Rinnie’s blog – Als het mis gaat met wachtwoorden

Wachtwoorden heb je nodig om ergens binnen te komen, maar onlangs ging het flink mis bij Rinnie.

Rinnie Nauta (80) schildert graag en is momenteel bezig met het schrijven van haar allereerste boek. Voor 50+ schrijft ze regelmatig blogs. In haar vorige blog schreef ze over de hittegolf en corona. Vandaag schrijft ze over hoe het soms flink mis kan gaan met wachtwoorden. 

Als het mis gaat met wachtwoorden

Het is regenachtig en daarom kruip ik vandaag graag achter mijn computer om te schrijven. Het beeldscherm is lekker groot, wat erg comfortabel is. Als op de achtergrond een mooie foto verschijnt kan ik “aanklikken” en kiezen uit de twee namen van de gebruikers. Dan mijn wachtwoord invullen en aan de slag met deze blog.

Het gebruik van wachtwoorden is tegenwoordig niet meer weg te denken bij een computer, laptop, tablet of telefoon. Zo heb ik een wachtwoord nodig als ik mijn bankzaken wil inzien, maar ook als ik mijn medische gegevens wil bekijken. Er is bijvoorbeeld een wachtwoord voor Facebook, eentje voor mijn eigen website, voor wifi op de camping, voor “mijn overheid” en voor de krant die we digitaal lezen.

Wachtwoorden heb je nodig om ergens binnen te komen, het is een soort herkenningsteken, zoals heel vroeger misschien drie kloppen op de deur, of twee maal bellen een teken was, dat je afsprak met iemand anders. Je kon ook een vreemd woord zeggen, als daarom werd gevraagd. Denk daarbij maar aan “Sesam open u”, bekende woorden uit het oude sprookje van Ali Baba en de veertig rovers, waar de schatkamer met deze spreuk werd bewaakt. Zo’n wachtwoord is altijd geheim voor buitenstaanders, want je loopt de kans zonder wachtwoord dat je “schatkamer” leeggeroofd wordt.

Nu heb ik laatste tijd een beetje een probleem met al die wachtwoorden. Omdat je de belangrijke ook nog af en toe moet wijzigen, raak ik de juiste woorden soms even kwijt. Dat kan behoorlijk lastig zijn.  Ze ergens opschrijven zou kunnen. Er bestaan zelfs speciale wachtwoorden opschrijfboekjes. Maar als ik die ga gebruiken, waar laat ik dat boekje dan? Het kan zomaar gebeuren, dat ik opeens niet meer weet waar ik mijn boekje met geheime woorden  neergelegd heb.  Ik heb er onlangs iets op gevonden, een app, waarin je alle wachtwoorden kunt stoppen, maar dat wil niet zeggen dat nu alles op rolletjes loopt.

Toen ging het mis

Onlangs had ik nog een extra wachtwoord nodig, omdat ik via mijn telefoon mijn bankgegevens wilde inzien. Dat betekende weer een geschikt woord bedenken. Een combinatie van cijfers en letters en tekens is moeilijk te onthouden. Toen ik dan eindelijk iets had bedacht, waarmee ik uit de voeten kon, stuurde de bank mij nog een code, ter controle. Toen ging het mis.

Ik heb echt zitten prutsen met mijn mobieltje, drie maal verkeerd of te laat ingetoetst. Resultaat daarvan: mijn telefoon werd door de bank afgesloten, omdat ze bij de bank dan denken, dat iemand anders mijn telefoon te pakken zou kunnen hebben.  Vanuit die bank bekeken een goede regeling, want zij bewaken mijn financiële schatkamer, maar voor mij weer een probleem.

Begrijpt u alles wel?

Uiteindelijk heb ik bij een filiaal van de bank uitleg gevraagd aan een baliemedewerkster. Ze kijkt me ietwat meewarig aan en legt uit wat ik verder moet doen en zegt dan: “Begrijpt u alles wel mevrouw?” Ze zal gezien mijn grijze haar en mijn vergeefse pogingen, haar verwachtingen omtrent mijn kennis en souplesse niet al te hoog inschatten. Dat voelt niet zo prettig. Ik hou ook niet zo van die blik. Misschien heeft ze wel een beetje gelijk, vooral nu ik weet wat ik verkeerd deed en hoe gemakkelijk het in wezen kan zijn.

Jongere mensen groeien spelenderwijs op met al die digitale kennis, maar voor mij is dat anders. Vanaf mijn vijftigste is er enorm veel veranderd op dat gebied. Toen ik begon met schrijven had ik een ouderwetse typ machine, die ik later verving voor een elektrische typ machine, wat al een hele vooruitgang was.

Nog veel later volgde toen de eerste computer en nog weer later kwam daar een tablet bij en een kleine telefoon , die je bij je kunt dragen. Hoewel ik niet zo jong meer ben en het gebruik van moderne apparatuur zeker niet spelenderwijs kan leren, blijkt dat ik, soms met wat hulp, best kan omgaan met wat ik nodig heb op dat terrein.

Al die digitale kennis voorziet mij bovendien van een schat aan informatie. Dat is een andere vorm van een schatkamer, waar iedereen gebruik van mag maken en waar vele deuren voor je open gaan zonder te kloppen en je geen wachtwoord nodig hebt.