Rinnie Nauta (80) schildert graag en is momenteel bezig met het schrijven van haar allereerste boek. Voor 50+ schrijft ze regelmatig blogs. In haar vorige blog schreef ze over wachtwoorden. Dat kan behoorlijk misgaan. Vandaag schrijft ze over spinnen!
Gevangen zitten in een web
Om een indicatie te krijgen van de hoeveelheid aan spinnen en hun diversiteit aan soorten in ons land, kun je deze week meedoen aan het tellen van spinnen in je huis of tuin. Ik weet niet, waarom juist dit bericht in de krant me opvalt, want spinnen tellen ga ik beslist niet doen. Vogels tellen in onze tuin heb ik wel eens gedaan, want kijken naar vogels is sowieso leuk om te doen. Maar spinnen is wat anders. Daar krijg ik de kriebels van, ondanks het feit, dat ze erg nuttig zijn en vele vliegjes en andere insecten vangen.
Een web daarentegen vind ik een klein wonder, kunstig geweven van ragdunne draden. Heel af en toe volg ik wel eens een spin vanuit mijn tuinstoel, als ze slingerend aan een draad, bezig is een web te maken. Met grote precisie spant het vrouwtje haar draden tussen een aantal vaste punten en weeft er dan vanuit het middelpunt een prachtig patroon omheen.
Soms blijkt zo’n web een waar kunstwerk te zijn. Vooral als er in de vroege ochtend waterdruppels van de nevel in zijn blijven hangen, waar de zon dan diamantjes van maakt.
Spinnen hebben vaak mooie namen. Zoals de doolhofspin, wat bij mij de vraag oproept, welke relatie er is tussen een doolhof en spinnen. Kun je in haar web verdwalen? Of doolt ze zelf ergens rond zonder web? Dan heb je ook een stalmuursluiper, die in oude muren woont en haar prooi bespringt als een tijger. Je hebt de vogelspin, de kruisspin, de gele krabspin, de zwarte weduwe en de trilspin, allemaal mooie namen, maar ik ga ze zeker niet opzoeken.
Een heel aparte naam is ook de hooiwagen, een spin met heel lange poten. Het woord hooiwagen herinnert me aan die ene zomer in 1952. Als meisje van twaalf mocht ik op de hooiwagen van “omke Meie” zitten. Ik had met een grote hooihark van een soort bamboe meegeholpen op het land om het hooi bij elkaar te vegen. Dat deden we in een grote brede rij, allemaal naast elkaar.
Grote sterke mannen staken het daarna met hooivorken omhoog naar de boer op de wagen. Steeds hoger werd de wagen volgeladen en tenslotte met een stevige balk eroverheen met touwen voor en achter aan de wagen vastgemaakt. Toen het paard er voor was gespannen mocht ik helemaal bovenop meerijden naar de boerderij. Een feest was dat.
One-web-show
Ooit kreeg ik van sinterklaas een mooi gedicht over spinnen. De Sint gaf me als cadeautje daarbij een grote ragebol aan een lange stok. Het was hem kennelijk opgevallen, dat er hier en daar in mijn huis wel wat spinrag te vinden was . Ik deed natuurlijk wel eens een mep naar zo’n web, maar volgens het gedicht hadden de spinnen veel geluk, want het vrouwtje was klein van stuk. Ze riepen heel luid: “Hi, ha, ho, “, en maakten hun eigen “one-web-show”. Dat gedicht is vanwege de humor en de pret die we erom hadden, nog vele jaren nadien in onze gedachten blijven hangen, zoals vaak ook zo’n webje ergens verscholen in ons huis nog een poosje stofjes blijft vangen, tot het gevonden wordt.
Verstrikt raken in een web
Spinnen vangen hun prooi, zoals vliegjes, muggen of lieveheersbeestjes, door op sommige draden kleefstof aan te brengen, waar de beestjes dan aan blijven plakken. Als die gevangen diertjes proberen weer los te komen, raken ze echter steeds verder verstrikt in het web. De spin zelf loopt via loopdraden, waar geen kleefstof op zit en kan dan de prooi verschalken, opvreten of leegzuigen.
Zo kun je dat ook als mens ervaren. Dan heb je het gevoel, dat je helemaal verstrikt bent geraakt in een web, maar dan figuurlijk. Er zijn namelijk ook mensen, waarin je de werkwijze van de spin kunt herkennen. Mensen, waarbij je het gevoel hebt, dat die je helemaal leeg zuigen, door zo alle aandacht op te eisen, dat je na enkele uren in dat gezelschap, doodmoe wordt en naar huis verlangt. Het is dan, alsof die mens met kleeflijm andere mensen aan zich bindt. Dat kan jou een angstig gevoel bezorgen, waardoor je je wilt je bevrijden uit dat web, wat om je heen gesponnen is. Je vraagt je af: “Hoe kom ik hier ooit weer uit?” Je moet dan echt moed verzamelen om je los te kunnen scheuren van zo iemand.
Je kunt ook verstrikt raken in een web van leugens, of als je veel op internet surft, kun je totaal verstrikt raken op het internationale web. Zo zijn er nog vele andere soorten figuurlijke webben, waar gevaren dreigen. Meestal heb je het zelf snel genoeg in de gaten en kun je je ervan losmaken. Maar, als je het gevoel hebt, dat je je vrijheid verliest, wordt het tijd om het web te ontworstelen. Daar kun je wel eens hulp bij nodig hebben, maar als het dan gelukt is, voelt het als een bevrijding.
Morgen ga ik op zoek naar een mooi spinnenweb in de tuin. Heel vroeg nog, want er moeten wel dauwdruppeltjes aan hangen. Of de spin zelf dan thuis is maakt me niet uit, het gaat me alleen om het web, want ik hou niet zo van spinnen.