Ireen Wüst: niet bang zijn! 

De biografie van Ireen Wüst is klaar en nu wil ze het niet uitgegeven hebben. Ik heb medelijden met de journalist die hier zijn stinkende best voor heeft gedaan. Lees hier hoe het zit.

BLOG – Vertel je levensverhaal aan een tekstschrijver en vervolgens kan het als boek de winkels in. Dat lijkt veel mensen geweldig. Je eigen boek, je eigen verhaal. Moet je natuurlijk wel een beetje een verhaal te vertellen hebben, maar geloof mij… ieder leven heeft zo zijn bijzonderheden en een tekstschrijver weet de meest interessante details naar boven te halen en er een goed lopend verhaal van te maken. Ik heb het meerdere keren mogen doen. Het levensverhaal optekenen van ‘gewone’ mensen, maar ook van bekende Nederlanders. En ook eens van een olympisch Belgisch sporter.

Tot ze na uren bikkelen kotsend en vloekend weer terug mogen naar hun hotel

Wat een sportleven zo interessant maakt is de keiharde confrontatie met trainers en vooral met jezelf. Geen topsport zonder pijn. Medailles haal je niet door af en toe te trainen, medailles zijn er voor diegenen die doorgaan tot ze het snot voor de ogen zien, tot ze na uren bikkelen kotsend en vloekend weer terug mogen naar hun hotel. Niet naar huis, topsporters reizen veel en zijn dus ook veel alleen. Ga er maar aan staan. 

Dat maakt zo’n leven verre van alledaags. En dat willen we lezen, nietwaar? Schaatser en veelvoudig olympisch winnares Ireen Wüst heeft zo’n leven en liet het opschrijven. Door sportjournalist Nando Boers, zo staat vermeld. Drie jaar lang werkte hij aan haar biografie. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. 

Petje af

Topsporters hebben niet veel tijd voor andere zaken behalve sport, dus moet je constant vreselijk je best doen om ze te strikken voor een volgend gesprek. Ik weet niet hoe Boers het voor elkaar heeft gekregen, maar misschien is hij haar wel achterna gereisd naar alle mogelijk ijsbanen in de wereld, of heeft hij haar in de zomermaanden kunnen spreken, wanneer Wüst mogelijk in iets rustiger vaarwater zat. Maar petje af, want het valt niet mee om het verhaal in korte tijd rond de krijgen. Drie jaar is dan niks hoor. 

Nu lijkt Ireen Wüst dat boek, dat inmiddels klaar is, toch niet te willen. Ze zou het ‘te persoonlijk’ vinden. Tsja.. dat heet een biografie. Hoe persoonlijker hoe mooier, maar mogelijk vindt ze het toch te confronterend voor zichzelf. Het overkomt veel mensen die hun biografie laten schrijven. Als het eenmaal op schrift staat en ze lezen het verhaal terug, komt het toch heel anders over dan wanneer je je verhaal aan iemand mondeling vertelt. Maar kom op zeg… Dat wilde je toch, je verhaal de wereld in! Eindelijk zeggen wat je te zeggen hebt, want daar heb je tijdens die rondjes op de ijsbaan geen tijd voor. 

Vanuit mijn vakgebied heb ik toch het meeste te doen met de journalist

Het zal heus lastig zijn voor Wüst, maar vanuit mijn vakgebied heb ik toch het meeste te doen met de journalist. Potverdikke, drie jaar je inzetten om al die details helder te krijgen. Je het ongeluk typen om dat boek toch op tijd af te hebben (ik hoor de uitgever al zeggen: het moét rond de Spelen af zijn en in de winkels liggen). Hijgend typ je het laatste hoofdstuk, het gaat naar de corrector, het boek wordt vormgegeven en dan mag de drukker zijn best doen. En dan… dan neemt de betreffende BN’er het hele project terug. Uit angst? Je zou er toch gek van worden. 

Al die uren typen. Al die uren dubben over de volgorde van hoofdstukken. Al die uren ploegen op zinnen. Enorm je best doen Wüst te vriend te houden omdat je het onderste uit de kan wilt halen. Je wilt gewoon een goed boek schrijven. Een boek dat mensen inspireert misschien, dat mensen raakt en dat Ireen Wüst recht doet. En dan dit. Ik bedoel: Wüst bedrijft topsport, maar die journalist ook! Echt, een biografie schrijven is balanceren. Zoeken naar de juiste lijn tussen wat de lezer wil lezen en de sporter los wil laten over dat bijzondere leven. Over al die ups en downs. 

Dus: Ireen, gun die sportjournalist dat boek. Daar heeft hij op zitten zwoegen en nu de eindstreep in zicht is, keer je niet om. Gewoon die finish over. Armen in de lucht en uitrollen maar.