Reis mee met Martin en Miriam
Martin en Miriam Lammertink zijn sinds 1989 een setje. Ze wonen samen met dwergteckel Joep en beiden zijn zelfstandig ondernemer. Gezelligheid met vrienden, lekker koken en lachen, daar houden ze van, maar vooral ook van samen reizen. Jaren hadden ze een caravan en daarna kwamen de verre vliegreizen. Tot die eerste camperreis in Amerika. Dat was zo’n geweldige ervaring dat ze gingen dromen van een eigen camper. Die kwam er in 2014, de Lambortinki. De naam is een knipoog naar hun achternaam en het luxe automerk Lamborghini. De eerste korte reizen met hun camper gingen prima en het smaakte naar meer. Scooter achterop en sinds dit jaar gaat Joep ook mee. Inmiddels toeren ze alweer drie jaar regelmatig rond met hun rijdende huis en vanaf nu gaan we Martin en Miriam volgen. We pakken hun reisverhalen op vanaf het begin in 2014 in een wekelijkse blog. Hun reizen zullen ons leiden naar mooie plekken binnen Nederland, maar ook naar Italië, Schotland en San Marino.
Rudesheim am Rhein
19 september 2015
Vanmorgen werden we wakker voordat de werklui van de wijnboerderij weer begonnen, dus nadat we alles aan kant hadden konden we mooi op tijd vertrekken. De wijnboer wilde maar tien euro voor de overnachtingsplek ontvangen. Normaal is het gratis als je er ook wijn koopt, maar omdat het nogal hectisch was en niemand tijd had om uitleg te geven over de wijnen, hebben we gewoon betaald en dus geen wijn gekocht dit keer. Maar we gaan zeker via de online shop nog een paar doosjes bestellen. De flessen en etiketten zien er goed uit, het zal geen Liebfraumilch zijn. Wel jammer dat we ons opstaptrappetje voor de camper vergeten zijn. Vooral jammer omdat dit trappetje nog van Koosje is geweest, de overleden moeder van mijn zwager en later nog even het maatje van mijn vader.
Miriam kan erg goed kaartlezen
Ook nu kwamen we weer op de mooiste plekken in de landelijke omgeving. Onze navigatie stuurde ons over boerenweggetjes waar niemand komt. Heerlijk. We wilden grote steden als Karlsruhe, Mainz en Heidelberg vermijden. Miriam kan erg goed kaartlezen en omdat zij een alternatieve route had uitgezocht, besloten we de navigatie maar een dag vrij te geven en gewoon ouderwets op de kaart te gaan rijden. Het was een prachtige afwisselende route en we genoten van de reis. We kwamen door veel dorpjes, wat we allebei erg leuk vonden. Steden vinden we wat minder. Het enige risico van op de kaart rijden is dat de navigatie speciaal op de afmetingen, hoogte en het gewicht van camper is ingesteld. Vooral bij bruggen en andere obstakels waarbij deze factoren een rol spelen, kan rijden op kaart een verrassende situatie opleveren. Maar het is allemaal goed gegaan en alleen bij een brug van 3,20 meter hoogte was het even billenknijpen. Onze camper is namelijk 3,10 meter hoog. Maar of dit inclusief de dakluiken en zonnepanelen is, dat durven we niet te zeggen. Het lukte, dus dat was weer een leermoment.
Een fraai stadje direct aan de Rijn
Na deze mooie rit met boven verwachting mooi weer, kwamen we aan in Rudesheim am Rhein, onze bestemming. Via Bingen am Rhein kwamen we aan bij de Rijn en moesten we een pont nemen naar de overkant, waar Rudesheim ligt. Deze plaats had ik gekozen omdat ik er jaren geleden met een aantal voetbal- en motorvrienden ben geweest tijdens een vijfdaagse motortrip. Een fraai stadje direct aan de Rijn en met tal van pleintjes, smalle straatjes, vakwerkhuizen en een boulevard. Supertoeristisch, dat wel! Het overvaren met de pont gaf een prachtig uitzicht op de bergen vol met wijnranken met aansluitend een kleurrijk stadje met veel vertier.
Het lijkt wel of iedereen buiten het hoogseizoen op vakantie gaat
We gingen eerst naar de door ons uitgezochte camping om de camper te stallen om daarna lopend het stadje te gaan verkennen. De camping lag vijfhonderd meter buiten de stad en bij aankomst zagen we dat het erg druk was op de camping. En het was medio september. Wij denken dat het naseizoen het hoofdseizoen geworden is nu de vergrijzing in Europa massaal toeslaat. Het lijkt wel of iedereen buiten het hoogseizoen op vakantie gaat. Ook hier drukken Miriam en ik de gemiddelde leeftijd, al ben ik inmiddels ook 50+.
Hoe dan ook, we hadden geen plaats voor de nacht en moesten een andere camping in de buurt zoeken. Die vonden we vijf kilometer buiten Rudesheim en dat bleek een soort Ponypark Slagharen te zijn, met camping. We hadden even het angstbeeld van honderden jonge kinderen, maar dat viel enorm mee. Wel honderden ‘shitlandpony’s’. Wat een stank bij de paardenbak! We zetten onze camper op een leeg veld, haalden de scooter van de drager en gingen met de scooter naar Rudesheim. We reden als een speer naar beneden en haalden de zestig kilometer per uur met onze snorscooter. Hij is niet opgevoerd, maar we gingen met vijftien procent daling naar beneden en met onze massa aan boord maak je dan wel snelheid. We hadden enorme lol, maar meteen kwam ook het besef dat we weer naar boven moesten straks. Oeps..
De scooter was bijna niet naar boven te krijgen
Na een leuke middag in het stadje, een heerlijke late lunch en een beetje rondslenteren, besloten we terug te gaan naar de camper. We hebben ons bescheurd. De scooter was natuurlijk bijna niet naar boven te krijgen en Bob en Annie de Rooij hielden het verkeer nogal op met hun topsnelheid van vijftien kilometer per uur. Die uiteindelijk op een nogal zeer steil stuk naar boven terug viel naar nul kilometer per uur. We vielen bijna om. Ook van het lachen trouwens.
Maar ja, dan sta je daar en moet je met scooter aan de hand de heuvel op lopen. Nou, dat was geen pretje. Ik had daar natuurlijk weer iets subliems op gevonden; Miriam liep met de twee helmen naar boven en ik reed met de scooter naar boven en wachtte daar op haar (zo ben ik ook wel weer…). Het klinkt erger dan het is, want het was maar een afstand van 150 meter dat we niet met de scooter konden rijden. Daarna hebben we met een slakkengang de laatste kilometers nog samen gereden.
De problemen beginnen als Miriam erbij opstapt
Conclusie: ik ben niet te zwaar voor de scooter. Mij kan ‘ie hebben. De problemen beginnen als Miriam erbij opstapt, die is dus te zwaar. Na terugkomst hebben we de scooter in een wereldtijd weer op de camper gezet. Ging super. Vanavond nog even een avondje in de camper gezeten en morgen de laatste etappe naar huis. Die gaat wel over de snelweg, dus hopelijk zijn we snel thuis zodat we nog even de boodschappen kunnen doen. We hebben een supervakantie gehad, maar weer aan het werk gaan vinden we ook erg leuk!
