De kapster draaide dan ook allemaal rollers in mijn haar, zodat ik straks wat volume had om mee te werken. Toen alle krulspelden erin zaten en de kapster de droogkap ging instellen, zette ik mijn bril weer op en keek naar mezelf in de spiegel. Jemig, daar zat mijn moeder! Ik schrok er gewoon van, zoveel leek ik op haar. Mijn moeder ging vroeger iedere zaterdag naar de kapper voor wassen/watergolven en ik ging nog wel eens mee voor de gezelligheid. Dan zag ze er echt net zo uit als ik nu.
Serieus?
Om de gelijkenis compleet te maken kreeg ik een damesblad te lezen. Ik bladerde het een beetje door, ben niet zo van de tijdschriften eerlijk gezegd. Maar je moet de tijd onder die kap toch zoek brengen dus ik las een heel artikel. Het ging over “ micro-avonturen”. Ik dacht dat het over de natuur zou gaan, zoiets als wat ik laatst in onze tuin aantrof. Maar het was iets anders, iets wat trendy is. Tijdens het lezen moest ik toch echt even mijn wenkbrauwen optrekken. Was dit serieus?
Ja, het was serieus, er is zelfs een boek over verschenen. Met tips voor micro-avonturen, als tegenwicht voor wereldreizen. Het schijnt namelijk zo te zijn dat mensen moe worden van verre reizen maken. Ga dan niet, zou je zeggen. Maar er is blijkbaar een groep die druk voelt om dat wel te doen, omdat ze anders niet meetellen. Je moet veel van de wereld zien, andere culturen ontdekken, “out of your comfortzone”gaan, wil je een beetje kunnen mee praten, en iemand zijn.
Heilzaam en verrijkend
Dus je moet kunnen vertellen, liefst met reisblogs en foto’s op social media wat je allemaal voor extreme dingen gedaan hebt. Hiken in de Sahara, gebedsvlaggen weven in Tibet, sawa-waden in Indonesië, piranha-knuffelen in de Amazone enzovoort. Maar als tegengeluid is er nu het micro-avontuur! Gewoon thuis in je eigen omgeving en het is enorm heilzaam en ontspannend en verrijkend. Sjonge. Als ik het zo lees was ik al heel lang erg trendy voordat het trendy werd. Want ja joh, we gaan wel eens zomaar picknicken op een plek die we niet tevoren uitgezocht hebben! We wandelen in onze eigen omgeving!
Ik ga met de opvangkinderen naar een blote-voeten- pad en ben daar de hele dag zoet met spelen en ontdekken. Met mijn eigen kinderen ging ik naar het zanddepot in Zeewolde en we konden uren geboeid zijn door een vijvertje met kikkers, visjes, en waterplantjes. Of we gingen naar de dijk, een veldboeketje plukken, van de dijk rollen, op je rug liggen kijken wat je in de wolken kon zien. En nog verder terug in de tijd ging ik met mijn ouders en broer en zus naar de zandverstuiving. Of naar het bos in Lage Vuursche, hutten bouwen. Of op de hei spoorzoekertje doen.
Dat heet nu blijkbaar ineens een micro-avontuur. Nou ja zeg. Voor mij, en voor de meeste mensen die ik ken is dat toch iets heel normaals! Maar het lijkt alsof er iets nieuws en heilzaams uitgevonden is waarvan we allemaal opgelucht moeten zeggen: Ja, dat is het! Voor mensen die alle uithoeken van de wereld al gezien en beleefd hebben en daar doodmoe van zijn, of mensen die gestressed denken dat ze dat nog moeten gaan doen om er een beetje bij te horen. Je moet dan niet gewoon lekker iets simpels gaan doen en daarvan genieten, nee je moet een micro-avontuur beleven. Want je moet wel trendy blijven.
Kromme tenen
Eigenlijk word ik daar een beetje triest van, dat het zover gekomen is. Ik ken mensen die graag verre reizen maken, maar dat doen ze omdat ze dat zelf willen, omdat ze ervan genieten. Blijkbaar zijn er ook mensen die dat niet zo voelen, maar die dat doen omdat ze denken dat je er anders niet bij hoort of niet opvalt. En die krijgen dan stress en die moeten dan weer een nieuwe trend kunnen volgen, het micro-avontuur. Micro-avontuur. Eigenlijk vind ik het compleet belachelijk als ik het mag zeggen. Een hippe naam voor iets wat al sinds mensenheugenis bestaat. Net zoals een plantsoentje nu ineens een tiny-wood heet.
Ik krijg er kromme tenen van, echt. Zulllen we weer even normaal doen nu? Fijn. “Pieng” zei de droogkap en ik kwam er met vuurrode oortjes onder vandaan. Alsof ik net een heel stout artikel gelezen had in het o zo brave damesblad. De kapster maakte wat moois van mijn haar, ik betaalde en ging naar huis. Onderweg zag ik een viskraam en dacht: “Ja! Ik ga Bert verrassen met een micro-avontuur! We gaan helemaal ongepland een harinkje eten!” En wat was het heilzaam en verrijkend. Ik heb de werkreis sandalen vlechten in Nepal daarom maar afgezegd.