Het begon ook dit voorjaar weer met veel lawaai. Mannetje en vrouwtje kauw zien, met hun opvallend helblauwe ogen, bij onze buren een mooi gat in de muur. Daar zat vroeger een ventilatierooster, nu vinden de kauwen het een ideale nestplaats.
Strijd tussen de kauwen
Andere kauwen ook, dus dat levert krijsende gevechten op. Afijn, de strijd wordt gewonnen en als de kauwkuikens er zijn is het een gepiep en gekraai van jewelste. De ouders voeren zich suf, ze kondigen zich bij het nest steeds met veel rumoer aan en krijgen uit het nest dankbare krijsjes terug. Dan ineens, een paar dagen geleden: stilte. De jonkies zijn uitgevlogen, de oudjes – en ik – hebben rust.
Nooit saai
Niet voor lang. Elke avond verzamelen honderden kauwen uit de buurt zich nu op het dak van de kerk. Alle jonkies moeten zich een plaats veroveren in de bestaande kauwkudde, dus ik zie en hoor op dat dak een hoop gekissebis. Het zal dagen, misschien weken duren voordat de jonge kauwen hun plek veroverd hebben en de groep een beetje tot bedaren komt. Het leven van een kauw is volgens mij nooit saai en volgend voorjaar beginnen we gewoon weer van voren af aan.
De kauw, ook wel bekend als de lawaaiige vogel van de natuur, is een fascinerende soort. Met hun opvallend helblauwe ogen en hun voorkeur voor nestelen in gaten in muren, weten ze altijd de aandacht te trekken. Het begint elk voorjaar weer met veel lawaai, wanneer een koppel kauwen een geschikte nestplaats vindt bij onze buren. Het gat in de muur, waar vroeger een ventilatierooster zat, is nu de ideale plek voor de kauwen om hun nest te bouwen.
De strijd tussen de kauwen is onvermijdelijk. Andere kauwen uit de buurt willen ook graag gebruik maken van het nest, wat resulteert in krijsende gevechten. Uiteindelijk wint het koppel en zodra de kauwkuikens er zijn, is het een kakofonie van gepiep en gekraai. De ouders voeren zich suf en kondigen zich luidruchtig aan bij het nest, waar ze dankbare krijsjes van de jongen voor terugkrijgen. Maar dan, een paar dagen geleden, is het ineens stil. De jonkies zijn uitgevlogen en de rust keert terug voor de ouders en voor mij.
Maar rust is van korte duur. Elke avond verzamelen honderden kauwen uit de buurt zich nu op het dak van de kerk. De jonge kauwen moeten zich een plaats veroveren in de bestaande kauwkudde, wat resulteert in een hoop gekissebis. Het zal dagen, misschien weken duren voordat de jonge kauwen hun plek hebben veroverd en de groep tot bedaren komt. Het leven van een kauw is nooit saai. Volgend voorjaar begint het hele spektakel gewoon weer van voren af aan.
Als natuurspecialist en wandelaar geniet ik van deze natuurmomenten. Het observeren van de kauwen en hun gedrag geeft me een dieper inzicht in de natuurlijke wereld om ons heen. Het is een herinnering dat zelfs in onze drukke steden, de natuur altijd aanwezig is en ons kan verrassen met haar prachtige en lawaaiige vogels.
