Engelse student redt wasmachine-huwelijk

Ik heb het tot nu toe willen vermijden; schrijven over het huishouden. Het klinkt namelijk behoorlijk Libelle-truttig en als vijftig plusser met een flink gezin en dus heel wat jaren poetsen, dweilen en vooral wassen, ben ik er wel klaar mee. Kinderen het huis uit en klaar is kees. Minder zooi, minder was en verhuizen naar een kleiner huis. Probleem opgelost.

Brengt me direct op het volgende punt: verhuizen. Man-o-man wat heb ik dat al veel gedaan in mijn leven. Wie een beetje van verandering houdt en zijn gezin ziet uitdijen, heeft vast wel een paar verhuizinkjes achter de rug. Ik wel in ieder geval. Iedere keer denk je weer dat je met minder spullen verder kan, maar het slipt ook iedere keer weer even snel dicht. En dan ga je weer. Dozen vol boeken, want er is al zo veel naar de kringloop. Dozen vol keukengerei want uitgebreid koken is grachtengordel gezond. Niet één maar twee banken want zoonlief kan er vast binnenkort wel een gebruiken als hij op kamers gaat, maar hij gaat nog niet. Oh, en de hond, aangeschaft toen de kinderen klein waren want dan leren ze ergens voor zorgen, en die hond gaat langer mee dan de kinderen thuis wonen. Om van de berging of zolder maar te zwijgen, met al dat kinderspeelgoed want je weet maar nooit… kleinkinderen zijn ook zo geboetseerd.

Menig huwelijk is op dat moment gestrand

Tiny houses zijn dan ook niet aan mij besteed. Ik begrijp daar echt geen snars van, behalve dat ik de voordelen van het totaaloppervlak wel zie. Scheelt heel wat schoonmaakwerk en volgens mij past een wasmachine er écht niet in. Over die wasmachine en verhuizen gesproken, dat is echt de aller- aller- allerergste klus. In de jaren met kinderen kun je absoluut niet zonder, dus dat ding staat meestal als eerste in die nieuwe bijkeuken. Erger nog: in de badkamer. Boven. Boven! Dan moet het apparaat, inclusief zijn 25 kilo wegend brok beton de trap op. Ik zie het weer helemaal voor me. Zwetende, vloekende mannen die met enige tussenpozen ‘hou je hem?’, halverwege de trap hijgend een minuut rust pakken terwijl ik met vuilniszakken vol smerige was -want de kinderen moeten toch gewoon buiten kunnen spelen tijdens de verhuizing – de gang in wandel en roep of ‘dat ding al aangesloten is?’. Menig huwelijk is op dat moment gestrand.

Maar dat laatste is nu helemaal verleden tijd. Nee, begrijp me niet verkeerd. Huwelijken stranden nog wel, maar niet meer op het sjouwen van de wasmachine. Een slimme Engelse student heeft namelijk bedacht dat je in plaats van dat betonblok ook een plastic container gevuld met water kunt plaatsen. Scheelt heel wat betonproductie en daarmee flink wat CO2-uitstoot en let wel: je vult het pas na het sjouwen! Dus als dat ding op z’n plek staat regel je de stabiliteit door de drie kilo wegende plastic bak te vullen met liters water. Wat zeg ik: op die manier regel je direct de stabiliteit van je huwelijk. Wel zo duurzaam.

Greetjes Gastblog