Rinnie’s blog – In de greep van de hittegolf en corona

Rinnie heeft twee problemen het Corona virus en de warmte. Lees in haar blog haar ervaringen.

Rinnie Nauta (80) schildert graag en is momenteel bezig met het schrijven van haar allereerste boek. Voor 50+ schrijft ze regelmatig blogs. In haar vorige blog schreef ze over ruimte maken voor dingen die er echt toe doen. Vandaag schrijft ze over de afgelopen hittegolf in combinatie met corona. 

In de greep van corona en hittegolf

Er glijdt een drup langs mijn wang. Het is geen uiting van verdriet, maar de hoge temperaturen zijn daar de oorzaak van. Mijn lichaam is niet gewend aan een hittegolf en reageert op natuurlijke wijze. Nu zijn er dus twee problemen, het Corona virus en de warmte, die me in hun greep houden. Dat betekent verplicht afstand houden van andere mensen en de schaduw zoeken, want de thermometer wijst buiten 35 graden aan en ook binnen is de koelte ver te zoeken.

We vinden een plekje in de schaduw van een bomenrij, dicht bij het water. Twee stoelen en een tafeltje, boeken om te lezen, papier om op te schrijven, een kan met koffie en een pot met thee. Boven onze hoofden is een dik bladerdak, waarin hier en daar de zon een opening vindt als de wind zachtjes over het land komt waaien. We zitten hier lang te genieten van de koele frisheid op deze schaduwplek, want hoewel de afstand naar binnen klein is, lijkt de tocht daarheen over het zonovergoten terras een zware beproeving.

De warmte doet me denken aan de temperaturen in zuidelijke landen, waar we graag op vakantie gaan en waar we soms ook een plekje in de schaduw nodig hebben als in de middag de temperatuur te hoog stijgt.  Wegens Corona hebben we onze reeds gemaakte plannen naar dat leuke huisje in Frankrijk echter moeten wijzigen. We blijven in Nederland, net als zoveel anderen, maar wat missen we het spannende van het onbekende, het reizen, de geuren, de kleuren  en de sfeer van het zuiden.

De zinderende hittegolf gecombineerd met de pandemie, zorgt ook voor andere problemen. Hier op ons rustige plekje in Gaasterland, waar we vaak onze weekenden doorbrengen, is het extra druk. Campings zijn overvol, langs de kustweg rijden veel auto’s in een lange file en met grote snelheid fietsers voorbij. In het bos zijn de fietspaden zo druk, dat we geregeld bij passeren bijna in de bosjes belanden. Op de stranden aan de kust is het een mierenhoop van mensen en de terrassen zijn tjokvol.

Lauw, loom en ledig

Om niet de hele dag te hoeven zitten, maken we een tochtje op de fiets, door de bossen en langs het Slotermeer. Vlak achter Wyckel ligt de vaart naar het meer vol boten. Het lijkt wel een file. Kop aan kont liggen ze en ook vlak bij Sloten is geen plekje aan de wal meer leeg. Al die boten liggen stil en vormen samen een grote lange sliert. Er hangt hier een lauwe, lome, ledige sfeer. De eigenaren of huurders van die boten luieren achter een zeiltje op hun dek, liggen uitgeblust in het gras of zitten in grote hoeveelheden op de terrassen in het stadje. Dorstig.

We kunnen geen lege stoel met een beetje afstand naar de anderen meer vinden in Sloten. Er scheurt een huurbootje door de smalle stadsgracht met twee pubermeisjes aan boord. Ze beheersen de stuurtechniek van het bootje kennelijk niet en botsen schurend tegen een mooie sloep, die aan de wal ligt afgemeerd. Vanaf de terrassen gilt men hen toe: “Stoppen”. Maar ze roepen terug dat ze dat niet kunnen, niet weten hoe dat moet en dan racen ze al slingerend verder door de gracht. De mooie sloep beschadigd achterlatend.

Terug op onze schaduwplek  zijn we ondanks veel vakantieplezier dat we op andere plaatsen  zouden hebben, nu heel blij met dit prachtige plekje onder de bomen. We snoeien nog wat takken en weg, zodat er meer ruimte ontstaat en genieten hier van een koel drankje uit eigen koelkast.

Als het avond wordt hang ik een oude, met olie gevulde stormlamp aan de boom en zet kaarsjes met citroengeur op tafel om de muggen op afstand te houden. Straks als de hemel vol sterren staat en we de lichtjes hier hebben gedoofd, kruipen we in ons eigen bed. Ik heb geen deken nodig, zelfs de dekbedhoes alleen voelt al te warm. In een kast vind ik een wit linnen tafelkleed om me te beschermen tegen de windstroom, die de ventilator aan het plafond produceert. Lekker dun. Dan slaap ik heerlijk in. Een aparte ervaring rijker door deze Corona hete zomer.