Rinnie Nauta (80) schildert graag en is momenteel bezig met het schrijven van haar allereerste boek. Voor 50+ schrijft ze regelmatig blogs. In haar vorige blog schreef ze over een bijzonder bezoek aan de kerk van Jorwert. Vandaag schrijft ze over hoe je als mens een bepaalde koers uitzet. Hoe bepaal je de keuzes die je maakt?
Een richting bepalen
Het is een klein rond doosje, zwart en heel licht van gewicht. Opeens zie ik het liggen onderin de la, die ik vandaag opentrek om iets te zoeken. Ik herken het meteen en terwijl ik er even bij ga zitten, het doosje voorzichtig opendoe, komen allerlei herinneringen naar boven. Het is een oud kompas, dat we vroeger veel gebruikten bij lange wandelingen om niet te verdwalen. De fel groen gekleurde pijl en de aanduidingen van de windrichtingen zweven in het doosje, zodat de magnetische pijl altijd het Noorden aanwijst. Dat heeft te maken met het magnetische veld dat rond de aarde ligt. Ik glimlach en stop het kleinood in mijn handtas.
Me vrij voelen als een vogel
Als ik even later in de auto stap, het portier dicht doe, de motor start met een druk op een knop, overkomt me zoals zo vaak een gevoel van vrijheid. Ik hou wel van autorijden en vooral als ik alleen ben en zelf de route kan bepalen, vergelijk ik mezelf soms met een vogel. Een zwaluw bijvoorbeeld. Soms zie ik hele groepen in de zomer over het huis en de tuin vliegen. Ze duiken en zweven sierlijk, door niets gehinderd door de lucht. Ieder jaar komen die vogels graag weer terug naar dezelfde plek, om daar weer een nest te bouwen, na een lange winterperiode in zuidelijke landen. Zo zweef ik vandaag een beetje over de weg en bepaal de richting naar een van mijn kinderen. Natuurlijk kom ik daarna ook graag weer terug naar huis.
Omdat de weg bekend is, hoef ik niet naar de stem van ons navigatie systeem te luisteren. Vreemd eigenlijk, dat we tegenwoordig via een satelliet in de ruimte rond de aarde, de weg kunnen vinden. Zelfs buiten lopend met je telefoon, kun je al niet meer verdwalen. De technische systemen hebben de oude van vroeger voor een groot deel al helemaal vervangen. Geen hematietsteen meer op zee, zoals de Chinezen heel vroeger gebruikten, maar radar, geen kompas meer, maar een satellietverbinding.
Heel lang geleden ontdekten vissers in China, dat ze een magnetische steen konden gebruiken, de hematiet, om beter op zee de koers te kunnen bepalen. Eerder waren het de zon, de maan en de sterren, die mensen op reis gebruikten om de weg te vinden. De ontdekking van de hematiet, die ook altijd dezelfde kant op draaide, was een mooie verbetering, omdat de hemel niet altijd helder is en de hematiet altijd naar het Noorden wijst. Vissers hingen de steen aan een touw en bepaalden zo de juiste richting. Later is uit deze vinding het kompas ontstaan, met een magnetische wijzer er in.
Een koers uitzetten
Zo stilletjes rijdend ontvouwt zich in mijn gedachten een verhaal over een koers uitzetten. Hoe doe je dat? Van heel ver weg bij de vissers in China gaat mijn aandacht naar Nederland, naar Friesland, steeds maar dichterbij in de auto, tot helemaal in mezelf. Ik denk aan de koers die ik in mijn leven nam en me bracht naar waar ik nu ben. De richting die ik koos was niet vanzelfsprekend, maar ik had daarbij niet de hulp van een kompas, ook geen radar en geen hemellichamen. Waarmee bepaalt een mens dan zijn of haar koers? Of lift je zomaar mee op de flow van het leven? Waardoor liet ik me dan leiden? Hoe bepaalde ik de keuzes die ik maakte? Welke effecten speelden een rol?
Een innerlijk kompas
Natuurlijk zijn je afkomst en opvoeding mede bepalend voor je latere keuzes, maar er kan een moment komen, waarop je daar geen houvast aan hebt, omdat je misschien anders bent gaan denken, andere voorkeuren hebt ontwikkeld of in een situatie bent beland, die zo volkomen afwijkt van wat je gewend was, dat niets meer vanzelfsprekend is. Wat dan? Wie of wat bepaalt dan je keus? Is het je geweten? Je geloof? Laat je je leiden door angst of door roekeloosheid?
Bij mij zelf is een idee ontstaan, dat er naast het kleine kompas in mijn handtas ook nog een ander soort kompas bestaat. Ik noem dat mijn innerlijk kompas. Daar kan ik gebruik van maken als ik heel stil ben. Diep in mezelf duiken en luisteren naar mijn binnenstem. Geen stem via een satelliet rond de aarde, maar een stem, die in mij zelf weerklinkt, maar de echo is van iets dat veel groter is. Iets universeels, een stem van liefde uit een heel andere dimensie.
Mijn keuzes zijn lang niet altijd bepaald door de stem van de liefde. Dat besef ik, nu ik tachtig jaar ben. Soms zijn mijn keuzes ook uit hebzucht, jaloezie, verdriet of uit overlevingsdrang bepaald. Nu ik ouder ben probeer ik meer te luisteren naar die binnenstem. Want alle keuzes die je maakt uit liefde, kunnen nooit verkeerd zijn.