Annelies woont samen met haar man en een heleboel dieren in Noord-Groningen. Ze biedt kinderopvang aan huis en heeft daaraan een fulltime job. Het geeft haar veel plezier en voldoening. Daarnaast schrijft ze graag voor volwassenen, op haar eigen blogsite. Regelmatig deelt ze ook een blog op 50+. Vandaag schrijft ze over leeftijd.
Laatst vroeg mijn zoon: “Voel je je nu eigenlijk anders dan vroeger, nu je ouder wordt?” Dat was iets om even over na te denken. In eerste instantie zou ik zeggen:”Nee, ik voel me gewoon zoals ik me altijd gevoeld heb, gewoon mezelf.” Maar dat is toch te kort door de bocht. Want het woord ‘levenservaring’ bestaat niet voor niets. Ik ben, en was altijd al, Annelies en in zoverre dezelfde. Maar het kind Annelies en later de jong-volwassene was in de basis wel dezelfde als de Annelies van nu, maar alles wat ik in mijn leven heb meegemaakt of juist niet heb meegemaakt, heeft me wel gevormd tot degene die ik nu ben.
Sneller als vroeger
Vorige week was ik jarig, volgens de kalender dus weer een jaar ouder. De laatste keer dat mijn leeftijd met een 5 begint. En dat vind ik nou best een raar idee. Want het lijkt zoveel sneller te gaan als vroeger. Het is voor mijn gevoel nog maar zo kort geleden dat ik Sara zag en nu ben ik zomaar 9 jaar verder. Nou ja… zomaar? Natuurlijk is dat niet zo. In die tijd heb ik van veel geliefde mensen afscheid moeten nemen, een aantal hebben de leeftijd die ik nu heb niet eens bereikt. In die tijd zijn er nieuwe mensjes bijgekomen, ik mocht een aantal keren oudtante worden ( het woord….) en als kroon ook nog grootmoeder. Ook dat is zo’n plechtig woord, dus ik noem mezelf liever oma in deze. Het is een eretitel.
Gedraag ik me ook anders dan vroeger? Vast wel. Maar niet speciaal om dat dat beter bij mijn leeftijd zou passen. Volgens mij moet je gewoon doen wat je leuk vindt en waar je je goed bij voelt. Alle oordelen en vooroordelen ten spijt. Weet je, misschien is dat nou juist het punt waarop ik veranderd ben. Het kan me veel minder schelen dan vroeger wat ‘men’ van mij denkt of hoe ‘men’ mij ziet. Men doet maar. Sowieso, wie is ‘men’ ? We vinden blijkbaar allemaal dat we iets van anderen moeten vinden. Dat we niet willen zijn zoals die-en-die, dat we er niet uit willen zien als dinges-je-weet-wel. Maar wat maakt het nou eigenlijk helemaal uit? Als iedereen nou doet waar zij/hij zich goed bij voelt, en het doet niemand kwaad, dan mag dat toch?
Mening over mezelf
Als mensen het bijvoorbeeld leuk vinden om een ANWB- stelletje te zijn: prima! Ja, ik moet daar ook om glimlachen, en ik wil het niet zijn met Bert, maar ik lach ze niet uit. En als mensen het leuk vinden om hun hele lichaam te laten tatoeëren, dan doen ze dat toch!
Ik hoef het niet mooi te vinden, maar het is totaal niet belangrijk dat ik er een mening over heb. Wat belangrijk is, is dat ik een mening heb over mezelf en dat ik mezelf een beetje beval daarin. En misschien dat ik mijn naasten ook een beetje beval, want ik heb ze echt wel heel erg nodig in mijn leven. Ze mogen me best een beetje bijsturen als ik dingen zou doen die niet goed voor me zijn.
Vrijer
Maar wat mij betreft is er niet zoiets als je gedragen naar je leeftijd. Doe wat je leuk vindt, waar je blij van wordt! Dan kan het zomaar gebeuren dat je in het weekend ’s nachts lichtelijk aangeschoten thuiskomt op de fiets omdat je zo gezellig uit geweest bent met je man, zodat het voelt alsof je verkering hebt en stilletjes het huis in moet sluipen om je ouders niet wakker te maken, en dat je de volgende dag met diezelfde man een van te voren uitgezette knooppuntenroute fietst en bij een bankje je broodtrommeltje uit de fietstas haalt om bezadigd je bolletjes op te kanen. Ik vind het heerlijk zo. We doen wat we leuk vinden, hoe het op dat moment uitkomt. En vindt iemand dat ik me te jong of te oud gedraag, diegene doet maar, ik heb er serieus geen boodschap aan. Om op de startvraag terug te komen: Voel ik me anders nu ik ouder wordt? Ja. Ik voel me stukken vrijer. En dat bevalt me goed.