Is het waar dat ‘back to basic’ gelukkig maakt?

Het is een verlangen van veel mensen, maar weinig mensen durven het aan: wonen op een zeer afgelegen plek. Zou het jou gelukkig maken?

Ingrid avatar - Geniet van het leven

We schreven eerder over waar de meest gelukkige mensen wonen, en wat daar voor nodig is, maar zou jij het kunnen: op een dunbevolkt eilandje wonen of op een zeer afgelegen plek in de wereld? Wat maakt dat dat zo’n aantrekkingskracht op mensen heeft. Is back to basic het medicijn tegen ons gestresste snelle dagelijkse leven? 

De enige die daar ons regelmatig in meeneemt en facetten van zo’n leven laat zien, is Floortje Dessing. Neem nou dat eilandje in de Stille Oceaan. Paar dagen zeilen en dan ben je op Pitcairn, het kleinste landje op aarde. Floortje ging er naartoe toen ze nog ‘3 op reis’ maakte. Mogelijk vanwege haar voorkeur voor de meest verlaten plekken op aarde waar slechts een handjevol mensen zich vermaken. Volkomen back to basic. 

Het is veertig uur varen en de boot gaat drie keer per jaar

Pitcairn is een zeer afgelegen eilandje in de Stille Oceaan ergens tussen Zuid-Amerika en Nieuw-Zeeland. Vergis je niet, het is veertig uur varen vanaf Mangareva en die boot gaat drie keer per jaar. Op Pitcairn wonen nog geen zestig mensen. 

Maatsuykereiland

Floortje naar het einde van de wereld, ontstond vanuit de fascinatie van globetrotter en televisiemaker Floortje voor mensen die relatief geïsoleerd leven. Waarom wil iemand dat? Hoe leef je dan? En eigenlijk fascineert dat heel veel mensen, gezien het hoge aantal kijkers dat het programma trekt. De hoogste kijkcijfers werden gehaald toen Floortje Maatsuykereiland bij Australië bezocht, waar wel geteld twee mensen wonen. 

Uit alle interviews die ze met mensen had op de meest afgelegen plekken, valt op te maken dat mensen hun hart volgden en vanwege die keuze op verlaten plekken terecht kwamen, zogenoemd op een plek aan het einde van de wereld. 

Jaarlijks worden er twee mensen uitgenodigd om er te wonen

Zoals Gary en Robin die op dat piepkleine Maatsuykereiland wonen onder Tasmanië. Het ligt midden in de Zuidelijke Oceaan en het is er ruig. Tot 1996 was de vuurtoren er nog in gebruik, nu is er een geautomatiseerd exemplaar. Je zou denken dat er dan niemand meer woont. Toch worden er jaarlijks twee nieuwe bewoners uitgenodigd om vanaf Maatsuykereiland twee keer per dag het weerbericht door te geven. Een bijzonder, maar zeker geïsoleerd bestaan. Ze hebben geen mobiel bereik, geen tv, geen internet. Alleen een radio en een vaste telefoonverbinding. 

Het stel meent dat ze een fantastisch leven hebben. De keuze om er een tijd te gaan leven, konden ze maken omdat ze al een vrij bestaan leidden. Ze organiseerden poolreizen op schepen. Werkten als reisleiders voor reizen naar Antarctica en het arctisch gebied. Een avontuurlijk bestaan, dat ze weer oppakken als de tijd op Maatsuykereiland erop zit. 

Een plek waar het leven klopt

Robin: “Je leeft op zo’n plek veel meer in het moment. Er zijn simpele routines en we doen, naast het verzorgen van het weerbericht, eenvoudige dingen. Maaien, snoeien, voor de natuur zorgen. We maken wandelingen.” Robin schrijft er aan een roman, nadat ze er al eerder eentje schreef die veel succes oogstte in Australië en zich op het eiland afspeelt. 

Floortje becommentarieert het verblijf op het eiland als een plek waar het leven klopt. “Je vergeet je angsten en omarmt het leven.” Klinkt poëtisch, maar daar kun je je toch alleen aan overgeven als je daadwerkelijk je hart volgt. “Je bent er ver verwijderd van de drukte en het gehaaste leven, maar je moet het wel alleen zien te redden. Ook als je iets overkomt.” 

Het gezin schroefde het inwonertal op tot negentien

Zulke afgelegen plekken zijn er ook dichterbij. Op Canna Island in Schotland (binnen Hebriden) woont een familie met vier kinderen, die daar bewust zijn gaan wonen en daarmee het inwonertal van het eiland opschroefde tot negentien personen. 

Vanuit Malaig vaar je naar Canna (midden op deze kaart)

Ze schreven zich in naar aanleiding van een advertentie in de krant met een oproep. Er werd bewust een gezin gezocht om er te komen wonen. Denise: “Ons leven in Glasgow was druk en erg materialistisch. Het paste niet bij ons. Toen viel ons oog op die advertentie.” Ze meldden zich direct aan, en moesten een aanvraag indienen. Er waren meer gegadigden en de huidige dertien bewoners mochten het gezin goedkeuren. 

Toen dat gebeurde lieten Gordon en Denise alles achter. Gordon: “Alles wat je zo normaal vindt op het vasteland is hier anders. Er zijn geen loze praatjes. Hier gaat het niet om woorden maar daden.” Er is een sterk community gevoel. In Glasgow kenden ze hun buren amper. 

Geen mobiel netwerk

Gordon (webdesigner) en Denise (schoonheidspecialiste) en hun vier kinderen wonen in een huis aan de baai. Er zijn geen winkels, geen politie, geen mobiel netwerk. Het is een leven met weinig, maar ook met weinig stress en ze ervaren soms vier seizoenen in een uur. Het weer verandert er constant. 

De negentien inwoners zijn verdeeld over de eilanden Canna en Sanday, maar ze werken als één gemeenschap. Iedereen zijn eigen taak. Opvallend detail: uit een onderzoek in 2012 blijkt dat de meeste gelukkige mensen in heel Engeland op de Shetland eilanden, Orkney en Schotse Hebriden wonen. Ondanks de afgelegen ligging hebben die plekken iets waar je gelukkig van wordt. Wat dat iets is, is natuurlijk persoonlijk, maar de natuur, de rust en het community gevoel spelen een grote rol. Ook al zijn ze totaal afhankelijk van een ferry die in de zomer wel een paar keer week aanmeert, maar in de winter zomaar weken weg kan blijven vanwege het ruige weer.