Reis mee met Martin en Miriam
Martin en Miriam Lammertink zijn sinds 1989 een setje. Ze wonen samen met dwergteckel Joep en beiden zijn zelfstandig ondernemer. Gezelligheid met vrienden, lekker koken en lachen, daar houden ze van, maar vooral ook van samen reizen. Jaren hadden ze een caravan en daarna kwamen de verre vliegreizen. Tot die eerste camperreis in Amerika. Dat was zo’n geweldige ervaring dat ze gingen dromen van een eigen camper. Die kwam er in 2014, de Lambortinki. De naam is een knipoog naar hun achternaam en het luxe automerk Lamborghini. De eerste korte reizen met hun camper gingen prima en het smaakte naar meer. Scooter achterop en sinds dit jaar gaat Joep ook mee. Inmiddels toeren ze alweer drie jaar regelmatig rond met hun rijdende huis en vanaf nu gaan we Martin en Miriam volgen. Hun reizen zullen ons leiden naar mooie plekken binnen Nederland, maar ook naar buitenlandse bestemmingen.
22 juli 2018
De camper voor de deur
We zijn even niet op reis of een weekendje weg, want de komende weken staan in het teken van in onze eigen tuin genieten en motorrijden in de weekenden. Onze camper staat nog wel voor de deur, terwijl we normaal gesproken de camper meteen in de stalling plaatsen bij ons vertrouwde adres in Swifterbant. Dat de camper er nog staat heeft te maken met het feit dat zowel de keukenkraan als de douchebak kapot zijn. Tijdens de laatste dagen van de vakantie is Miriam met haar voet door het doucheputje gestapt. Nu staat ze niet echt bekend als een stampvoetend verwend krengetje, maar omdat ze dacht dat het doucheputje verstopt was, tikte ze met de bal van haar voet op het putje in de hoop dat de verstopping dan zou verdwijnen door de luchtdruk van haar voet. Dit deed mijn lieftallige echtgenote met groot enthousiasme, zoals zij alles met groot enthousiasme doet. Het gevolg was echter dat ze het doucheputje door de douchebak van de camper trapte. De douchebak is natuurlijk even oud als de camper, zo’n achttien jaar, dus het plastic kan wel eens uitgedroogd zijn. De breuk die ontstaan was, was hierdoor behoorlijk groot en ook het plastic van de overgebleven bak was gehavend, dus we waren bang dat we de hele bak moesten vervangen. Toen we eens goed keken wat dat dan zou betekenen qua werk en kosten, werden we niet heel blij. De bak zou er helemaal uit moeten en weer een nieuwe bak erin, inclusief arbeid. Ik zag het mezelf niet doen. Ik zie mijzelf überhaupt niets doen op het gebied van technische klusjes, gezien mijn enorm beperkte motoriek en de stressfactor die om de hoek komt kijken als ik zoiets moet klaar zien te spelen.
Geneuzel
De eerste stap was om via de importeur van onze camper te vragen of onze douchebak nog leverbaar was en wat een nieuwe douchebak kostte, inclusief montage. We kunnen vaststellen dat de camperbedrijven het druk hebben en niet zitten te wachten op dit soort geneuzel. Als reactie op bovenstaande vraag, kreeg ik het antwoord: “Nee, die bak is niet meer leverbaar. Punt!” Ja, maar wat nu dan? Tja, dat wisten zij ook niet. Ze kwamen niet met alternatieven, oplossingen, verwijzingen, suggesties, niks, nada, nothing. Zoek het maar uit! En dat bij mijn eigen camperimporteur, echt teleurstellend. Toen ben ik maar zelf op onderzoek uit gegaan door middel van bellen, surfen, mailen. Maar ik kon geen enkel bedrijf vinden dat met een oplossing kwam, behalve de suggestie voor het kopen van een nieuwe bak á ruim duizend euro. Nou, voor dat geld kun je veel douchemuntjes kopen op de camping. Gaan we dus niet doen.
Grotere rozet
Uiteindelijk kwam de beste oplossing van mijn eigen lieftallige echtgenote. Waarom kopen we niet een grotere rozet voor het gat en monteren we die weer op het bestaande sifon? Goed plan en het kostte geen duizend euro, maar ongeveer vijftien. Kijk, daar kunnen we wat mee. Zo gezegd zo gedaan en ik ging op pad om een grotere rozet te kopen die paste op het ronde gat in de douchebak. Die missie was snel geslaagd en Peter, onze zwager, en ik hebben de rozet, inclusief bijbehorende pakking in de bak gelegd en vastgedraaid. Maar tijdens de test bleek dat de sifon lekte. Balen! Deze week hebben we in de campingwinkel een nieuwe sifon gekocht voor de camper, identiek aan de bestaande. Die hebben Miriam en ik met veel vertrouwen weer gemonteerd. Potverdikke, ook nu bleek het nog te lekken. We hebben goed gekeken wat er aan de hand was en we konden zien dat de pakking van de rozet bij het aandraaien door het gat werd geduwd en dus niet waterdicht was. Ik was er inmiddels wel klaar mee en dacht dat het niet meer ging lukken, maar toen werd door Peter geopperd om met Tixopalthe Kit iets te doen (dat is nogal een rigoureus middel om oppervlakten af te dichten, zelfs onder water). Een soort bitumen kit. Bij Gamma niet te krijgen, maar Peter had nog een tube liggen en die konden we gebruiken. We hebben vanmorgen alles dicht gekit, maar wel netjes afgewerkt. Je zag er niks meer van. Het moet nog even uitharden en dan gooien we morgen water in de bak. We zullen zien.
Hoe moeilijk kan het zijn
Daarnaast moest natuurlijk ook nog even de keukenkraan in de camper vervangen worden en daarmee was ik begin van de week al begonnen. Hoe moeilijk kan het zijn: een kraan monteren op het aanrechtblad en twee slangetjes aansluiten. Dat moest ik wel kunnen. Toch? Nope! Alleen al de juiste kraan en koppelingen kopen was een gedoe. Daarom maar even goed de diameter van het gat waar de kraan doorheen moet opgemeten, evenals de diameter van de koppeling. Goed voorbereid ging ik op pad om de koppeling te kopen, maar na het laten zien van de foto kreeg ik zo’n zesentwintig wedervragen op mij af gevuurd. bi/bu of bu/bi? 5/8″ versus 3/4″, knel of draad? Tjessus, wat een hel. Maar het kwam goed uiteindelijk!
Fase 1 en 2
Fase 1 ging zeer voorspoedig. Het monteren van de kraan op aanrechtblad was vakwerk, al zeg ik het zelf. Maar fase 2, het aansluiten van de warme en koude waterslang was een drama. Diezelfde Peter had mij een bosje hennep meegegeven om om het draadwerk van de koppelstukken te wikkelen. Bleek heel ingewikkeld te zijn en niet waterdicht. Shit. Alles weer los en weer opnieuw monteren, en dat vijf keer achter elkaar en ik kreeg de hennep niet goed afgedicht. Maar technisch als ik ben, dacht ik meteen, dan maar met teflon proberen. Ging ook niet. Elke keer als ik de koppelingen aandraaide, dan krulden de flexibele slangen van de kraan omhoog en deed de kraan het dus niet. Op zulke momenten baal ik echt als een stekker dat ik iemand moet vragen om te helpen.
Superman
Peter had echter zijn Supermancape omgedaan en kwam redding brengen binnen drie minuten. Toen zat het vast. Heeft hij het dan met de hennep aangesloten? Njet! Heeft hij dan teflon gebruikt? NEIN! Deze zeer gewaardeerde techneut van de familie zag dat in de slangen van de camperaansluitingen een soort pakking zat en er dus helemaal geen hennep of teflon nodig was. Door twee waterpomptangen tegengesteld aan te draaien, krulde de flexibele slang ook niet op. Het was echt in drie minuten gebeurd. Miriam zag mijn trillende lipje, mijn betraande en hangende oogleden, inclusief afhangende schouders en zei heel liefdevol: “Je kunt ook niet alles kunnen, iedereen zijn vak”. We hebben samen maar even een drankje gedaan, dat doet wonderen. Kortom: de Lambortinki is weer waterdicht en er kan weer gedoucht worden. Het was een enerverende week en dat in deze hitte!