust is weinig gekomen, maar onze camper stond helemaal ingeklemd tussen auto’s en we konden dus niet weg. Ook het wandelen was niet je van het, want je waaide uit je broek en je lichaam was gezandstraald zodra je weer terug in de camper kwam. Kortom: we gingen uiteindelijk maar weer verder om de camping op te zoeken. Bij aankomst in Folkestone stonden Kees en Jose ons al op te wachten en de camping had onze camper vlakbij die van hen ingedeeld, dus we konden op onze knieën naar huis kruipen, mocht het drankgelag uit de hand lopen.
Hoe waardevol en mooi is het om je vrienden uit je jeugd op de Marderhoek in Lelystad na al die jaren nog in je leven te hebben. We hebben elkaar altijd wat te vertellen en helemaal nu we konden bijpraten over onze reisplannen. Ook in de jaren dat Miriam en ik zelf op de Marderhoek woonden, gingen we veel met elkaar om en hadden we altijd schik. Toen we eenmaal voor hun camper zaten op onze lekkere kampeerstoelen, hebben we de koffie maar overgeslagen en zijn we direct met toastjes, hammetjes, kaasje en bier en wijn aan de slag gegaan. We hebben supergezellig een paar uur met elkaar gezeten. Aangezien we ook nog samen uit eten gingen ’s avonds, besloten we om vijf uur maar even een break in te lassen zodat we in de eigen camper nog wat voor onszelf konden doen. Zou ons dutje nu dan nog even kunnen? Nee, want we raakten met Engelsen aan de praat en zaten om zeven uur alweer in de pub voor een lekkere maaltijd. Want dat kun je in Engeland goed, lekker eten. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar het is echt zo. De sfeer in de pub, die bomvol zat, was prima en een ober van dertien jaar of zo nam onze drankjes en het eten op. Dat ventje was qua gedrag en gesprekstof drieendertig jaar, maar je zag dat dit zijn lust en zijn leven was. Het publeven. Hij had babbels voor tien en gaf nadat wij weg zouden gaan nog een feestje voor zijn verjaardag, samen met een wat ouder meisje. Ze hadden een DJ ingehuurd… Nou dat beloofde nog wat.
Afscheidsbakkie
We hebben een heerlijke avond gehad en lagen voldaan nog redelijk op tijd in bed. De volgende ochtend eerst rustig wakker worden, even een afscheidsbakkie gedaan bij Kees en Jose en toen op weg naar Dover om onze boot te halen voor de overtocht naar het Continent, zoals de Engelsen het noemen. Het was lekker rustig bij de incheckrijen, dus we konden direct gaan boarden. Maar we werden alsnog bijna genaaid door de medewerker van P&O Ferries. We waren namelijk uren vroeger dan onze geboekte tijd en bij het inchecken zei de beste man dat we € 86,00 moesten bijbetalen. Wij in discussie met de ijverige klerk, omdat we ervan overtuigd waren dat onze tickets een ‘flex-status’ hadden. Hiermee mocht je vier uur voor of na de tijd nog mee met ferry als er plek was. Wel, er was plek zat, dus dat was het probleem niet. Na heen en weer gepraat zei de man dat ie even met het kantoor ging overleggen. Bij terugkomst maakte hij zijn excuses en mochten we mee. Het kantoor bevestigde wat wij al gezegd hadden, dus niks bijbetalen en mee met die schuit!
Prima overtocht gehad en ook het uitchecken verliep voorspoedig, dus we gingen op weg naar het Brabantse land om daar nog even één nachtje de vakantie af te sluiten. Onderweg was het erg druk op de wegen en kwamen we in de file terecht in Antwerpen. Allebei vonden we dat we net zo goed naar huis konden rijden in plaats van nog een nachtje kamperen. Zodoende sliepen we lekker in ons eigen bedje en konden we ook nog op tijd zijn voor de dodenherdenking. Toch altijd een indrukwekkende gebeurtenis. Vrijheid is ons grootste rijkdom. Free like a bird.
We hebben een supervakantie gehad en onze Lambortinki heeft zich voorbeeldig gedragen, we hebben erg veel plezier van hem gehad. Nu weer thuis, ook lekker. Na thuiskomst werden we weer direct geconfronteerd met Nederlandse regelgeving en andere frustraties (valt absoluut in het niet bij werkelijke erge gebeurtenissen zoals Nepal en eerder genoemde vluchtelingenproblematiek, maar toch…): onze container was tijdens onze vakantie niet geleegd, maar zat dus nog vol met vuil van twee weken geleden. We hadden een rode kaart gekregen….ja een rode. Ons deksel stond te ver open, eigenlijk zoals hij wel vaker openstaat voor de lediging en daardoor hadden ze hem laten staan. De hele buurt heeft de container vaak te vol en nooit gele of rode kaarten, ook wij niet. De komende week moeten we onze overtollige vuilniszakken zelf dus naar de vuilstort brengen en de container meer leeg maken. Wat een welkom. We zijn maar even de tuin ingelopen en hebben gekeken of de chilla (onze overkapping) er nog goed bij stond. Nou, de buurtkatten hebben onze loungeset uitgewoond en gekrabd aan kussens en overal zaten kattenharen. Toen maar meteen gekeken wanneer we weer met onze camper op pad kunnen. In het Hemelvaartweekend dus!
