Blog Francine: Zo anders dit jaar

Francine schrijft vandaag in haar blog hoe anders de maand december dit jaar verloopt, ook heeft ze een mooi gedicht geschreven, snel lezen!

Francine is geboren in 1958 (Utrecht) en heeft twee prachtige dochters. Ze is een moeder van 50 +. Na veel omzwervingen via Italië en Vlieland, is ze in juni 2017 in het prachtige Buren in Gelderland gaan wonen. Ze deelt graag verhalen. Vandaag een stukje over hoe anders december dit jaar verloopt. 

Stilte

Zo anders dit jaar, hoe ik december ervaar. Wordt van alles gewaar. Als in een dichtmodus begint dit verhaal. Zal wel komen omdat het december is.

Vorig jaar waren we klaar om deze tijd en genoten we van de warme herinnering aan het samenzijn bij elkaar onder de boom. Opgestapelde cadeautjes uitgezocht met voorpret. Humoristisch of iets zeggend vanuit het hart. Cadeautjes met een boodschap of gewoon een spel om samen te doen. Iets praktisch of een lekker boek. Verheugen op gezichten bij het uitpakken. Deze keer was het er niet en voor het eerst drong zich de kommer en kwel aan mij op, van wat er niet was. De cruciale en menselijke fout die pijn brengt en eenzaam jammeren in een stoel met een zakdoek.

Ook ik ben er goed in. Jammeren en verdrietig worden en liters koffie nemen en de dag lang vinden. Mezelf in mijn nek grijpen en slepend naar de hal lopen, schoenen aan en mijzelf naar buiten duwen. Wetend dat bewegen de geest streelt.

Ik loop door de natte straten van Buren en verwens de kinderhoofdjes met hun geschiedkundige uitstraling. Ik wankel er op en voeg deze ervaring toe aan mijn lange lijst van narigheid. Dan kijk ik en sta stil. Begin opnieuw en zie de lichtjes, die buiten en binnen de straten vorm geven. Het kerstgevoel komt binnen. Het feest van het licht. We hebben altijd de behoefte om licht te maken. Als een natuurlijke drang. In het donkere bos gaat de lantaarn aan en is die er niet dan kijken we omhoog en zoeken het licht van de maan en de sterren. Zo ging ik op zoek naar het licht in mijzelf. Ik weet dat zelfs met mijn ogen dicht het er is. Gewoon van binnen het licht. Het zit in herinneringen zoals bovenstaand, aan een voorbij gegane kerst, of de geboorte van mijn kinderen, of een glimlach, een vogel, een gebaar van een ander.

Een mens waait voorbij en ik voel tegenwoordig meteen de beweging, die ik mijzelf aanleerde afgelopen acht maanden om afstand te bewaren. Doe normaal, zeg ik van binnen. We zijn buiten dus dat is een stuk veiliger. Dus ik knik en roep in de storm. Gebogen loopt de mens door verzonken in diens eigen wereld. Door deze rare tijd kom ik steeds dichter bij mezelf. Eerst verdwaalde ik, alles was immers zo onbekend. Onzichtbaar worden we belaagd door iets met verstrekkende gevolgen. Dan wel in ziekte, dan wel in eenzaamheid of angst gehuld. Voor mij wordt het toch een tijd van naar binnen keren. In enorme verwarring probeer ik nog wat orde te scheppen in de informatie chaos, die mij elke dag bereikt. Het gaat zo snel dat ik de verbinding met mijzelf haast kwijt raak. Wie ben ik nou? Ik wil aanraken en knuffelen, gewoon spontaan op bezoek. Ik leefde altijd zo. Hoefde alleen maar te gaan. Net als voor meerdere mensen heeft deze toestand veel invloed op mij. Energetisch klap ik dicht. Mijn gevoel zit in een doosje. Deksel dicht. Ik beweeg mij door de wereld op mijn hoede. Kies voor alleen zijn. Alleen, dat is mijn zekerheid. Controle houden. Daar buiten is mijn andere wereld. Die van vroeger. Mijn kinderen en familie. Vrienden om mee te lachen.

Ik leef via een scherm en kan mijn kind zien. We praten en lachen. Ik kijk naar haar. Zie in herkenning in haar gezicht stukjes van mij. Veilig, ze is er nog. Zo heb ik de afgelopen tijd mijn wereld anders ingericht. Zonder fysieke aanwezigheid van een ander mens. Als er iemand aanbelt, dan is dat haast een andere wereld. De postbode ken ik inmiddels goed. Ik haal de wereld binnen via internet. Doe boodschappen ook online. Zelfs tandpasta en soja melk. Kan allemaal. Eigenlijk is het egoïstisch. Ik belast de ander met mijn benodigdheden. Die ander loopt risico en moet op pad. Aankloppen bij vele deuren, ziet vele gezichten….

Terwijl ik langzaam loop, draaf ik door. Pas op de plaats. Ik kijk weer om mij heen en ben ongemerkt buiten de vesting en loop door het bos waar eens het kasteel stond. Het is veel harder gaan waaien. De bomen gaan hard heen en weer. Onaantastbaar gaan zij door hun dagen. Meebewegend op de wind en wat er komt. Ik besluit mij over te geven aan wat er is. Maak gebruik van de stilte om mij heen in mijn dagelijks leven om dichter bij deze nieuwe situatie te komen en deze niet meer als iets aparts te zien, maar een plaats te geven in de loop der dingen.

Afgelopen kerst merkte ik dat ik iets miste wat blijkbaar zo vanzelfsprekend aanwezig is. Haast ongemerkt heeft het mij altijd een aanvulling gegeven, dat kerst meer is, dan hoe wij het invullen. De kerstgedachte gaat dieper. Deze 24 december stond ik in de keuken en dan zie ik de Lambertuskerk. Ik was opgebleven omdat ik altijd geniet van de klokken van de kerst mis.

Niks, stilte. Geen geroezemoes op straat, geen lopen, geen autoportieren. Mij bekruipt een gevoel van leegte en eenzaamheid. Natuurlijk wist ik dat er door de maatregelen geen samenkomsten zijn. Ik had nooit verwacht dat dit zo treffend aanwezig zou zijn. Stilte die zo aanwezig was. Het dringt zich aan mij op. Klokken, die er niet klinken. Ik ga naar bed met een naar gevoel.
Nu twee dagen later heb ik alle kerstversiering opgeruimd en wil zo snel mogelijk normaal doen. Nog even oudjaar, wat ook heel anders gaat worden denk ik.

Ineens sta ik weer voor mijn deur. Ik ga naar binnen en in de gewone kamer zet ik koffie en voer de kat.

Met deze ervaring schreef ik ’s nachts om 5 uur het volgende gedicht:

Kerst gemis

De stilte is oorverdovend,
het leven klopt van binnen aan.

Verstilling brengt woorden en gevoelens,
de kaars wakkert in de laatste ademtocht.

De mens beslist en woekert wat.
Dit keer is er geen stem van God,
geen klok, geen houvast in de lucht.
Als een bericht van geen geboorte, geen Jezus kind.

Doch diep van binnen gloort er hoop.
Wij zijn het evenbeeld.
Voorbij de hoogmoed staan we op,
en nederig met kracht gaan we op weg, in stilte en verbinding.
We zijn immers nooit alleen.