Vriendin van gastschrijver Marian Woestenburg wordt zestig, wat er dan gebeurt…

 

Gastschrijver Marian Woestenburg

Marian Woestenburg (69) is geboren op het Waddeneiland Vlieland. Haar zeevarende familie woont er al generaties lang en het zal je niet verbazen dat het eiland en de zee rondom haar na aan het hart liggen. Met een grote liefde voor de natuur en een passie voor schrijven -ze schreef veel liedjes, toneelstukken en musicals- biedt ze lezers een kijkje in haar leven en de natuur door te schrijven over haar dagelijkse wandel- en fietstochten en meer. Soms met een kritische- of een humoristische noot. 

Over een workingbike, smoothbike én een heuse bodyscan

Mijn vriendin is laatst 60 geworden, en meer nog dan toen ze 50 werd, wil ze weer aan het zoveelste nieuwe project beginnen. Heerlijk zoals ze daar mee bezig is. De ouderdom die met gebreken komt voor zich uit duwend tot het uit zicht verdwenen is. Hoezo geraniums?

Ze is op Vlie geboren, maar woont aan de wal. Als ze belt vervallen we automatisch in het Vlielands.

‘Ben je vanmiddag tuus, dan bel ik?’

‘Ga je mee, dan lopen we over de diek naar de boat?’

‘Heb jij suuker in je koffie?’

Een huus aan de diek met een tuun op ’t zuuden.

Ook heerlijk.

Van de week belde ze.

‘Ik ga een fiets kopen,’ vertelde ze.

‘Maar je hebt toch nog een goeie,’ antwoordde ik.

‘Ja,’ veegde ze mijn antwoord aan de kant, ‘daar doe ik boadskappen mee. Ik wil een sportieve fiets! Voor de conditie.’

Nordic walking was blijkbaar uit.

En of ik zin had om mee te gaan, de fiets kopen.

Een dagje aan de wal is altijd synoniem voor heel veel lachen. Onze leeftijdsgenoten weten wat ik bedoel als ik zeg dat het woord stressincontinentie op zulke dagen een extra dimensie krijgt.

We spraken af op een vrijdag. Ik stapte ’s ochtends op de zeven-uur boot, en we troffen elkaar bij een fietsenzaak in Leeuwarden.

Toen we de winkel binnenstapten wist ik al dat het een bijzondere dag zou worden.

Ik liep in de richting van een wat oudere verkoopster. Mijn vriendin liep naar een jongeman. Hij zag er hip en snel uit, dat wel.

‘Kunnen we niet beter…,’ seinde ik geluidloos, met mijn hoofd knikkend in de richting van de oudere verkoopster.

Nee! Bij sportief hoorde hip en snel, geen oudere dame.

Vooruit dan maar.

Het is voor zo’n jonge, hippe verkoper vast leuk om aan twee oudere dames een fiets te verkopen. Zijn leeftijdsgenoten hebben zich natuurlijk al door middel van het internet voorbereid op hun nieuwe aankoop.

Ons kan hij van alles wijs maken. Dazzle us with bullshit!

Het begon al toen hij mijn vriendin van kop tot teen opnam. Ze werd er een beetje giechelig van.

‘Misschien kunnen we beter eerst een bodyscan maken,’ zei hij.

Een bodyscan was nodig vertelde hij, om de juiste afstand tussen stuur en zadel, tussen voor en achter wiel, tussen zadel en trappers te bepalen. Dat klonk wel reëel.

Ze ging met hem mee naar het ‘bodyscankamertje’, en bleef wel een half uur weg.

De verkoper zag ik af en toe de winkel in rennen, en dan met een arm vol spullen weer verdwijnen richting mijn vriendin.

Toen ze terugkwam had ze een fietspakje aan. Haar ronde billen waren in een strak broekje geperst, en haar borsten werden door het meer dan strakke fietstricot tegen haar lichaam aan gedrukt. Het lachstuipje dat ik toen rond mijn mond voelde, is die dag niet meer afgezakt.

‘Als mevrouw optimaal gebruik wil maken van haar fiets,’ zei hij in zijn beste verkopers jargon, ‘is misschien een trekking hybride een goed keus.’

Hij liep naar een fiets toe.

‘Deze fiets is uitgerust met de exclusieve Shimano LX groep. Het frame is extra sportief met natuurlijk de luxe FWT-afwerking.’ Hij ging helemaal los.

Praatte over multipositie sturen en respiro zadels. Van de lowriders zou ze veel plezier hebben.

Ik snapte er na de tweede zin al geen bal meer van. Mijn vriendin deed of ze het wel snapte, maar ja, zij had het fietspakje aan. Noblesse oblige!

Het woord Vlieland viel.

Hij was er wel eens geweest vertelde hij. Je kunt er heerlijk mountainbiken.

Of dat niet voor iets mevrouw was? Een sportieve mountainbike.

‘We hebben natuurlijk deze,’ wees hij, ‘dit is een hardtail. Maar misschien is deze, met fullsuspension meer iets voor mevrouw?’

Ik durfde haar niet aan te kijken, het lachstuipje liet het niet toe. Er kwam een beetje een rare blik in haar ogen.

Ze lachte besluiteloos naar de hippe verkoper.

Geen mountainbike!

We liepen achter hem aan de winkel door.

Hij bleef staan bij weer een andere bike.

‘Dit mevrouw,’ zei hij enthousiast, ‘is echt iets voor u.’

‘Deze loungebike is een bike voor sportieve, en moderne jonge mensen.’ De slijmbal!

Hij roemde de eigenschappen van de bike. Het eigenwijze design. De stoere balloontires. Met deze bigfeetbike zou mevrouw er weer helemaal bij horen.

Paniek bij mijn vriendin. Bigfeet, ze keek naar haar maatje 37. Ook zij begon hem kwijt te raken.

We hebben die ochtend nog een workingbike, een cargobike, een smoothbike, en een windinyourbackbike gezien. Ik kreeg inmiddels het woord bike mijn bek niet meer uit.

Terwijl ik controleerde of de Teenalady meegekomen was, maakte mijn vriendin nog een rondje op een ligfiets. Daarna was voor haar het moment aangebroken om de verkoper te bedanken voor de moeite en het strakke pakje om te ruilen voor haar eigen spijkerbroek.

Met de belofte dat ze erover na zou denken verlieten we de winkel.

‘Wandel jij nog?’ vroeg ze buiten aan mij.

‘Ja,’ zei ik, ‘heel vaak. Volgend jaar gaan we het Pieterpad doen.’

‘Ik ga ook maar weer wandelen,’ zei ze.

Even later vertelde ze dat haar wandelschoenen aan vervanging toe waren.

‘Ik ga maar eens nieuwe kopen,’ bedacht ze.

‘Goed plan,’ antwoordde ik.

‘Heb je zin om mee te gaan,’ vroeg ze.

‘Ja graag!’ zei ik.