Eén op de zeven vrouwen krijgt borstkanker

Een openhartig verhaal over borstkanker.

Een nieuwe medicijn in het basispakket, maar het aantal vrouwen dat borstkanker krijgt is nog altijd één op de zeven. Tachtig procent is vijftig jaar of ouder. Ankie Bergsma (58) vertelt aan 50+ haar verhaal. 

Iedere middag om een uur of vijf pakt Ankie een kop koffie en neemt de dag door. “Ik stel mezelf dan altijd de vraag wat het leukste moment van de dag was. En er is altijd wel iets.” De positieve draai die Ankie momenteel aan haar leven geeft, is bewonderenswaardig te noemen. Na jaren waarin veel familieleden overleden en haar man een ernstige burn-out had, werd ze zelf geconfronteerd met borstkanker.

Knobbeltje

“Het was 6 augustus 2011,” vertelt Ankie. “Ik had gewerkt, mijn man en ik hebben een eigen bedrijf, en ik zou een middagje vrij nemen. Ik was moe en besloot lekker even in bad te gaan.” Op dat moment voelde ze een knobbeltje in haar borst. “Het zat aan de zijkant en ik dacht nog, het kan een cyste zijn.” Ze liet de huisarts er naar kijken. Die stuurde haar direct naar het ziekenhuis. Na een mammografie bleek het goed mis. Er zat een tumor met uitzaaiingen.

“Het ziet er slecht voor u uit, zei de chirurg die me onderzocht had. Totaal verslagen kwamen mijn man en ik daarna thuis. De lever, longen en botten moesten toen nog gescand. Die bleken gelukkig onaangetast.” De behandeling bestond uit een borstamputatie, chemotherapie en bestralingen. “Een jaar eerder had ik ‘de bus’ bezocht en bleek er niets mis. Ik vraag me nog altijd af of ze misschien iets over het hoofd hebben gezien.”

‘Het leven vloog aan me voorbij, alsof ik in een mistig landschap leefde’

Na de behandeling moest Ankie nog vijf jaar lang hormonen slikken. “Ik leefde vijf jaar lang in een soort roes. Zowel mijn lijf als mijn emoties waren anders. Mijn lijf zwol op, ik kreeg een behoorlijk dikke buik en alles voelde stijf. Ik kon om het minste of geringste huilen. Het leven vloog aan me voorbij, alsof ik een mistig landschap leefde. Ik dacht steeds ‘ik moet die vijf jaar halen’. Ik stond al die jaren in de overlevingsstand.”

Vorig jaar februari is ze met de medicatie gestopt. “Het gaat nu beter. Ik kan weer helder denken en geniet weer van het leven. Werken is wel een stuk moeilijker geworden, mijn immuunsysteem heeft een flinke knauw gekregen. Ik ben soms vreselijk moe en heb vaak het gevoel dat ik achter de feiten aanhol. Ik was altijd een enorme doener, maar nu is alles afhankelijk van hoe ik me voel. Doordenderen is er niet meer bij.”

Schoon

Inmiddels is Ankie ‘schoon’, nadat ze ook haar andere borst preventief heeft laten verwijderen. “Ik ga nog twee keer per jaar voor controle, maar bang ben ik niet. Angst is zo zonde van de energie. Ik kijk ook niet naar de toekomst. Ik heb zoveel beleefd, zoveel mensen om me heen al verloren en mijn eigen proces met de kanker doorleefd, dat ik bij de dag leef en iedere middag me bewust wil zijn van de mooie dingen die mij de dag weer gegeven heeft.” Op deze wijze laat Ankie zich niet meer klein krijgen door welke tegenslag dan ook. Ze heeft zelfs de arts die haar zo direct en bot meldde dat het er slecht voor haar uitzag, een brief geschreven. “De man is er mee geconfronteerd en direct erna kreeg ik een andere chirurg.” Ankie gaat het leven dapper aan en pakt iedere middag om vijf uur haar ‘genietmomentje’, zoals ze het zelf noemt.

Wil je meer informatie over borstkanker of loop je rond met een prangende vraag? Ga dan naar de website van Borstkankervereniging Nederland.

Dit interview werd eerder in de borstkankermaand (oktober 2017) op 50+ gepubliceerd.