De mooiste portretten in ons december-jaaroverzicht: het gesprek met Veronica-babe Madelon Lohman.
Nachtenlang doorhalen, feesten. Madelon hield ervan. “Ik was bloedmooi, werkte bij Veronica en kende iedere bekende Nederlander.” Voor een jonge meid van rond de twintig jaar leek een groots en meeslepend leven in het vooruitzicht te liggen. Het liep anders.
Madelon was het toonbeeld van ‘jong, snel en wild’, één van de bekendste slogans uit de televisiewereld. Omroep Veronica knalde er in de jaren negentig de huiskamers mee binnen. ‘Keihard de lekkerste’ was de volgende. Nu is Madelon absoluut nog ‘lekker’, maar keihard allang niet meer. Ze vierde onlangs haar vijftigste verjaardag met een fotoshoot met haar ook net vijftig jaar geworden vriendin José Nikkels. Samen met nog negen andere vriendinnen hadden ze een workshop yoga en een ayurvedische maaltijd. De enige overeenkomst met toen is misschien de muziek en de wijn die na de lunch volgden.
Feesten
“Ik was negentien en zocht na mijn eindexamen een vakantiebaan. Deel uit maken van het Veronica promotieteam leek me wel wat,” vertelt Madelon. Ze stapte er met veel bravoure in, maar dat ze er zou blijven hangen, daar had ze toen nog geen idee van. “Ik kreeg een baan als secretaresse aangeboden”, vertelt Madelon. Ze zou er dertien jaar lang blijven werken voor verschillende afdelingen en televisieprogramma’s. “Het was een geweldige tijd. We werkten hard, maar feestten nog harder. En als een feestje was afgelopen pakten we het bij iemand thuis verder op. Ik had in die tijd een kamer in een gedeelde villa met een aantal Veronica collega’s. Gingen we daar gewoon verder met feesten.”
‘Ik was bloedmooi, werkte bij de meest tot de verbeelding sprekende omroep van Nederland en was doodziek’
Wat niemand kon vermoeden, was dat de goedlachse mooie Madelon vanaf haar twintigste zich eigenlijk constant ziek voelde. “Ik was met vlagen doodmoe. Had buikpijn en diarree en op een gegeven moment zat ik meer ziek thuis dan dat ik kon werken.” De ziekte van Crohn bleek de boosdoener, een chronische darmontsteking. Buikpijn, koorts, vermoeidheid, langdurige diarree zijn enkele van de symptomen.
“Er volgden jaren van ziek zijn, opkrabbelen en zeker vijftien operaties. Steeds werd er weer een stukje ontstoken darm weggenomen. Op een gegeven moment had ik zelfs een stoma.” Het laat zich raden dat dat een enorme impact op Madelons doen en laten had. “Ik was bloedmooi, werkte bij de meest tot de verbeelding sprekende omroep van Nederland en was doodziek. Mijn lijf liet me totaal in de steek.”
‘Ik was samen met Bart de Graaff een speciaal geval’
Op haar 21ste kreeg ze de mededeling dat ze voor haar leven ziek zou zijn, chronisch ziek. “Dat is op die leeftijd een mededeling waar je je geen raad mee weet. Ik kon de gevolgen ervan totaal niet overzien. Ik ging door met mijn leven, bleef aan het werk en feestjes vieren, maar het werd een enorm gekwakkel. Vaak geloofden mijn collega’s niet dat ik ziek was. Ik had ook altijd maar van die vage klachten. Buikpijn, wat zegt dat nou? Ik begaf me in een wereld waarin ziek zijn gewoon niet paste. Alles was jong, mooi, snel, stoer. Er hing een sfeer van: je moet blij zijn dat je hier mag werken. Daarom ging ik niet piepen. Zeuren hoorde niet. Geen truttig gedoe. Ik voelde me dan ook niet echt gezien met mijn klachten. Eigenlijk was ik in die tijd, samen met Bart de Graaff*, een speciaal geval in het bedrijf.”
Arbeidsongeschikt
Madelon hield de schijn op totdat ze op haar 29ste trouwde. “Ineens was het niet meer nodig om te werken en kon ik loslaten. Ik gaf er aan toe en werd toen pas echt ziek.” Het gevolg: Madelon werd na jarenlang kwakkelen volledig arbeidsongeschikt verklaard. “De angst dat ik alleen zou komen te staan omdat ik buiten het arbeidsproces terecht kwam, bleek ongegrond. Mijn collega’s werden mijn vrienden en dat zijn ze tot op de dag van vandaag gebleven. Het werk heb ik nooit gemist.”
Vanuit een riante villa aan de Loosdrechtse plassen leefde Madelon een totaal ander leven. “Ik ging veel lezen, mijn huis werd mijn hobby en ik bracht tijd door met vrienden.” Na vijftien jaar gingen Madelon en haar man uit elkaar, ook al bleven ze elkaar nog af en toe zien. Vier jaar later is ze toch officieel gescheiden. Prompt werd Madelon weer ernstig ziek. “Er zat een cyste in een eierstok zo groot als een voetbal. Ik leek wel zwanger.” De cyste werd verwijderd, maar de operatie verliep niet zoals het hoorde. “Mijn eierstok bleek verkleefd te zijn aan mijn darmen, het werd een zeer gecompliceerde operatie waarna er een zware complicatie volgde, een naadlekkage met als gevolg dat er weer een tijdelijk stoma werd geplaatst. Ik liep tevens een ziekenhuisbacterie op en na drie maanden opname moest er nog een operatie worden uitgevoerd. Om een lang verhaal kort te maken, ik zat weer behoorlijk in de lappenmand. Een vriendje bood heel even soelaas, maar ik realiseerde me dat ik het toch vooral van mezelf moest hebben. Afhankelijk zijn van de liefde om me goed te voelen, was niet de manier.”
Lifechanging-experience
Op aanraden van een vriendin bezocht Madelon in haar herstelperiode een Boeddhistisch Klooster in Zuid-Limburg. “Ik verbleef er een week. Deed aan meditaties, healings, spirituele workshops, at ayurvedisch en maakte er vrienden voor het leven. Het was, zoals ik het noem, een lifechanging-experience. Ik had jarenlang mijn spirituele interesses eronder gehouden. Ook dat paste niet in de snelle jonge wereld. Nu gaf ik het de ruimte en het deed me geweldig veel. Ik heb geleerd van mezelf te houden. Het gevolg is dat ik het ook prima vind om alleen te zijn. Niet om het alleen zijn, want ik had gisteren nog een leuke date,” vertelt ze lachend. “Maar ik ben er niet meer van afhankelijk. Een leuke avond is dan een cadeautje!”
Gelukkiger
Madelon vult haar dagen met zo gezond mogelijk leven. Om half zeven ’s morgens begint ze met een glas kokend water met citroensap, kurkuma en honing en een schaaltje havermout. Sinds 2 jaar eet ze gluten- en lactose vrij, “Ik ga veel wandelen met mijn hondje en pak mijn rust. Ik had het jaren eerder moeten doen. Ik heb nu ook de energie om mijn vrienden te steunen als ze dat nodig hebben. Iets wat ze jarenlang voor mij hebben gedaan. Ik had veel eerder naar mijn gevoel moeten luisteren, mijn hart moeten volgen. Ik heb twee keer de dood in de ogen gekeken door mijn ziekte, had een rijk leven met mijn ex-man, maar ben nu zoveel gelukkiger.”
Van jonge snelle meid naar duffe vijftiger?
Is Madelon van een jonge snelle meid nu veranderd in een duffe vijftiger. “Absoluut niet,” meent vriendin José. “Madelon heeft veel meegemaakt en is natuurlijk niet meer die jonge en snelle meid van toen, maar tegelijkertijd ook niet meer zo naïef als toen. Wat weet je nu op je negentiende? Als vijftiger sta je bewuster in het leven. Dat voel ik zelf ook zo. Vijftig worden voelt als een ijkpunt. Een moment waarop je de tweede helft in gaat. Met vragen als: waar sta ik nu en wat zou ik nog willen. Madelon gaat het leven positief tegemoet en dat waardeer ik in haar. En ik denk dat de uitspattingen die ze in haar jonge jaren had er ergens nog wel zijn, maar die vertalen zich nu op een andere manier. Ze is en blijft gewoon een heel enthousiaste meid.”
Dromen
Madelon: “Vijftig worden? Het voelt alsof ik opnieuw geboren ben. Vroeger fladderde ik door het leven, er zat totaal geen rem op. Door mijn ziekte moest ik op een gegeven moment juist constant op die rem gaan staan. Ik mocht niet over mijn grenzen heen, want dan zou de pijn alleen maar verergeren. Ik raakte gesloten en ging ver bij mezelf vandaan. Dat is nu veranderd. Ik ben veel meer open, heb de mooiste ontmoetingen en durf weer onbegrensd te dromen over een toekomst.”
* Bart de Graaff – Televisiepresentator, programmamaker (onder meer bij Veronica Omroep Organisatie) en oprichter van BNN. Bart leed aan een nierziekte en groeistoornis en overleed op 35-jarige leeftijd.
Foto’s: Jantine & Lianne fotografie