De natuur in met nieuwe gastschrijver Marian Woestenburg

Gastschrijver Marian Woestenburg

Marian Woestenburg (69) is geboren op het Waddeneiland Vlieland. Haar zeevarende familie woont er al generaties lang en het zal je niet verbazen dat het eiland en de zee rondom haar na aan het hart liggen. Met een grote liefde voor de natuur en een passie voor schrijven -ze schreef veel liedjes, toneelstukken en musicals- biedt ze een kijkje in haar leven en de natuur door te schrijven over haar dagelijkse wandel- en fietstochten en meer. Soms met een kritische- of een humoristische noot. 

Over een joggend duinkonijn, staatslot en elastiekjes

Met de zon in mijn rug fiets ik over het meanderende fietspad naar het westen. De atmosfeer is vochtig. Het eiland maakt zich op voor de herfst. Als een bruid in de nazomer tooit ze zich met sluiers van kunstig geweven spinrag; Brusselse kant lijkt het wel. Met dikke, rijpe bessen voedt ze de duindieren tot ze wel gevoed en gezond de winterslaap aankunnen. Bloei en bes keurig verdeeld over de hele nazomertijd. Zelfs nu nog bloeit de rozenbottel alsof ze dat ene laatste insect wil lokken om ook deze een kans te geven op een succesvolle overwintering.

Ik fiets verder en kijk goed om mij heen. Tijdens mijn eerdere fietstochten zag ik steeds twee konijnen. Ooit zag ik er zelfs eentje die met een ijverig joggende badgast mee huppelde. Vandaag heb ik geluk! Van ver zie ik er een. Zijn witte staartje verschijnend en verdwijnend tussen de duindoorn. Tot mijn vreugde blijft hij zitten. Het lijkt alsof hij van de ochtendzon zit te genieten. Heel voorzichtig pak ik mijn camera, zoom in en eindelijk maak ik een foto van een Vlielands duinkonijn. This is my lucky day. Ik koop, na deze fietstocht, gelijk een staatslot.

Verder langs het schelpenpad. Langs de sporen van de mensen die mij voorgingen. En sporen van mensen die het niet kan schelen. Natuurlijk stop ik om zooi op te rapen. Tegenwoordig ook elastiekjes voor in het haar sinds ik bij het radio- en televisieprogramma Vroege Vogels hoorde dat vogels ze aanzien voor wormen. Ooievaars die met meer dan honderd elastiekjes in hun maag uiteindelijk sterven.

 

Langs het Wad terugfietsen brengt rust. Soothes the soul. De schaduwen worden al langer. De herfst is in aantocht. Soms maak ik wel eens een liedje over Vlieland en vandaag is zo’n dag met inspiratie. Als ik vandaag een lied zou maken zou ik willen dat de vogels de refreinen zouden zingen en dat de aalscholvers mijn lied en mijn koor zouden dirigeren.