De afgelopen jaren is het aantal mensen met een infectie met de besmettelijke darmbacterie Clostridium difficile sterk toegenomen. Tegelijkertijd is de voedingsindustrie meer gebruik gaan maken van de zoetstof trehalose. Geen toeval volgens Leidse en Amerikaanse onderzoekers. In het wetenschappelijke tijdschrift Nature schrijven ze dat de opkomst van de zoetstof en de bacterie aan elkaar zijn gelinkt.
Uit de experimenten van de onderzoekers van de Houston Medical School in Texas en het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC) blijkt dat twee ziekmakende typen van de darmbacterie Clostridium difficile door trehalose worden gestimuleerd sneller te groeien. Andere en minder ziekmakende typen van de ziekmakende darmbacterie hebben dit vermogen niet. Besmetting met Clostridium difficile kan bij mensen met een verstoorde darmflora ernstige diarree veroorzaken.
Door een analyse van genetisch materiaal van de ziekmakende bacterietypen kwamen de onderzoekers erachter dat deze twee bacteriestammen een mutatie hebben waardoor ze kleine hoeveelheden trehalose snel kunnen gebruiken om te groeien. Bovendien zagen ze dat muizen die kleine hoeveelheden van de zoetstof in hun eten kregen, gevoeliger werden en eerder doodgingen aan de infectie door deze twee typen Clostridium difficile.
IJs, pasta en gehakt
Trehalose is een vorm van suiker die in de voedingsindustrie in het begin van deze eeuw wereldwijd werd geïntroduceerd als kunstmatige zoetstof. Het zit bijvoorbeeld in ijs, pasta en gehakt. “Vlak na de introductie van trehalose zien we een toename van infecties met de typen Clostridium difficile waarvan we nu weten dat ze beter groeien door de zoetstof. Het lijkt er dus op dat trehalose heeft bijgedragen aan de opkomst en snelle verspreiding van nieuwe typen van Clostridium difficile”, zegt Ed Kuijper, hoofd van het laboratorium Experimentele Bacteriologie in het LUMC, waar een deel van de experimenten werd uitgevoerd. “Bovendien suggereert onze waarneming dat belangrijke veranderingen in de voedingsindustrie kunnen leiden tot de opkomst en verspreiding van micro-organismen die diarree kunnen veroorzaken zonder besmetting van het voedsel zelf”, aldus Kuijper.
(Tekst: LUMC)
