BLOG – Vijf jaar geleden fietste ik met mijn vader naar Moeke Vaatstra, een café waar een
vriendin van mij een mooi nieuw concept ‘Muzieksentiment’ lanceerde: plaatjes van vroeger draaien voor ouderen om deze mensen in het hart te raken en te laten bewegen.
Mijn vader was 74 jaar en had een prima conditie. Eventjes van Groningen naar Zuidwolde fietsen, de voetjes van de vloer, hij draaide zijn hand er niet voor om. Ik had een poging gedaan te dansen met mijn vader, maar kwam er achter dat mijn tegenzin om als zestienjarige op dansles te gaan zijn tol nu ging eisen. Voor mijn ouders hoorde dat bij de opvoeding van hun dochters. Mijn zussen hadden die handschoen opgepakt, maar ik bleef koppig thuis.
Mijn vader straalde
Nu, als 48 jarige volwassen vrouw, liet ik me leiden door mijn vader die vroeger een ster had gehaald bij dansschool de Haan. Ik deed de quickstep en de tsja tsja tsaj puur op gevoel en het lukte me hem niet op de tenen te trappen. Mijn vader straalde. Het werkte: we bewogen en fietsten naar huis. Thuis schonk mijn moeder een kopje koffie in. “Hoe was het?,” vroeg ze. Mijn vader keek bedenkelijk en vroeg: “vanmiddag?” Er viel een lange stilte en de schrik sloeg me om het hart.
Mijn vader had een totale black-out. Zijn korte termijn geheugen gaf geen thuis. Tot die tijd was hij in staat geweest kleine haperingen handig en charmant te camoufleren. Behendig had hij weten te verbloemen dat hij op een dag vergeten was onze hond uit te laten. Een maand later kwam hij met lege handen thuis en een vreemd verhaal dat de chinees in het winkelcentrum waar hij elke zondag babi pangang haalde opgehouden was te bestaan. Tijdens de tafelspeech was mijn vader van een begenadigd spreker ineens een stuntelige man geworden frummelend met een spiekbriefje in zijn broekzak en warrig strooiend met jaartallen die echt niet klopten. Het waren allemaal kleine haperingen, weeffoutjes. Vreemde signalen die ik registreerde en die kleine pijnscheutjes veroorzaakten, maar ik wilde geen spelbreker zijn, de illusie niet verbreken. Die middag viel er een pijnlijke stilte en kromp mijn hart ineen. Ik wist: ook al had mijn vader zich nog zo sierlijk over de dansvloer bewogen, deze dans zouden we niet ontspringen.
Hij kijkt troebel voor zich uit
Nu zit hij in het verpleeghuis. Ik loop de huiskamer binnen en hij kijkt net als alle andere bewoners troebel voor zich uit. Op de grote tv aan de muur zingt Jantje Smit opgewekte liedjes die de leegte in de ruimte vullen. De mensen op de groep hebben geen tekst meer, die zijn ze kwijt. Mijn vader hield van muziek. Vroeger zou hij gezegd hebben: ‘zet die troep af’. Dan liep hij naar de cdspeler en zette Roy Orbison op of Eric Clapton of nog liever BB King. Vaak pakte hij ook nog zijn eigen gitaartje en zong met een diepe zware stem ‘The thrill is gone’.
Zijn gitaar staat al maanden als een meubelstuk, als een relikwie weggedrukt in de hoek van zijn kamertje zodat de verpleging er niet over struikelt. Herinnert u zich deze nog? Dat vraag ik me af wanneer ik mijn vader bezoek en even, zoals altijd, in zijn spierballen knijp met dezelfde woorden ‘Dag Papsje, hier is Liesje’. Maar hij heeft er al maanden geen sjoege meer van. De pijnscheutjes blijven achterwege, ik heb me er inmiddels bij neergelegd. Sinds een paar maanden herinnert hij zich deze niet meer; zijn dochter, zijn meidje, zijn wichie.
The thrill is gone…
