Tuinieren op z’n Italiaans en of ik ze wel allemaal op een rijtje heb

Francine probeert haar Italiaanse tuin aan te pakken. Dat valt nog niet mee, maar Italianen hebben daar een oplossing voor. Welke, dat lees je in haar blog.

De zomer is nog maar net begonnen en wie een tuin heeft, weet dat er nu flink werk aan de winkel is. Of dat nu een moestuin is of een bloementuin, het vraagt verzorging en het brengt zeker ook het grote genieten. Naar aanleiding daarvan herinnert onze redacteur Francine zich haar tijd in Italië en schrijft er een blog over. Over haar Italiaanse tuin-avontuur. 

BLOG – Het is 1988. Ik ben dertig jaar jong en mijn toenmalige man is gestationeerd in Italië. Wat een avontuur. Het was altijd al mijn vakantieland en nu kan ik er wonen.  Natuurlijk is dat totaal anders dan op een terras zitten met een bord spaghetti.

Het heerlijke trage koffie drinken

Elke ochtend vroeg stap ik de enorme tuin in, die rondom de villa ligt. Het klimaat valt me niet tegen. Heerlijk, niet steeds dikke truien aan en dikke sokken. Maar mezelf het Italiaanse ritme eigen maken, is zomaar niet gedaan. Echter het heerlijke trage koffie drinken, drie keer per dag, zorgt voor veel gezelligheid. Dan voelt het als een vakantie. Italianen hebben de gave om van alles wat ze buiten de deur doen een speciaal moment te maken. Alles in volledige aandacht en ook voor elkaar. Mooie kleren aan. Slenteren nee, meer paraderen. Blijk ik ook te kunnen.

Bella Italia

La Bella Vita geldt hier echt. Romantiek of enorm drama wisselen elkaar om de vijf minuten af. Met veel handgebaren iets aan elkaar vertellen. Geen ruzie hoor, het is passie. Dat je het weet.

Op mijn wandeling naar de bakker op de piazza Duomo passeer ik enkele huizen met prachtige tuinen. De ene villa na de andere kom ik voorbij. De ene tuin nog groter dan de ander. Geen scheef blaadje te vinden, veel bloemen en af en toe een exorbitante fontein. Toch zie ik nooit iemand tuinieren. Even een espresso bij Luigi en dan weer terug met mijn stokbrood onder de arm. La Hollandaise. Ben de langste persoon in de bakkerij tussen mijn mede-stadsgenoten.

Ik maak een plan en de volgende ochtend ga ik aan de slag

Als ik het hek open doe van de Villa Trieste nr. 8 schrik ik van de aanblik van mijn eigen tuin. Onkruid om de flagstones heen. Overal bladeren en slappe takken tegen de gevel. Verwilderd nogal. Veel zon en weinig water. Die tuin is enorm. Ik besluit: ik maak een plan en de volgende ochtend ga ik aan de slag. Voordat de warmte begint. Ons tuingereedschap is meegekomen over de Gotthardpas in de verhuiswagen. Kijken of ik alles heb. Schoffel, spade, schop, schepje, hark en emmers voor onkruid. 

De rozen en bougainville

Korte broek, t shirt. Ik ga beginnen. Gebukt begin ik aan de flagstones met een mesje en na twee meter heb ik het zo warm. Maar doorgaan. Eerst maar snoeien. De rozen en bougainville bijwerken. De vijver is totaal onzichtbaar. Wist niet dat die er was. Droog gekookt met 35 graden. Gelukkig geen lijken. Een ladder moet ik hebben, dat staat vast. Misschien bij de buren. Ik heb al kennis gemaakt. Een aardige familie. Hardwerkend zoals de meeste Italianen hier.

Op zijn Hollands

In tuintenue, maar met een blouse erover, bel ik aan bij het hek van nr. 6. Gewapend met woordenboek, want tuingereedschap spreek ik nog niet. Giovanni doet open. Theresia slaapt en ik sta ineens in een huis met zoveel meubels dat het mij duizelt. Zware zwarte houten kasten met spiegelwanden. En kleedjes overal en kristal. Deze kamer gebruiken we nooit, zegt Giovanni. De keuken is de centrale plek. Tv, eten en praten. Alles gebeurt daar. Ik leg uit dat ik aan de tuin bezig ben en graag een trap wil lenen.

Hij trekt wit weg, echt waar. Gaat eerst zitten en staat dan op en verdwijnt de gang in. Ik kijk ondertussen de tuin in. Prachtig, zo mooi. Zelfs schildpadjes en een van mijn katten zie ik ook. Nanoe ligt ze te beloeren. Ik kssst hem voorzichtig weg. Addergebroed waar zijn je manieren. Houd de eer hoog van de Hollandse kat. Sloom gaat hij richting haag en verdwijnt.

Stupido ragazza, of ik ze wel allemaal op een rijtje heb

En dan komen ze samen binnen. Madonna Mia zegt Theresia. Ze is duidelijk wakker gemaakt. Stupido ragazza. En dan een stortvloed aan woorden die ik niet helemaal volg. Wat ik wel snap is dat ik niet zelf moet tuinieren. Of ik ze wel allemaal op een rijtje heb. In deze buurt doet men dat niet. Ongehoord. Heb ik dan geen tuinman? A povre donna (arme vrouw, ik dus).

Acuut stoppen daar mee. Dat doen we niet zelf. Ik krijg thee. Kijk hoe ze het allemaal doet. Mijn lieve buurvrouw is namelijk blind en ziet haar mooie tuin nooit. Dat schiet even door mij heen. Ik zeg haar dat ook. Of ze dat mist? Nee zegt zij. De vogels en alle geuren vervullen mij. Genieten moet je van een tuin en dat kan op vele manieren zegt ze. Maar niet sloven en moe worden en zwaar werk doen. Ze wil het echt niet meer hebben. Giovanni moet het verder maar regelen. Wat ‘het’ dan ook mag zijn.

Heerlijke mannen

Zonder ladder en na een dikke knuffel van haar vertrek ik met volle maag (oh die Italiaanse taartjes) weer naar nr. 10. Moest me geen zorgen maken en lekker gaan badderen en siësta doen. Zij zorgen voor een tuinman. Cadeautje. 

Eén keer per maand. Gewoon omdat ze aardig zijn en ik een domme blonde Hollandse.
Twee uur later klinkt de bel luid door de enorme hal. Biongiorno signora. De tuinman (helaas geen strakke Italiaan met ogen als vijvers waar ik in kan verdrinken.) Nee, Giuseppe met grijze haren en een vettig hoedje, maar een innemende charme en glimlach. Dat verleren ze nooit, heerlijke mannen, die zuiderlingen.

Scusi, hij is al 60 jaar

Domani komt hij om 9 uur. Nu wil hij een espresso. Zakt wat stram en puffend neer op de terrasstoel van ijzer met van die mooie krullen. Scusi, hij is al 60 jaar, verontschuldigt hij zich en het is warm. Ik ga braaf een espresso maken con panna. Ernaast in een kannetje (ook weer zo dom bij espresso). Brava, brava zegt hij. De schat. Heb hem al in mijn hart gesloten.

Ben benieuwd of het een tien-jaren-plan wordt die tuin. Maar ik trek mijn handen er van af. Dankjewel Theresia. Een uur later vertrekt hij. Hand op de leuning bij de voordeur. Even stoppen en voorhoofdje afvegen. A Domani, Signora. Bonne Notte. Arriverderci. Si, antwoord ik en neem mij voor om een paar lekkere taartjes te halen voor bij de vele koffie momenten.