BLOG – Er van balen is overdreven, maar ik voel me toch behoorlijk on-origineel. Ik heb namelijk jaren geleden mijn zoon de naam Daan gegeven en zelf draag ik de naam Julia. Wat daar mis mee is? Niks natuurlijk, maar nu blijkt Julia vorig jaar de populairste naam te zijn voor baby’s. De naam Daan is weliswaar in de competitie gezakt, maar is nog altijd erg in zwang en komt in alle rijtjes voor.
Alle? Ja, want per provincie is er zo’n lijst. Gelukkig zit daar flink verschil in, waardoor de door mij vermoedde eenheidsworst niet bestaat. De naam Lieke blijkt het in Groningen, Friesland en Drenthe goed te doen. En verder nergens. In Zeeland en Flevoland zijn er veel Jan-nen en Liam-s. Maar in de rest van Nederland hoor je geen moeder die naam roepen.
Mijn moeder moet gedacht hebben: dat kan niet meer mis
Julia, Daan, Anna, Lucas, Emma en Noah hoor je overal. En vooral vaak. Toch jammer, vind ik. Misschien kan ik me nog onderscheiden door uit te leggen dat de naam volgens de familie-overlevering afkomstig is van Jeltje. Zo heette mijn Friese oma. Zij ging ‘in betrekking’ in Wassenaar. Daar ging het er deftig aan toe. De naam Jeltje vonden de dame en heer waar ze voor werkte, te boers. Boers? Te plat, niet chique genoeg. Julia leek er het meest op en zo werd ze vanaf dat moment genoemd.
Waarschijnlijk heeft mijn moeder daar lucht van gekregen en ze moet gedacht hebben: dat kan niet meer mis. Ik kies direct voor Julia als het een meisje wordt. Vernoemd, en toch niet. En nog chique ook. Voor die tijd, de jaren zestig, zelfs unique. Ofwel uniek. Dat is tegenwoordig anders. Ik bevind me inmiddels tussen een hele schare Julia’s.
Waar ik wel blij om ben is het niet voorkomen van de namen Priscilla, Phenelope en Geraldus in de rijtjes. In mijn beleving is er een tijd geweest dat er vooral dit soort namen aan kinderen werden gegeven. Vergezocht, lang en moeilijk te schrijven. Gewoon zielig voor het kind. Maar ja, smaken verschillen.
Een trend is nooit leuk
Daarna werd het simpeler, maar dan ook heel simpel: Piet, Klaas en Jan werden de trend. En een trend is nooit leuk. Dus gingen mensen een stap verder door het wel kort te houden, maar er een vreemde draai aan te geven. Heette een kleinzoon ineens Spijker. Of Storm. Noemde een bekende Nederlander zijn dochter: Arie. Ik bedoel maar.
Een kind een goeie naam geven, hoe moeilijk kan het zijn. Moeilijk dus. Vroeger ging dat makkelijker. Gewoon vernoemen. Ook al was niet iedereen er altijd blij mee. In mijn klas zaten een Frans, Rinus, Tietia, Marjolein, Sandra en Gerard. Gewoon.
Ik ben benieuwd hoe het met jouw naam gesteld is en of er kinderen en kleinkinderen zijn die een naam hebben waar je over struikelt, je over verbaast of die je gewoonweg niet begrijpt. Kan het kind natuurlijk niks aan doen. Zullen we eens kijken of we een rijtje populaire namen kunnen maken van onze (klein)kinderen? Ik gok: Lucas en Finn staan hoog genoteerd en bij de meisjes gaan we voor Sophie en Tess. Kom maar op…
Bron: NOS
Cijfers Sociale Verzekeringsbank