In elke organisatie komt het wel eens voor dat een medewerker kortdurend ziek is. Het kan echter ook voorkomen dat een werknemer langdurig ziek wordt of zelfs arbeidsongeschikt raakt. De meeste werknemers weten de bedrijfsarts te vinden, als sprake is van kortdurend verzuim dat frequent voorkomt of als verzuim langer duurt. Volgens de Arbowet is de bedrijfsarts samen met de verzekeringsarts, de enige die iets mag zeggen over belastbaarheid met arbeid als een medewerker ziek is. Conform de Nederlandse wet mag noch de huisarts, noch een therapeut, noch de specialist, zich op het terrein van belastbaarheid met arbeid bewegen. Op basis van wettelijke eisen en beroepsrichtlijnen mag alleen de bedrijfsarts advies uitbrengen aan de werknemer en zijn werkgever. Re-integratie is een andere voorname reden om de bedrijfsarts in te schakelen.
Bespreken van de medische situatie
Onder deze noemer vallen alle acties die een zieke medewerkers samen met de werkgever onderneemt om zo snel mogelijk weer aan het werk te kunnen. Veel mensen vragen zich af: wat doet een bedrijfsarts precies? Deze arts nodigt de werknemer binnen zes weken na de ziekmelding uit voor een gesprek om de medische situatie te bespreken. Daarnaast komt aan bod welke werkzaamheden die wel kan doen, en of de medewerker verwacht dat die het eigen werk uiteindelijk weer kan uitvoeren. De bedrijfsarts brengt vervolgen advies uit over de mogelijkheden om het werk te hervatten. Dit advies wordt uitgebracht in de vorm van een rapport dat de probleemanalyse heet. De werknemer dient binnen acht weken na de ziekmelding samen met diens werkgever een plan van aanpak te maken, waarin staat omschreven hoe zij er samen voor zorgen dat de medewerker zo spoedig mogelijk weer aan het werk kan gaan.
Specialistische begeleiding
Meestal weten de werknemer en de werkgever samen wel wat er mogelijk is bij de beperkingen die als gevolg van de ziekte worden ervaren. De visie op wat er wel of niet kan, loopt soms echter uiteen tussen werknemers en werkgevers. Verder is er niet altijd zicht op hoe beperkingen in de praktijk vertaald kunnen worden naar werken, en dat geldt in meerdere mate als er geen (passend) werk is te vinden binnen de eigen organisatie. In dat geval is het de taak van de bedrijfsarts om gericht te adviseren over mogelijkheden, beperkingen en specialistische begeleiding naar passende werkzaamheden.
Objectiveerbare beperkingen
Veelal stellen medewerkers die naar de bedrijfsarts moeten de vraag: mag een bedrijfsarts lichamelijk onderzoek doen? Daarop luidt het antwoord ja. Iedere arts is immers gerechtigd tot het verrichten van lichamelijk onderzoek. Dat geldt dus ook voor de bedrijfsarts. Het is wel de vraag of lichamelijk onderzoek daadwerkelijk nodig is. Bij de beoordeling moet de bedrijfsarts vaststellen welke objectiveerbare beperkingen als gevolg van de ziekte er in het functioneren zijn, en die het hervatten in de eigen werkzaamheden in de weg staan. De bedrijfsarts dient onderzoek te verrichten om op basis daarvan advies uit te brengen over re-integratie in passend werk. Dit bewuste onderzoek geeft de bedrijfsarts de gelegenheid om op een gemotiveerde manier een beslissing te nemen.
Tegelijkertijd moet het onderzoek minimaal belastend zijn voor de werknemer. (Gericht) lichamelijk onderzoek is lang niet altijd nodig, zo is uit dit protocol af te leiden. De bedrijfsarts dient een werknemer goed uit te leggen wat de reden is dat onderzoek een noodzakelijke stap is.
