Karolien’s Kantoorfeuilleton Deel III
Over het leven op kantoor, door Sara van der Lek
Karolien is naar beneden gelopen om koffie te halen voor zichzelf en haar collega Bert. Dan hoort ze een bekende stem achter zich.
BLOG – Karolien’s hand bevriest halverwege het knopje ‘espresso.’ Haar nekharen staan rechtovereind, haar rug verstijft. Langzaam draait ze zich om en ziet Lennard staan. Hij is wat grijzer geworden, heeft een buikje gekregen maar is desondanks nog steeds een knappe man om te zien. Hij heeft een baard nu, zoals veel moderne mannen tegenwoordig. Het staat hem goed. Zoals alles hem goed staat eigenlijk. Lennard glimlacht. ‘Eh.. ja…’ stamelt Karolien met een rood hoofd, ‘lang geleden inderdaad.’ Ze probeert zich een houding te geven met dat suffe dienblaadje nog steeds in haar hand. ‘Koffie halen. Ook voor een collega,’ verontschuldigend zwaait Karolien met het dienblaadje. Lennard knikt, maar zegt niets. ‘Wat doe je hier eigenlijk?’ Karolien kan haar tong wel afbijten. Verdorie, ze lijkt wel een bakvis. Doe normaal. Wat zich tussen haar en Lennard heeft afgespeeld, is minstens tien jaar geleden. Minstens. Lang genoeg om niet meer van slag te raken in ieder geval. Niet aanstellen. ‘Ik bedoel eh…. je zat toch in Amerika?’ ‘Canada,’ antwoordt Lennard. ‘Daar heb ik ongeveer twee jaar gewoond, maar mijn vrouw kon daar niet aarden.’ Karolien krimpt even ineen. Hij was destijds ook al getrouwd. En zij ook trouwens. ‘Toen zijn we teruggegaan naar Nederland en in Den Haag gaan wonen. Ik werk nu voor het Rijk.’ Karolien merkt dat hij die laatste woorden niet zonder trots uitspreekt. ‘De minister komt volgende maand op werkbezoek naar deze gemeente. Dat bezoek bereid ik nu voor. Dat doe ik hier dus,’ grijnst hij met twinkelende ogen. ‘En jij werkt nog steeds hier?’ Karolien knikt, zich opeens zeer bewust van haar non existente carrière en weinig avontuurlijke leven. Er valt niets over te zeggen, haar standaard riedel ‘ o zo belangrijk en nuttig werk in dienst van de maatschappij dat mij zoveel voldoening geeft,’ klinkt in haar hoofd plotseling zoals die werkelijk is: onoprecht. Ze knikt maar weer eens. ‘Nou, leuk je weer eens te zien. Ik moet verder, de burgemeester wacht.’ Lennard draait zich om en loopt weg. ‘We moeten eens afspreken. Koffie drinken. Ik bel je wel,’ zegt hij nog over zijn schouder. Karolien wil wat zeggen, maar Lennard is de hoek al om. Heb je mijn nummer dan, had ze willen vragen. Natuurlijk heeft hij dat. Dat nummer is de afgelopen tien jaar immers niet veranderd.
Karolien voelt haar hart in haar maag zakken
‘Zo, dat duurde lang. Moest je de bonen nog malen?’ Bert zet de dubbele espresso op zijn bureau. ‘Ik kwam iemand tegen, die hield me aan de praat.’ Karolien doet een halfslachtige poging om zich achter haar computerscherm te verbergen. Bert kijkt haar scherp aan, ze ontwijkt zijn blik en rommelt wat met de post, die ze allang heeft doorgenomen. ‘En wie was dat dan?’ Karolien doet alsof ze de vraag niet gehoord heeft en intens verdiept is in de handgeschreven brief van de actiegroep ‘Red de huiskraai.’ ‘Karolien,’ dringt Bert aan, ‘wat is er?’ ‘Niks.’ ‘Die iemand was toch niet toevallig Lennard Nieholt?’ Karolien voelt haar hart in haar maag zakken. ‘Hoezo? Hoe weet jij dat?’ ‘Ik kreeg net een mail van de secretaresse van de burgemeester. Dat de minister langskomt op werkbezoek en of ik dat wil voorbereiden en dat ambtenaar Lennard Nieholt contactpersoon is. Die vandaag een gesprek heeft met de burgemeester. Vervolgens kom jij helemaal van de leg weer boven. Van de koffieautomaat die vlak bij de kamer van de burgemeester staat. Dan is één en één twee.’ Karolien kijkt hem schaapachtig aan. ‘Ik heb nooit begrepen wat jij in die kwast zag,’ voegt Bert er nors aan toe. ‘Hoe weet jij nou…..’ begint Karolien… ‘Dat jullie wat hadden?, onderbreekt Bert haar ‘nou, dat weet het hele gemeentehuis.’
De auteur
Kantoorfeuilleton wordt geschreven door Sara van der Lek (59). In de schaarse momenten die zij tussen haar drukke werkzaamheden heeft als ambtenaar van een middelgrote plattelandsgemeente ergens in Nederland, schrijft ze over het leven op kantoor.
Sara werkt 0,6 fte, eet niet biologisch en kampeert graag. Ze heeft een lat-relatie met Wim, een reeds gepensioneerde docent maatschappijleer, met wie ze iedere zondag een eindje gaat toeren in hun baby-blauwe Volkswagen busje, inmiddels een oldtimer. Wim is vegetarisch en eet altijd biologisch. Sara heeft geen kinderen en daar heeft ze inmiddels vrede mee. Haar hoogbejaarde ouders wonen in een serviceflat in de stad, terwijl Sara in een nieuwbouwhuis in een pas tegen het dorp aangebouwde wijk woont. Het is een echt forenzendorp met een weinig actief dorpsleven. De relatieve anonimiteit gecombineerd met de rust van een dorp, bevalt Sara. Sara heeft een jongere broer die als kunstenaar in een commune in Zuid-Frankrijk woont. De kantoorbelevenissen van Karolien zijn losjes gebaseerd op haar eigen leven.
